मञ्जु, मलाफ माफ गरे है! आत्मकथा-ओके भाग २ खण्ड ४५ भर्खरै ईञ्जिनियरीङ कोर्ष सकेर जागिर ज्वाईन गरेको थिएँ, अस्थाई ईञ्जिनियर पदमा। सरहरुको लहैलहैमा लागेर विदेशमा पढ्न जान भनेर केही युनिभर्सिटीमा फर्म पनि भरेँ, राम्रा-नराम्रा दुबै खालका। अमेरीकाका दुई, जापानका दुई र थाईल्याण्डको एआईटीमा भरेँ। आफू खर्च गरेर पढ्न सक्ने चान्सै थिएन। “ब्याच्लर्समा रीजल्ट धेरै राम्रो नआएकोले स्कलरसिप पाउन चाहिँ गाह्रो हुन्छ” भन्ने लागि सकेको थियो। फेरि सानो हुँदाको आफ्नो इच्छा भन्दा पनि धेरै नै बढी पढिसकेको थिएँ। एसएलसीपछि माष्टर बन्ने रहर थियो। ओभरसियर पछि ठूलो “उपरसेठ” भएर पैसा टन्न कमाउने मन थियो। ईञ्जीनियर भए पछि त कामै नगरी “ईञ्जिनियरसाप” लाई ह्वार्ह्वर्ति पैसा बर्सिन्छ” भन्ने कुरा धेरै जनाबाट सुनेको थिएँ। भर्खरै जागिर ज्वाईन गरेको हुनाले आफूले चाहिँ पैसा कमाउन भ्याएकै थिईन, अथवा, पैसा कमाउने तरिका नै थाहा पाएको थिईन। तरपनि “महिनाको ४२०० रुपैंया भएपछि त राम्रैसँग बित्छ जीन्दगि” भन्ने लाग्यो। आखिर छात्रबृति नपाए पनि मलाई केही फरक नहुने भयो। स्थायी जागिर नभएपनि पढाई सकिने बितिक्कैदेखि उमेर पुगेका छोरीका बाउहरु लाईन लाग्न थालेका थिए, केटी दिन भनेर। ईञ्जिनियर ज्वाईँ वनाउन तँछाड-मछाड थियो। २०५६ सालको मंसिर महिनाभरी धेरै तिरबाट कुरा आउन थाले, केटीहरुका। म जता जाँदा पनि खालि बिहे र केटीहरुको मात्र कुरा हुनथाले पछि चाहिँ बिहे गर्ने कुरा पनि कताकता मनमा खेल्न थाल्यो। जोशिलो उमेर न हो, कुरा सँगै रहर पनि लाग्दै गयो। आखिर अरु धेरै पढ्ने मन पनि थिएन। अस्थाई नै भए पनि सरकारी जागिर छँदै थियो। “बिहे गर्दा पनि केही बिग्रँदैन” भन्ने कुरा सोच्न थालेँ। कोहीकोही कहिल्यै नसुनेका केटीहरुको कुरा ल्याउँथे। कोही सुनेको तर राम्रोसँग बोलचाल पनि नभएका केटीहरुको कुरा चलाउँथे। म आफैँले ट्युशन पढाएका केही केटीहरुको पनि कुरा आयो। मैले ट्युशन पढाएका केटीहरु मध्ये सबभन्दा घुलमिल भएको भनेका मञ्जु र मेनुका मात्र थिए। उनीहरुको कुरा चाहिँ कसैले चलाएन। आफूले सानैदेखी सम्पूर्ण बानीब्यहोरा थाहा पाएको भनेको मञ्जुमात्र थिईन्। हुन त मेनुकासँग चिनजान भएको पनि ६ बर्ष भैसकेको थियो। ट्युशन पढाउन थालेको छसात महिनापछि देखि नै फोन गर्न थालेकी थिईन् मलाई मेनुकाले। शहरी वातावरणमा हुर्किएकी उनलाई मलाई भन्दा धेरै कुरा थाहा थियो। उनका बाबा पनि गाउँले परिवेशवाट सानो छँदै पढ्न भनेर काठमाण्डौ आउनु भएको रहेछ। उहाँले सानोछँदा गरेको दुख र संघर्षको सबैकुरा सुनाउनु हुन्थ्यो। परिश्रमबाट निकै ठूलो ओहोदामा पुग्नु भएको रहेछ। गाउँको मध्यम परिवारमा जन्मेर कार्यकारी निर्देशक पदसम्म आईपुग्दा उहाँले भोग्नु भएका सबै कुराहरु मैले पनि अनुमान गर्ने खालका थिए। मैले पनि आफ्ना केही कुराहरु गरेँ तरपनि सबै कुराहरु चाहिँ गर्न मन लागेन, विशेष गरेर मेरो कहालीलाग्दो गरीवी र घनश्यामसरकोमा बसेर पढेको कुरा। मञ्जुले पनि मलाई “गाउँको स्कुलमा सिनियर भएर चिनेकी मात्र” भनेकी रहिछिन् मेनुकालाई। मेनुका पनि हाम्रा कुरा सुन्थिन्। काठमाण्डौ मै जन्मि हुर्कि गरेकी उनलाई उनका बाबा र मेरा कुराहरु सायद एकादेशका कथा लागे होलान्। मञ्जु मलाई अति नै मन पर्थ्यो। जुनकेटीको कुरा हुँदा पनि सबभन्दा पहिले मञ्जु नै आँउथिन् दिमागमा। तुलना गर्थेँ, उनीसँग सबैलाई। उनको समकक्षमा कोही पनि पुग्न सक्तैनथे। मेनुकाको परिवारसँग त तुलना हुने कुरै थिएन। तुलना गर्दा पनि त कमसेकम तुलनायोग्य त हुनुप-यो नि! मञ्जुसँग मैले मन पराएको कुरा गर्ने आँट कहिल्यै आएन। सोच्थेँ “उनको सोचाईमा म कहिल्यै पनि त्यस रुपमा परेको रैनछु भने त सबकुरा बर्बाद हुन्छ। घनश्याम सरको परीवारको नजरमा त म हदैसम्म गिर्छु। म एक औसरवादी फटाहा केटाको रुपमा दरिन्छु। मलाई रामपुरमा मुख देखाएर हिड्न पनि लाज हुन्छ। मेरो पढाईका खातिर आफ्नै घरमा राखेर घनश्याम सरले मेरो जीवनमा लगाएको गुन, मैले उनको परिवारिक वातावरण बिगार्नका लागि हो र? अहँ हुन्न, मैले घनश्याम सरले म माथी गरेको विश्वासलाई कहिल्यै पनि तुसारापात हुन दिनु हुन्न। मैले यो कुरा अगाडि बढाउनै हुन्न, मञ्जुसँग यस्तो कुरा गर्नै हुन्न। उनले नै कुरा शुरु गरे, त्यसमा सहमति जनाउने भनेको कुरा बेग्लै हो। घनश्याम सरले नै पहिले कुरा चलाए बेग्लै कुरा हो, तर म बाट यस्तो कुरा कहिल्यै पनि शुरु गर्नु हुन्न” “आ…, जे पर्छ पर्छ। एकपटक चाहिँ कुरा राख्छु मञ्जुसँग मात्र। कुरा गर्नु अगाडि नै घनश्याम सरलाई चाहिँ नभन है भनेर कसम ख्वाँउछु” मन निकै दरो बनाएँ। २०५६ साल मंसिर २८ गते मंगलबार सुन्दरीजल घुम्नजाने योजना बनाएँ। मञ्जुले पनि मेरो योजना मानिन्। साझाल्याण्ड, ११ मंसिर २०६३