हो त ग्वाँचे भाइ, त्यो टुंडिखेल् को अनि क्याम्पस को नेपाल् को भ्प्प्गोल् जस्तो खेलमैदान् मा कीपिङ् गर्ने काम अप्पा शेर्पा को काम् भन्दा कम् थिएन। अप्थ्यारो क्याच छुटायो भने नि सब् ले गाली गर्ने, समात्यो भने नि क्याच गर्ने त काम् नै हो भन्ने। बडा अपजस को काम् थ्यो। एक् दिन् जोस मा होस् गुमाएं। रन् आउट् गर्न बल कलेक्ट् गर्न अघि बढेको, थ्रो गर्ने मोराले मेरो आँखालाई स्टम्प सम्झे छ क्या र सिधै आँखा मा झ्याम्म। टुडिखेल् मा खेल् भएको ले बीर् हस्पिटल नजिकथ्यो र दौडी लगे साथिहरुले। एक् छिन् लागेकोथ्यो, अब नेपाल् अपाङ्ग संघ को सद्स्य बन्न गै रहेछु। डाक्तरि जांच भो, आखा नै चिलिम् भयो भनेको भएन छ। एक्स् रे मा पनि खास् खराबी देखिएन। तर सुन्निएर भूत् जस्तो देखेकोथ्यो। मानौ कतै मल्ल कुस्तिमा पराजय भोगेर आएको जस्तो। त्यस्पछि पनि हिम्मत् हारिन, खेल्दै रहें। जिन्दगि एउटा खेल् न हो।