धेरैबेर घोरिएसी आइतेले देब्रे हात चिउँडोमा राखेर दाहिने हातले गोटी सार्नै लाग्या हुँदो हो, पशुपति दाइ (हुन त बुढा छन् केरे तर पशुपति दाइ भन्ने चलन के।) ट्वाक्क टुपुल्किए चौतारियाँ। "जदौ जिम्माल बा!" "जदौ! कता हानिइस् त नि बिहान बिहानै? " "घरै छ घरै छ।" पशुपतिले कान सुनेनन्। "राजुले घर त्यही हजुरको सुरुवाल सिलाऽर बेको छ।" बुढाले प्रस्ट पारे। नताने नि ताने झैँ गर वेली र चमेली, ताने पछि लैजाने बल गर, साइँ फूल चल्यो वासना ! घर राम्रो मकैको सुलीले वेली र चमेली, बुइनी राम्रो नाकैको फूलिले साइँ फूल चल्यो वासना ! अघि अघि लाहुरे दाइ रातो रुमाल लिँदै पछि पछि दमैको राजु उनकै क्यासेट बोकेर आइपुग्छन् बा तर्पाएँ तर्पाएँ हुँदै। "घर सुरुवाल सिलाऽर बसेको राजु ऊ देखेनौ?" चित्रे बिनासित्तैमा बोल्यो। "म त पारि दाउरा हान्न हिनेको चित्रे बाबु।" पशूपतिले अहिले पनि ट्वाक्क सुन्दिएनन् लौ जा। "यता चाल तेरो बाघ।" आइतेले अघि एउटा गोटी गुमाएको रिस चित्रेमाथि पोख्दै थियो।