ओहो कथा त सुरु भैसकेछ त। म अलि ढिला पो भे'छु। बाटोमा त्यै मोरो च्याँके भेट भो क्या। बिचरा सञ्जु भनेर भक्कानो छाडेर रोयो क्या, के भन्ने अब। :) "खोइ छाड् अब सञ्जु सञ्जु, मलाई अबेर भा'छ उहाँ ओकेजी को मञ्जुको कथा सुन्न" भन्दै धापिदै आ'को नि। खोई रुइना, उ त्यो पिर्का पुग्न देउ त। सुमिमासेन् !! दादा, आनो... यसो बाटो छाडम् न, कस्तो गजधम्मै बाटै छेकेर बस्या भन्या :p । म चै त्यो मुड्को मा आड लाएर बस्नु पर्यो। कोनो केताई वा दादा-सान् नो देस ने। :) लु, यहाँ भुईमा खस्यारै'छ क्या। लु पुन्टेजी तमाखु भरम् त, अलि चिसो चिसो नि भो, ज्यान तताउन पर्यो। लु ओकेजी अध्याय-२ सुरु गरम् अब।