अस्ति शन्सरबार बिर्खे यता उता गर्दे थ्यो , मलाइ देखेसी के भन्च भनेको त ओइ नमे तैले कसैका तामाको अचार खाइस भनेर सोध्छ बा । तेसले तामाको नाम लिनि बित्तिकै मेरो मुखा थुक निक्लि हाल्यो । अनि ए बिर्खे दाइ मलाइ तिम्रो तिप्ले खोल्साको थानको एउटा तामा देउन भनेको त तेस्सिमा बिर्खे जङगेर तैले चोरकोस त्यो तामा पो भन्छ वा । मेरा पाला सारै रिस उठ्यो अनि भने हेर है बिर्खे, दाइ न साइ चाका लात हानेर लन्का पुराइदिनचु नि भनेसी बल्ल चुप्प लाग्यो । त्यासि त्यो मोरो त मलखात मलखात चियार्दै गाम गाम हिनेच । हर्के बुढाको त चेलो सारै बाढो पो छ त्यो बिर्खे त । अनि त ठयाकर्याक्कै भाउतेको मलखाता तामाको बोक्रा भेटे च । त्यासि त यो भउते डाका मिल थापे भन्दैआ मनपरि गर्न पाइन्च भन्दै मिल सिल भत्काइदिन्चु भनेर मिल तिर पो जाइ लाग्छ गाठे । धन्न त्या लाटि दमिनि थिइ । दमिनि भइ पनि सारै खरो बानि छ के त्यासको । य बिस्ठ हो क्या भन्याको तेस्तो हि हाम्रा भाउते बिस्ठ ले पनि कतै तिम्रो तामा चोर्चन त , यिनलाइ के नपुदो छ । बल्ल बिर्खेको मुखा ठेडि कोचियो । खास के रइच भने कुन चै बजिया ले मिसिन आउदा तामा लिएर आच । धान कुटिन्जेल तामाको बोक्रा फालेच अनि त्यो धानको भुसां तामा लुकार लच । बचरा भउतेलाइ लार । धन्नै त्यो दिन बिर्खे ले भाउतेको सर्बोस्स पारेको । तेइ भर त आजकाल भाउते घरै बस्चन ।