तेइ भ'र त सोध्या नि सुनिमा सिस। हुन चै स्वास्थ्यकार्यकर्ता रे को बिरामी भओ कोलाई रुघा लाओ बिचारै नपुर्याउने । कसैलै के को चाँसो कसैलै के को चासो ...मलाई मेरै रुघाको चाँसो ..सिकान पुछ्दा पुछ्दा हैरान भओ हाच्छियू आएर पराण जानै आटयो कसैले बिचार पुराउने हैन :(......एकतिरको झोक एकतिर पोख्या नि ।:P सन्चो भा'छैन नेप्चेभाइ :(:( ' तिम्रो कविताले अलि बिसेक गराउला हस्तो छ :D राहुलदाइ र बिबसजीले एउटै कबिता कति ठाम्मा टाँस्नुभ'को त? खुरु्क्क एक ठाँमा यइ चौतारियाँ टाँसे हेर्ने ले हेर्छन न हेर्नेले नहेरे के को खाँचो ?( नरिसाम है मनमा लाग्या कुरो प्याच्च बोल्दा मात्रै छुची छु नत्र ज्ञानी छु नभए हजुरहरुले चौतारिको सप्पैलै सोधे हुन्छ:) ) जे होस कविता चै राम्रो छहै । घरको याद आएजस्तो छ .... ल म नि एउडो टुक्रो राखे---- ताजा नै छन यादहरु मेट्दा मेटिन्छर? भेट्न खोजी त्यो द्यौराली जा’तै भेटिन्छर? माथि हेर्दा हिमाल हास्ने तल त्यो कर्णाली छाती भरि साँचेकिछु विशाल आमा मेरी।।