बुईगलबाट यो धागोलाई फेरि आँगनमा ल्याएको यस्मा स्वतन्त्र शैलीका कविता उनौँ भनेर हो। आजचैँ यो कविता। अलि पुरानै हो, कुखुरे बैँशमा लेखेको। "तिमी" मेरो तन्द्रामा सुन्छु म कसैको लुगाको सर्सराहट मिठो निश्वास र चुराको छनछन- एउटा अदृश्य तर अनुभूत उपश्थिति; यो घमाइलो सूनसान र मधुर बतास मेरो अब्यक्त वेचैनी र उदासीभित्र- म भेट्छु अलिकति मुस्कान फक्रेको मेरो प्रतीक्षामा; मेरो मौनभित्रकी चिर्बिराहट मेरो शून्यभित्रकी पूर्णता जस्को अष्पष्ट यादले- म हरदम सताइएको छु जस्को खोजीमा म- विना विश्राम भौँतारिइरहेछु के तिमीनै हौ त्यो? ओ मेरी रानी!