'उदासी' , सबैले कुनै न कुनै बेला भोग्ने कुरा हो। यस्तै एउटा उदासी म लेख्न खोज्दै छु कविताको देशमा। उदास रात - एउटा उदास कोठामा, बत्तिको पहेँलो उदास उज्यालोमा, उदास ‘म’; मेरा सबै उदासीहरु केलाइरहेछु। कोठाको भित्ता भित्ताले मलाइ हेर्दैछ र मानौँ भन्दै छ, तेरो र मेरो एउटै नियती छ, म जड् छु र एक्लो छु तँ भौँतारिन्छस र एक्लो छस! भित्ते घडिको उराठ ‘टिकटिक’ ले, मेरो व्यर्थ गएको समयको बोध गराउँदा, ‘प्राप्ती’ मेरो लागि अझै असाध्य हुन पुग्छ। र फेरि अर्को उदासि म जोड्छु मेरा अघिका कयौँ उदासीहरुमा! एउटा साङ्ग्लो, भुइँको एउटा कुना बाट, दौडँदै अर्को कुना तिर लाग्छ। म हेर्छु उसको दौड, र सोच्छु- अनिश्चित र निरुदेश्य दौड त हैन यसको? तर, अचानक म बुझ्छु म त्यो साङ्गलो हैन! धेरै बेरको औडाहा पछि, चिसो पानीले मेरो अनुहार भिजाउँछु। चिसै मेरो रगतमा, म फेरी त्यही उदासी पाउँछु जुन मुटु देखि ढाड सम्म, ढाड देखि हात खुट्टा सम्म र हात खुट्टा देखी टाउको सम्म पुग्छ! निंद्रा; एउटा लामो भुतकालको यथार्थ बनेको छ मेरो लागि, दायाँ कोल्टेले, मलाइ मेरो पुरानो पिनास संगै आउने सकसको आभाष दिन्छ। बायाँ कोल्टेले, मलाइ जीवनको तितो संग्राममा लैजान्छ। उत्तानो पर्दा म पागल हुन्छु, घोप्टो पर्दा म धुरुधुरु रुन्छु। यसरि कयौँ उदासी फेरी मेरो निंद्रा संगै आउँछ!!