शिरिष जी तपाईँको यो गजल यात्रा सार्है सह्रानीय छ। खाश भन्नेहो भने मलाई छन्दवद्ध कवितामा आँखा र किबोर्ड चलाउन मन लाग्छ। तर तपाईँ र नेपेजीको प्रेरणाले यो गजल सँग पनि दिल बस्यो। आँखा चै गयो, तर किबोर्ड चैँ समयाभावले हो कि कुन्नि चल्न सकेको छैन। पस्किँदै गर्नुस। :) -भउते