फेरी गाउँको याद आयो। आँधिखोलाको छेउछाउमा बस्ने गरेकाले बर्षाको बेलामा खोला र आँधि एकै चोटि उर्लेर आउथ्यो। आँधिमा त पूल पनि राखेका थिए। तेसैले बर्षाको बेला भए पनि तर्नको लागि कुनै चिन्त थिएन। कहिले काहि पुलको माझमा बसेर तल हेर्दा रिङ्गटा पनि लगेर आउथ्यो। हिँउदको बेलामा त कुनै चिन्ता थिएन तर जब बर्षाको बेला सुरु हुन्थ्यो, हिउँद्को बेलामा सुक्ने खोला भए पनि डर लाग्दो गरेर आउथ्यो। तेति बेला खोला तर्नलाई जहाँ तहिबाट तर्न सक्ने त कुरै भएन तेसैले जहा अलि फराकिलो छ तेहि बाट मात्रै तर्ने गरिन्थ्यो। एक्लै तर्दा बगाउला भन्ने डरले अलि पोउडि खेल्न आउने पाको मान्छेको हात समातेर मात्रै तर्ने गरिन्थ्यो। स्कूल जाँदा जहिले पनि तिनै खोला र आँधी तरेरा मात्रै जानु पर्त्यो। स्कूलबाट घर निक्कै टाढा भएकोले र बड्दै गरेका खोलाहरु तर्नु पर्ने भयेकोले, स्कूल् जाँदा जहिले पनि साथिहरू सँग मात्रै गैइन्थ्यो। तेस् माथि पनि वलिङ् बजारको बाटो भएर भकुन्डे सम्म पुग्नु पर्थ्यो। केटाकेटि भएकोले बजारको बाटो जानलाई जहिले पनि डर लाग्थ्यो। वलिङ्को बाटो भएर जाँदा मोड्को केटाहरूको बिषेश् ध्यान दिनु पर्थ्यो। अलि राम्रो केटिहरू देख्यो कि जिस्क्याउन पछि पर्दैनथे। तेतिमात्रै नभएर, स्कूल पुग्ने बेला सम्मा पछि लागेरा आउँथे। कहिले कहि त स्कूल सकिएर फर्किँदा पनि हामिलाई तिनै केटाहरू बाटोमा कुरेर बसिरखेका हुन्थे। अलि सानो छँद त बुबा स्कूल सम्म छोड्न आउनु हुन्थ्यो। स्कूल् जान थालेको केहि बर्ष पछि म पनि ठूलो भए, बुबालाई पनि आफ्नै कामले फुर्सद् मिल्न छाड्यो र मैले पनि मेरै स्कूल् सम्म जाने मन्छेहरू सँङ्ग स्कूल् जान थाँले। एस्तै एस्तै गरेर मेरा दिनहरू बितिरहेका थिए। पडाइमा पनि मैले राम्रो गर्दै गैरहेको थिए। तेसो भए पनि कहिले काहि मलाई तेसै तेसै बसमा चढेर एउटा नचिन्ने पराई सङ्ग टाढा जान मन लागेर आउथ्यो। सायद हुन सक्छ म मा बैशको लहर आई सकोको थियो। ममा हिजोआज भाबुकता भन्दा पनि उत्ताउलो पना आएको म आफैले पनि महसुष् गरिसकेकी थिए। मन तेसै तेसै रमाएर आउथ्यो। माथि डाँडाबारी बस्ने कन्छा बस्नेतलाई नचिन्ने मान्छे हाम्रो एरियामा कोहि थिएन। पन्चायत कालमा र प्रजतन्त्र आए पछि पनि उनले निक्कै राम्रा कामहरू गरेका थिए। छोराहरूलाई जस्तै छोरीहरूलाई पनि पडाउनु हुर्काउनु हाम्रो ठूलो कर्तब्बे हो भनि उनि गाँउ गाँउ जान्थे। तर उन् कि स्वास्नी फन्की भने अलि मुखाले थिइन्। क को अछेर लेखन पढ्न न आएपनि अरूले "ओहो नि बजैलाई त सन्सारै थाहा छ" भनेर कसैले भन्दियो भने खुट्टाले भुइँ टेक्थिनन्। हुना त बस्नेत बाजेले दुइटा सम्म बिहे गरे रे तर सन्तन् भने येहि फन्कि बाट मात्रै भयो रे। बल बल गरेर तिन सन्तन भएकोमा दुइ जना त पैतिस् साल् को हैजा ले लग्यो भन्ने कुरा मैले पनि सुनेको थिए। बाउको बिउ राखने एउटा मात्रै सन्तन् किशोर बाबु जस्तै बुज्ने र अरूको लागि भने पछि ज्यानै पनि दिन पछि नपर्ने खलका थिए। बोल्दा सधै हासेर बोल्ने, कसैले केहि नराम्रो भने पनि रामो मुखले जबाफ दिने उनको बानि थियो। एउटा मात्रै सन्तान् भएको र सम्पत्ति पुग्दो मात्रामा भएकोले बस्नेत बाजेले उनलाई काठ्मान्डौमा पढ्न पठाएका थिए। पछि पढाइ सके पछि उनि गाँउ फर्किए र वालिङ्को एउटा बैक् मा काम सुरु गरे। म स्कूल जाने क्रममा मेरो र किसोरको भेट भयो। म स्कूल जादा वलिङ् सम्म् किसोर सङ्ग जन्थेँ तेस् पछि अरू साथिहरूको साथ लागेरा जान्थेँ। किसोर मलाइ बिनु भनेर बोलाउथे त्यो मलाई निक्कै मन पर्थ्यो। एक दिनको कुरा हो, बर्षाको बेला भएकोले खोला निक्कै बढेर आएको थियो। किसोर र म स्कूल् सङ्गै जाँदै थियौ। बढेको धमिलो खोला तर्नलाई जोसुकैलाई पनि गार्हो थियो। किसोरले मलाई हेरेर, "बिनु तिमि एक्लै खोला तर्नु हुन्न, म तिमिलाइ हेल्प गर्छु" भनेर भन्नुभयो। म पनि हुन्छ नि त किसोर दाइ भनेर भने। खोलाको पानी घुँडा माथि आउने भएकाले मैले मेरो कुर्था माथि माथि सारेँ। तेति बेला सम्म किसोर दाइले मलाइ हेर्दै हुनुहुन्दो रहेछ। मलाइ लाज लागेर आयो। किसोर दाइले मेरो दाया हात समात्नु भयो र हामि दुबै खोला मा सङ्गै पसेउँ। खोला झन् मथि माथि आयो, मैले मेरो कुर्था अझै माथि सार्ने प्रयास् गरेँ। यति बेलासम्म मेरो कट्टु समेत चिसो चिसो भएको मैले थाहा पाइसकेको थिएँ। किसोर् दाइ ले ओहो चिसो भएहोला भनेर अर्को हातले मेरो तल सम्म आफ्नो हात ल्याउनु भयो, मेरो सरिर मा एउटा झड्का आए जस्तै मलाइ भयो, मालाइ करेन्ट लागे जस्तै भयो। मैले र