दादा सन्जुलाई छाडी बेपत्ता भए देखुन बिचरी सन्जु विरहको आगोमा पिल्सिरहेकी छे । मेरो हात यो गीत र फोटु पठाएकी छे सन्जुले दादालाई । केहि नभनी जाने मान्छे, के थाहा के हो फिक्री सुर्ता, एक पल कति लामो हुन्छ तिर्खा बोकी पानी कुर्दा । आँखा ओछ्याई बाटो भरी हेर्दाहेर्दै साँझ ढल्यो, मनको मेरो मजेरीमा वत्ती विरहको बल्यो । तारा हेरी बस्छु भन्यो गिज्याउँछन् आंखा झिम्क्याई, जूनले साथ दिन्थ्यो होला डुबी सके छ उ अस्ताई । छाती बल्यो के बलेन, नबलेको बत्ती मात्तै, झरी झरी आँखा भरी त्यो झरेन कति मात्तै । धरतीको सिंउदो भरी बिहानीले सिन्दुर छर्यो, कल्पनामा तिम्रो स्वरले मेरो कानमा साउती गर्यो । मेरो मनको अँधेरीमा जगमग पार्न आउनु तिमी, मेरो मनको पँधेरीमा पानी भर्न आउनु तिमी ।