अष्टम् अध्याय ---------------- "हैन ए सिरे कति सुतेको विहानभरि ! बेलुका उतिभाँति वन जानी सल्लाह गरेको बिर्सिस् कि क्या हो?" धन्सारको आँटिको खाटमा खेमले श्रीको सिरक तान्दै हकारे, सिरे त झल्याँस्स सपनाबाट ब्युँझे र हत्तपत्त खाटको सिरानीमुनि राखेको खुर्पा हातमा लिएर टाप कस्दै श्री र खेम जरुवाको चौतारीमा पुग्दा सबैजना त्यहीँ सामेल भए र आँधिपारिको वनतिर लागे। तुसारेको गहिरोमा जमुनि भने ऐसेलु टिप्दै थिई। हाम्ले उसलाई देखम् तर ऊ बने ऐसेलु टिप्ने धुनमा मस्त थिई के। केमले गरि जमुनितिर घरि सिरे हेर्दै थियो, र बिस्तारे सुसेल्यो। सिरे भुने लाजले आँखा राता राता बनाम्दै थिए। सिरेर जमुनिको मनको धुरि बढ्दै थियो पिरेमको किपोला टुसाउँदो बेला हुँदो हो, तर बाहुनले चेऊ काऽ भे पो स्वाद था हुन्थ्यो भन्या जस्तो अरु कसैलाई यसमा भेउ भएन के। "ए सिरि कति बज्यो?" जमुनीले बोलाई। जति बजे नि तेल्लाई के मतलब हैन, स्कुल बिदा छ त्यसको अड्डा जानु पर्दैन, सिरेसित बोल्न पाइन्छ बनेर सोधेकी। सिरेका हाताँ के को घडि हुनु नि। उहीले नै हो लाहुरे बाले ल्याइदेको त्यो घडि बिगारेको त। फिलिप्स् रेडियो पनि बिगारे नि सिरेले खोलेर हेर्न खोज्दाखेरि। लाहुरे बा सिरेका ठ्याक्कै भन्नु पर्दा मित बा हुन् कि जस्तो लाग्छ। "६, कत्तिका छन् त नि ऐसेलु?" सिरेले मख्ख हुँदै जवाफ दिन्छन् बा। हामी हाँस्नी कि नसुन्या जस्तो गर्नी कि के गर्नी गर्नी। अनि जीवनले भन्यो "हेर केटा हो, मुल डाँडी अलि ठुलो ल्याम्न पर्छ है, यो खेमले बढि ताछेर फाल्छ के नजानेर।" खेमको भने मनमा के रे छ कुन्नि कुनै प्रतिकृया दिएन र खैनि पिच्च थुक्यो, अनि जरुवाको पानि उबाएर पियो। बिहानको पानि स्वस्थ्य हुन्छ केटा हो। हामी जम्मैले पानि पिएम् के को तिर्खा लाग्नु नि त्यति विहानै। त्यसै स्वर स्वरमा नि। केम हाम्रो माउते हो के यस्ता वन जानी काममा। सिरे लास्टाँ थिए घरि हामितिर घरि तुसारेको घहिरोतिर हेर्दै थिए के।