Posted by: Birkhe_Maila July 29, 2006
Login in to Rate this Post:
0 
? 
?
एउटा अर्को।
त्यति एबस्ट्र्याक्ट त छैन होला।
बिदेश, धुलो, डार्विन र म -
म कहिलेकाहिँ आफैँलाई
भारहिन अनुभव गर्छु
र झिनो हावामा उड्न खोज्छु,
फूलका केशर सँगै।
साना, मसिना धुलोका कणहरु,
मलाई च्वास्स च्वास्स घोचेर
संग संगै उडिदिन्छन्
र मेरो कानमा कानेखुसि गर्छन्,
आफ्नो साम्राज्यको बारेमा।
हो, धुलोको अस्तित्वसंग
म आफूलाई तुलना गर्न सक्दिन।
सदियौँ देखि यहिँ छ धुलो
यहिँ उड्छ, यहिँ भिज्छ,
र यहिँ खस्छ
र कयौँ मजस्तालाई
धुलाम्य पार्छ।
(परेलीबाट धेरै पटक धुलो झारिसकेको छु)
त्यसैले हरेक पटक म गह्रुङ्गो हुँदा,
अघिका भारहिनतामा मलाई हाँसो उठ्छ।
पुन: जमीनमा आउँछु।
लौ! यो के भयो?
म त धुलाम्य भएछु फेरी!
जताततै धुलो छ!
मेरो टाउकोमा, जिऊमा,
हात खुट्टामा,
आँखा खोल्न नै नमिल्ने
परेलीभरि धुलो टाँसिएको छ।
दाँतमा किरिकिरि लाग्दै छ।
अनायासै म उड्न थाल्छु!
अहो!,
म जति जति धुलो हुन्छु,
त्यति त्यति उड्न सक्छु।
र जति जति ‘म’ हुन्छु
त्यति त्यति तल झर्छु!