दामी छ ऋषिजी। "मुटुको गाँठो फुकाएर हाँसौ एउटा मधूर सम्बन्ध गाँसौ॥ -----" हाँस्ने कोशिशनै जीवन होला शायद। अनि धृष्टता केहि पनि भएको छैन ऋषिजी। यो धागोमा जतिसक्दो कविता उनौँ। ऋषिजी र बिर्खे माइलाजी, "परदेशी" मनपराइदिनुभएकोमा धन्यावाद। यो कविता जन्मनुको श्रेयचैँ दाद गिरिजीलाई जान्छ। उहाँले एउटा कार्यक्रमको लागि कविता अनूरोध नगरेको भए शायद यो लेखिईन्न थियो होला।