एउटा अलि फरक कविता! नितान्त लाटो! समसामयीकता भन्दा अलग! म र तिमी- म- साँझ बिहानको यो लामो यात्रामा, म; प्रदर्शनमा राखिएको झाँकि झैँ, पटक पटक प्रदर्शित हुन्छु। अनि, मन पराउनु र मन नपराउनुको दुई भित्तामा, पटक पटक ठोक्किँदै, बिक्न तयार हुन्छु!! तिमी- हाँसो र आँशुको यो लामो यात्रामा, तिमी; कुनै उराठ नाटकको पर्दा झैँ, पटक पटक छोपिन्छौ र उदाङ्गिन्छौ। अनि, पवीत्रता र अपवीत्रताको दुई पाटामा, हरपल जेलिँदै, किन्न तयार हुन्छौ!!