देशमा असली प्रजातन्त्र यसरी आउँछ। सामन्ती निरंकुश राजतन्त्र माथी यसरी अंकुश लगाउन सकिन्छ। दिल्ली र वाशिङ्गटन धाएर तिमीहरुले भनेको प्रजातन्त्र आउँदैन देशमा। यात्रुवाहक बसमा विष्फोट गराएर जनवाद आउँदैन देशमा। देशमा परिवर्तन ल्याउन जनताको साथ चाहिन्छ, हेर बोलिभियाको उदाहरण। देश विगार्ने विदेशीहरु हुन, हेर कंगोको उदाहरण। तिमीहरुको वुद्धि छैन, खत्तम छौ तिमीहरु। फर्क दिल्लीबाट चाँडै। क्रमशः (नोटः वृहत जनआन्दोलनका लागि नेपालीहरुको साथ पाउन नेता र दलहरुले के गर्ने? अव अर्को भागमा यस बारेमा मेरो बुद्धिले भ्याएका कुरा लेख्नेछु। मेरा शुभचिन्तकहरुले फुर्सदमा पढिदिनुहोला। र टिप्पणी पनि गर्नुहोला। अर्को कुरा मेरो स्वभावका कारण मेरो बुवा मलाई टर्रो खल्लुक भन्नुहुन्छ। मेरो वाझ्ने रुखो शैलि धेरैलाई अप्रिय लाग्ने गर्छ होला तर मलाई राम्ररी चिन्नेहरु मिलनसार भन्ने गर्छन... आफै मपाइ हुन खोज्यानी । चर्को वहश मेरो विशेषता नै हो। भारेभुरे देखि ठूल्ठूला मैं हुँ भन्ने सम्म, नेपाली / भारतीय देखि खैरे सम्म कसैको हैसियतको वास्ता नगरी वहश गरेको छु। आखिर सवै मान्छे न हुन किन खोक्रो सम्मान देखाउनु? अनि जव कोही हदै सम्म मन पर्दैन उसंग साधारण शिष्टाचार पनि गुमाउन पुग्छु जुन सम्भवत मेरो स्वभावको नकारात्मक पक्ष हो। खैर बल्ल त २५ भैयो। उमेर र अनुभवले परिपक्व हुँदै जाँदा यो बानी पनि सुध्रेला नै। अहिलेलाई .....यस्तै हो साथीहरु )