प्रस्तुत छ कथाको दोश्रो भाग: खै तेती राम्रो भएन की, यसो कमेन्टहरु पाउन पाए उत्तम हुने थियो ---------------------------------------------------------------------------------------------------------- ---------------------------------------------------------------------------------------------------------- "हेटौंडा हेटौंडा, ल हेटौडा झर्नुस है", खलासीले हेटौंडा आएको संकेत दियो। "मुगफली, करारे मुगफली", एउटा मधेसी मेरो सिटको झ्यालतिरबाट कराउन थाल्यो। "ए बाबु करारे मुगफली खाउन" "चना चटपट छ?" "छ" "कती एउटाको" "३ रु" "ए जानकी, चटपट खाने", जानकी जस्किदै उठिन र खाने संकेत दिईन। "५ रुप्पेको दुइटा दिने हो भने ल्याउ", पाँचको नोट देखाउँदै भने। "बोहोनी नै भएको छैन हजुर, हुन्छ ठिकै छ" एकछिनमै हामी गफ गर्दै चटपट खाँदै थियौं। "सि सि..." ओहो खुर्सानी टोकेछु, बज्जेलाई खुर्सानी नहाल भन्न त भुसुक्कै बिर्से। बाहिर गएर पानी किनेर ल्याए। अलक्कै खाए र जानकीलाई पनि दिए। बस हेटौंडाबाट अगाडि बढ्यो। यो अन्तरालमा हाम्रो खासै कुरा भएन। त्यहि यता उताका कुरा हरु, जानकी घरी सुत्ने, घरी उठ्ने गरिन। मलाई चैं अर्कै चिन्ताले सताईराखेको थियो। बसको हरेक चालले नारायणगढलाई नजिक तान्दै थियो। अव कसरी बिदा हुने। के भा यो, चिनेको ४ घण्टा पनि भाको छैन, छुट्टिन यस्तो गाह्रो। अव पोखरै जामकि जस्तो पनि नला त कहाँ हो र, तर त्यहाँबाट पनि छुट्टिनु नै त पर्छ। अर्को ५ घण्टाको साथ त होनी। भवानी भिक्षुको त्यो कथा कत्तिको सार्थक रहिछ बल्ल अहिले आएर बुझें। "टाँडी, झर्नेहरु झर्नुस है", फेरी खलासी करायो उ अव नारायणगढ १० किमी मात्र छ, यानी की १० मिनेट। मेरो मुटु जोडले धड्केको आभाष पाएँ। उनको निश्चल, निर्मल निदाइरहेको मुहार हेर्दै बिवशताको यो परिकाष्ठालाई धिक्कार्न पुगें। ------------------------------------------------------------------------------------------------- ------------------------------------------------------------------------------------------------- क्रमश: