एउटा टाँस्न लागिरहेको थिएँ! खै माष्टरनी नानीलाई नदेखेको केहि दिन भयो शायद व्यस्त हुनुहुन्छ होला। ल मेरो नयाँ गाउँ - भूतमहल- लाखौँ पदचापहरु, मलाइ मेरो भविश्य सम्झाउँदै सुटुक्क मेरो कान छोएर जान्छन् र भन्छन्- तँ पनि आइज हामि संगै, त्यो भूतमहल भत्काऊन! जब सम्म त्यो महल रहन्छ, तेरो भविश्य अँध्यारो हुनेछ! तेरो अस्तित्व त्रसित रहने छ! अनि म सतर्क हुन्छु र हेर्छु, तिनका पाईलाहरु बढिरहेको कुनै दीब्य पर्वत तिर, जहाँ भोलीको सुर्योदय संगै, त्यो महल विस्फोट गराउने योजना बन्दै छ र जहाँ म जस्ता करोडौँ “प्रजा” हरु, नरकंकाल रहित आफ्नै घर बनाउन चाहन्छन्! र घरको कण कणमा, सास फुक्न चाहन्छन् एउटा दीव्य समाजको! र त्यहाँ शान्ती पाठ अनि महामृत्यून्जयको आफ्नै “तन्त्र” फुक्न चाहन्छन्!!