फेरी अर्को एउटा कविता, मेरो होइन उनै भूपीको निरर्थकता - भूपी शेरचन पलङमाथि उत्तानो पल्टेको हुन्छु टाउको उडेर माथि दलिनमा झुन्डिन पुग्छ र , मेरै मुखले मलाई हेरेर खित्का छोडी हाँसिरहेको हुन्छ, यात्रालाई तत्पर म हिड्न खोज्छु तर , खुट्टाहरु मात्र अगाडि लम्किदिन्छन् मलाई धराशायी पारेर ; रिसले हावामा मुड्की ताक्छु तर , कुमदेखि फुस्केर पाखुरा ठुटो रुखझैं शून्यमा झुन्डिन्छ , लाग्छ यी सब भ्रम हुन् , सत्य होइन चिच्याउँछु तर , मेरो स्वर निस्कन्न फगत कानमा सल्लाघारीले सुसेल्छ ; तर्सिन्छु : कतै म मरिसकेको त होइन ? र , वरिपरि यन्त्रमानव झैं हिँडिरहेकाहरुलाई बाटो छेक्दै म सोध्छु - के म जिउँदो छु ? तर कसैले जवाफ दिंदैन म उनिहरुलाई चिमोट्छु तर , उनिहरु यथावत् हिँडिरहन्छन् फेरी म चिच्याउँछु - के तिमीहरु जिउँदा हौ ? तर , कसैले मतिर हेर्देन कहालिएर म आफूलाई चिमोट्छु दुइटा औंलाको बीचमा खरानी पर्छ अनि म थाह पाउँछु म मुर्देमुर्दाको माझमा एउटा अर्को मुर्दा रहेछु ।