मेरो देश भूपी शेरचन जहाँ हिउँ परेको रातमा जून, धरतीलाई भेट्न हिमकणहरुको साथमा मुस्कुराउँदै ओह्रालो झर्छ, र धरतीलाई र्सवाङ्ग हाँसेको पाएर झन् बढी मुस्कुराएर आकाशमा र्फकने गर्छ, जहाँ आरुबखाडाका हाँगा-हाँगामा फुल्दछन् कुखुराका चल्लाहरु, जहाँ मृगमरीचिका पछि लाग्नेहरुको यादमा रुन्छन् धूपी र सल्लाहरु, जहाँ बाह्रै महीना मानिसका गालामा फुल्दछन् आरुका फूल जहाँ मुटुको स्पन्दनझैं उफ्री उफ्री खेल्छन् मृगशावकका हूल, जहाँ पहराबाट छहराले खोलामा हाम्फाल्दछ, जहाँ-रातमा पनि हिमचुलीले आँगनमा घाम पाल्दछ, जहाँ प्रत्येक पहाडको काखमा नदी छातीमा छहरा र निधारमा लेक हुन्छ, जहाँ स-साना नदीहरुमा पनि तूफानी समुद्रको वेग हुन्छ, जहाँ बटुवालाई प्रत्येक झयाङबाट झयाउँकीरीले गिज्याउने गर्छ प्रत्येक अँधेरी पँधेरोमा जूनकिरीले ज्योति फिँजाउने गर्छ, जहाँ . . . . . . . . . . . . जहाँ एकबाजि आएर घर र्फकन वसन्त भुल्दछ, जहाँ बटुवालाई भन्ज्याङमा रोकेर हिमाल पङ्खा हम्कन्छ; जहाँ एक-अर्काको मुख हेरेर नीलगिरि र धवलागिरि चम्कन्छ; जहाँ प्रत्येक रातमा आकाशले मङ्गल-दीप सजाउँछ; जहाँ प्रत्येक भोरमा धरतीले एक गोरो छोरो जन्माउँछ; जहाँ हरिया-हरिया पहाडका फरिया अलिक तल सारेर निर्मल, स्वच्छ र न्यानो घाममा हिमालले सधै ढाड सेकेको हुन्छ म जति टाढा भए त्यो मेरो देश सधै मेरो मनले सपनामा पाइला टेकेको हुन्छ ।