le chef du nuit, छोटो, मीठो, तीखो गएछ ल। तरुण तपसीलाई कविताको देशमा स्वागत । बिर्खे जिम्माल र माष्टर्नी नानीको लगनलाई सलाम। आज अचेल चल्दै गरको कविता राख्दैछु। अझै धेरै मिलाउन बाँकी छ जस्तो लाग्छ। हुनत लेखिसकेको कवितालाई पछि आएर सच्याउन त्यति मन लाग्दैन मलाई, तर यसलाई भने अलिक मिलाउनै पर्ला जस्तो लागेको छ। अहिलेलाई साथीहरुको प्रतिकृया र सुझावको आशा गर्दै राख्दैछु। "इतिहासको यो कालो पाना" एउटा ब्याधा- मासु नखाने घोषणा गर्छ संसार सामु र घरभित्र पसेर त्यसै उपलक्षमा परेवा काट्छ, एउटा जँड्याहा हाकिम- कहिल्यै नपिउने प्रण गर्छ अड्डामा र घर फर्किँदा त्यसै उपलक्षमा भट्टी पस्छ, एउटा लम्पट लोग्ने- धोका नदिने कसम खान्छ दशौँ पटकको र सोझी स्वास्नी मन्दिर गएको बेला लुसुक्क बेश्यागमन गर्छ; इतिहासको यो कालो पानामा- ब्याधाको राज छाएको छ जँड्याहाले काज पाएको छ र लम्पटले पाठ पढाएको छ; इतिहासको यो कालो पानामा- 'कटवाल' को मुख थुनेर यन्त्रमानवहरु भजन ओकल्छन् समाचारको नाममा, बन्दूक बोकेका कातरहरु बन्द शहरका सडकलाई बलात्कार गर्छन् बहादुरीका नाममा, र निधारबाटै देश मेटिसकेकाहरु ढाका टोपी लगाऊँछन् देशभक्तिको नाममा; इतिहासको यो कालो पानामा- एकै दिन एकै प्रहर एक हातले सञ्चार सम्मेलनको रिबन र अर्को हातले टेलिफोनको तार काटिन्छ, एकै ठाऊँ एकै ठहर मुखले रामराज्य घोषणा गरीरहदाँ हातले स्वतन्त्रताकी सीताको हरण गरिन्छ; र म पनि सोधिरहेछु इतिहासको यो कालो पानासंग- ब्याधाको राज अब कति छ? जँड्याहा　संग इतिहास हाँक्ने के हुती छ? र लम्पटसंग कुन नैतिक सम्पत्ति छ? चुनौती हो यो मेरो इतिहासको यो कालो पानालाई- अब तँसंग पाप लेखिन बाँकी हरफनै कति पो छ?!