"नमस्कार! ह्याँको र मेरो परिचय त ;:.::; हैन?" "म **सु क्षेत्री" . मैले अलिअलि सुनेँ. २ जना गफ गर्दै थिए मेरो नजिकै. तर के क्षेत्री भन्यो के क्षेत्री भन्यो मैले ट्याप्प टिप्न सकिन. अनि दुबसुजीसित मलाई बोल्न मुन लाग्या थ्यो के. बोलम् कि नबोलम् बोलम् कि नबोलम् पर्दै थिएँ. सौचालय छिर्ने मेरो पालो पो आइसकेछ. जहाजको कुरा गरेको टि जी ३२० अस्ति क्या आकाशमा नेपाल देखुन्ट फर्किँदाखेरिको कुरो नि. म बाहिर निस्केर हात सात मजाले पुछेर "ह्याँको शूभनाम के भन्नु भो रे." भनेर अखिल मार्का हात अगाडि बढाएँ. "म दादा गिरी! जापानमा बस्छु." मैले थपेँ. "म दुबसु क्षेत्री!" उनले भने. अनि गफगाफ गरियो. दुबसुजी मजाओ मुन्छे रचन्. मलाई मजाओ लाओ के. मैले यति लामो कुरो किन गरेको भन्दा उँदी नेपे दाइको "च्यात्न नसकेको चिठी"को प्रकाशकीय लेख्याछन् कि जस्तो मानिचु. गजल पनि मिठा लेख्छन् नेपे दाइका झैँ.