खै यो धागो हेरेर मैले लेखेको केहि हरफहरु टाँस्न मन लाग्यो। हुन त अलि मिलाएर कविताको रुप दिन पर्ने हो तर अहिले त्यसै टाँस्न मन लाग्यो। कतिपय अमेरिकामा बस्ने नेपालीको यथार्थ होला शायद्! नेपाल कहिले फर्कने? नेपाल एकदिन फर्कन्छु, अमेरिकामा रमाउन सकिन्न! संकल्प धेरै पटक मनमा आए। तर, पढाइ त पुरा होस! कलेज – डेरा, डेरा - कलेज पढाई पनि सकियो। यतिका बर्ष बिताईयो, खालि हात के जानु! नेपाल एकदिन फर्कन्छु, अमेरिकामा रमाउन सकिन्न! तर केहि बर्ष जागिर त खाउँ! जागिर पनि खाइयो। डेरा – जागिर, जागिर – डेरा एक्लो भइएछ दुबैमा! तर, म एक्लो भएको कुरा मलाई भन्दा पहिला नेपालमा आमालाई थाहा भयो! नेपाल एकदिन साँच्चै फर्कन्छु, अमेरिकामा रमाउन सकिन्न! अहिले बिस दिने बिदामा आएको। तपाईँको कपाल कति धेरै फुलेछन् आमा! बुबा पनि कमजोर हुनुभएछ! आमा बुबालाई मनभरि हेर्न नभ्याउँदै, बिस दिनमा जीवन बिताउने सम्झौता गरियो कुनै अपरिचित संग! नेपाल एकदिन फर्कन्छु! अमेरिकामा रमाउन सकिन्न! तर अहिले अलिक मिल्दैन। उसको भ्याई नभ्याई छ मेरो बिदा उसको काम, उसको बिदा मेरो काम! फेरि छोरो पनि सानै छ! छोरो अलिक ठुलो त होस! नेपाल एकदिन फर्कन्थेँ अमेरिकामा कहिल्यै रमाइन तर कसलाई भेट्न जाउँ? साथि भाईको खबर छैन काका पनि ओछ्यान परे रे कान्छो मामा पोहोर बिते रे! आमा, बुबा त अब हरदम म संगै छन् मेरो यादमा, केवल यादमा!!