Posted by: Birkhe_Maila January 29, 2006
Login in to Rate this Post:
0 
? 
?
समय बोल्छ -
एक्लै थिएँ म।
र म हेर्दै थिएँ वर्तमानहरु।
अनायाशै, म जस्ता करोडौँ
मान्छे हरुबाट म घेरिएँ
र मलाइ मेरो कर्तव्यबोध भयो!
मैले त,
मेरो अस्तित्व ढाक्ने
क्रुर कालो बादललाई हटाउनु छ,
म बोल्न खोज्दा मेरो मुख थुन्ने
कालो हातलाई काट्नु छ।
मैले त,
म हाँस्न र नाच्न पाउने
चौरको पर्खाल फोर्नु छ,
मेरो गाउँको मन्दीर बाट
त्यो दानवको मुर्ती फाल्नु छ!
र भन्नु छ मैले गाउँले लाई,
धेरै पुज्यौँ हामिले दानवलाई!
धेरै बली दियौँ,
दाईको,भाईको,बुबाको,
काकाको र हजूरबाको।
अब बलीलाई रोक्नु छ।
अब त पुरा गाउँलाई नै
मन्दीर बनाउनु छ,
जहाँ सबैको अस्तित्व
सबैलाई स्विकार्य हुनेछ।
त्यसैले, अहिले त
लाखौँ ढुकढुकीहरुले
मलाई परिवर्तन गरिसके।
मलाइ शुद्ध पारिसके
ती आवाजहरुले,
जुन बर्षौँ देखी
गुम्सिएका थिए, छोपिएका थिए
र दबाईएका थिए!
म त अहिले,
बिशुद्ध स्वतंत्र हावा हुँ।
जसको अस्तित्व छ , गति छ
र बल छ।
बाटोमा आउने जुनसुकै
पर्खाललाई पनि भत्काउने साहस छ।
बहावलाई रोक्न खोज्ने
जुनसुकै अवरोधलाई पनि
हटाउन सक्ने सामर्थ्य छ।
किनकी, अब म संग म जस्ताहरुको
जमात नै छ।
जुन पर्याप्त छ,
हामी सबैलाई थिच्ने र मिच्ने
दानवलाई धर्ती बाट फाल्न!