एक्काइसौं शताब्दीको सरकार कहिल्यै साध्य र साधन बन्न सक्दैन । सत्ता उसका लागि दायित्व हो, विधि रक्षाको दायित्व । उसले विधिको दायरामा रही न्याय प्रक्रिया अघि बढाउन सक्छ, प्रतिशोध लिन पाउँदैन । तर सयौं मान्छे बेपत्ता छन् । निकै दिनअघि समातिएको नागरिक निकैदिनपछि 'आतंककारी' भएर 'मुठभेड' मा मारिएका उदाहरण थुप्रै छन् । ब्यारेकभित्र बन्दीलाई चौबीसै घन्टा मुखमा बोरा ओढाइएको, उनीहरू न्यूनतम मानवीय त परको कुरा पशुको जति अधिकारबाट पनि वञ्चित भएको गुनासो मानवअधिकारवादी संस्थाहरूको छ । सेनाको गतिविधिबाट आईसीआरसी आजित भएर ब्यारेक निरीक्षण गर्न छोडेको छ । राज्य नै अत्याचारको अन्धो औजार भएपछि नागरिकसँग के बाँकी रहन्छ ? जनआस्थाको समाचार सत्य हो भने त्यो दुष्कर्ममा सरिक अपराधीहरू केवल कला तिवारीहरूका परिवारका अपराधी होइनन्, बरु ती सम्पूर्ण सभ्य समाजका अपराधी हुन् । यदि यो कथित हत्या हामी बाँचिरहेको जंगलराजको प्रतिनिधि कुरूपता होइन भने सेनाको मौनता तोडियोस् । घटना भएकै हो भने केही अपराधीलाई सुरक्षा दिन सेना र मुलुककै प्रतिष्ठालाई धरौटी नराखियोस् । अन्तर्राष्ट्रियजगत पनि कहिलेसम्म यस्ता अपराधको मूकदर्शक बन्नसक्छ ? प|mान्सेली राज्य क्रान्तिमा रब्सपियेरले गिलोटिन सुरु गरे, उनी नै त्यसको अन्तिम सिकार भए । नेपालमा अहिले देखिएको बर्बरताको यो अध्यायबाट ती पनि जोगिने छैनन् जसले यसलाई सुरु गरेका छन्, चाहे ती माओवादी हुन्, चाहे राज्य । मानवताका यस्ता अपराधी र तिनका संरक्षणकर्तालाई समयले सद्दाम हुसेनलाई झैं माकुरे दुलोबाट उधिन्नेछ र युगोस्लाभियाका स्लोवोदान मिलोसेविचलाई जस्तै हेगस्थित अन्तर्राष्ट्रिय युद्ध अपराध न्यायाधीकरणमा घिसार्नेछ । मुलुक यो प्रकरणमा सेनाको जवाफ चाहन्छ ।