मातातिर्थ औंसी बिशेषः (मेरी आमा अहिले काठमाण्डौमा हुनुहुन्छ। पुल्चोक ईञ्जीनियरिङ पढीसकेपछि मैले आमालाई पहाडबाट काठमाण्डौ बोलाएँ सन् २००० सालमा। ६० बर्ष काटिसक्नु भा भर काम गर्न नसक्ने हुनु भो गाँउमा। १ वटा कोठा भाडामा लिएको छु, मेरा पुल्चोक पढ्दाका किताब पनि तेहि कोठाको खाटमुनि थन्काएको छु। घरबेटीलाई भनेर म अमेरीकावाट फर्के पछि एकमुष्ठ तिर्नेगरी कबोल गरेर आएको छु, घरभाडा। अमेरीका जाने कुराले मात्र मानेका, पछि घरबेटिका छोरालाई पनि अमेरीका जाँदा मैले सहयोग गर्छु भनेर होला। झण्डै २० दिन भैसकेछ, फोन नगरेको। आज मातातिर्थ औँसीका दिन फोन गरेँ। मेरी आमासँगको टेलिफोन बार्ताः) टिरिर.... टिरिर...टिरिर फोन उठाउने(केटी) मान्छेः हेलो..., को बोल्नु भा होला? मः हेलो म अमेरीकाबाट, म ओम बोलेको। हजूर को बोल्नु भा होला? (केटी) मान्छेः म घरबटी मामु (मैले घरबेटीलाई मामु भन्थे, उनका छोराहरु जस्तै)। के छ नि बाबु हाल खबर अमेरीका तिरको? छोरो कत्रो भो नि? मः हामी सबैलाई ठीक छ। छोरो त ठूलो भो नि। Child Care Center जान्छ। फोन उठाउने(केटी) मान्छेः ए, आज माता तिर्थ औँसीका दिन आमालाई सम्झेर फोन गर्या हो बाबु? ल म आमालाई बोलाई दिन्छु है त। खै सुतिरहनु भा पो छ कि? मः हुन्छ, बोलाईदिनुस् न। **** आमाः (खोक्दै) छोरो बोलेको हो बाबु? मः हो आमा हो। अनि तपाईँलाई कस्तो छ नि? सञ्चै हुनुहुन्छ? आमाः खै बाबु, म तेति कान सुन्दिन। अलिक कस्सेर बोल् है बाबु। क्रमशः