I am reposting an old ghazal I wrote long before Gagan Thapa, Gururaj Ghimire and Purishottam Acharya haru ventured to warm the streets of Kathmandu with revolutionary slogans of a republic democracy. The ghazal reflects my frustration with 12 years of lost, spoilt and confused democracy. Towards the end of 2003, a new hope would replace my frustration. And yes, Gagan Thapa was a part of that hope. I am posting the ghazal in order to identify with the frustration shared by some of the posters here. (The protagonist of the ghazal is political leadership and the beloved is the people) - http://www.nepalipost.com/past/literature/literature4.html#45 गजल जनवरी २५, २००३ तिमी आउने हल्ला थियो, म बाटो ढुकेर बसें तिमी आयौ, तिमी गुज्रियौ, म लुकेर बसें अलिकति बरालिएँ, अलिकति ओरालिएँ तिमी नहुँदा, समय छँदा, चुकेर बसें हाम्रो जम्काभेटमा के के हुन्थ्यो, अनभिज्ञ छु तिम्रो नजर पर्नु अगावै प्रायः झुकेर बसें टोलको नामी गुण्डासँग तिमी देखियौ, म निरुपाय हाम्रो पुरानो घागडान प्रेमको हल्ला फुकेर बसें हतारमा मागेको एक फिलिङ्गो निभिसकेको रै'छ म चाहिं बाह्र वर्ष चुल्हो फु फु फुकेर बसें एउटा विचित्रको शान्ति महसुस गर्दैछु आज हिजोदेखि म आफ्नै इतिहासलाई थुकेर बसें _________