नमस्ते,

आशा छ मलाई मिस गर्नु भयो होला. हेर्नुस् म कुनै साहित्यकार हैन, मलाई लेख्न राम्रो सित आउँदैन, तर मलाई जति मन नपराए पनि, मेरो मृत्‍यु को कामना गरे पनि, मलाई इग्नोर गर्न सक्नु हुन्न. किनकी ‘आइ एम असम’. म आफ्नै काममा व्यस्त थिएँ अचानक बेन्नेडिक्ट को गाली गलौज ले आउन वाध्य भएँ. बेन्नेडिक्ट मुजी लेख्न त लेख्छ, तर लेखाइ मा दम न हुनु पर्‍यो? हेर्नुस् त्यस्को क्यारक्टर भन्ने कथा, मुजी त्यो पढ्नै अल्छि लाग्ने. फेरी फन्ट पनि किन नीलो हो मुजी उ आफैँ जानोस. मुजी मेरो कथा पढेर श्वासनिमान्छे लाई बच्चो जन्माउन मन लाग्छ भने त्यस्का पढेर उनिहरु बाँझा हुन्छन. हुन त बेन्नेडिक्ट को आफ्नो कुनै दोष होइन, मुजी पैदायसी नै झ्याउ लाग्ने घर मा भए पनि मुजी साहित्यमा पी एच डी नै किन गरोस्, मुजी लेखाइ तै पनि वाहियात नै हुन्छ.

अन्य कुरा ठिकै छ, उमेर बढ्दै छ, प्रायोरिटी चिकाइ भन्दा अरु नै कुरा मा बढी छ, त्यसैले सुत्दै हिँड्ने बानी अलि कम भएको छ. तर पाए भने छोडिँदैन. यो वर्ष जम्मा दुई जना मात्र. के गर्नु मित्रहरु इन्फ्लेशन ले गर्दा लाँडाँ खडेरी लागेको छ. ती दुई मध्ये एउटा नेपाली नर्स पनि हुन्. जाँठी यी नर्स हरु माटोक्ने आएको छ महिना मा ग्रीन कार्ड बनाउँछन - अरु नेपाली लाई टेन्शन. त्यस्तै एउटी नर्स सित ३ महिना वार्तालाप गरेपछी मात्रै हात मार्न पाइयो. फेरी जाँठी डराएर अमेरिका मा केही गर्न नमिल्ने रे, मुजी त्यही कारण टिकट मिलाएर नेपाल जाँदा, कतार एयर्पोर्टमा रुम लिएर दन्काउन लाग्दा मुला खाएको भन्दा पनि बढी आनन्द आएन. मुजी १४ घण्टा प्लेन मा - त्यती लामो यात्रा पछी मुजी चिक्न घण्टा मजा आउँछ? खैर अहिले बोलचाल छैन, मोरी सेक्स गर्दा पनि डर ले काँपिराथी. मुजी त्यस्को श्रीमान ले कसरी देख्छ होला नेपाल देखी कतार सम्म, त्यो पनि बन्द कोठा मा, भन्नुस् त?

खास कुरा के भने म आजकाल एउटा नयाँ अप्स्केल जिम जान्छु. मेरो काम ले वर्ष को १००० डलर दिन्छ हेल्थ एन्ड वेल्नेस् को लागि त्यस्मा म र मेरी बुढी को वोर्काउट फ्री मा हुन्छ. त्यो जिम मा मुजी एक से एक आउँछन. माटोक्ने स्निकर पनि प्राडा र गुच्ची का लगाएर आउँछन. तिनै मध्ये एउटी एश्ली भन्ने आधा ईरानी आधा अमेरिकन ठिटी माटोक्ने यस्ती राम्री र धनी छे, मुजी नजिकै आऊंदै मा वातावरण् महकिन्छ. एश्ली र म कहिले काहीँ कुरा गर्छौँ. मोरी लाई म कहिले काहीँ स्पट गर्छु. इस्पेशली बेन्च प्रेस गरेको बेला. जाँठी को स्पोर्टस ब्रा मैँ आँखा जान्छ, मोरी का बी कप ले लालायित गराउँछन् . तर म मुजी केही नभएको जस्तो गर्छु.

हेर्नुस् मित्र हरु, सबै को आ-आफ्नो लिमिटेशन छ. र सबै लाई आफ्नो लिमिटेशन थाहा हुनु पर्छ. अब मैले त्यो केटी लाई चिक्ने भनेको ऋषि धमला ले तपसी पन्नु लाई भ्याएको जस्तै हो. अथवा बेन्नेडिक्ट हुतिहारा ले राम्रो कथा लेखेको जस्तै. यानी कि इम्पस्शिबल.

तैपनि कहिले केही भइहाल्ला कि भनेर आश मा छु. एश्ली को व्यायाम मेरो भन्दा बेग्लै छ. उसले वेट ट्रेन गर्नु भन्दा बढी कार्डियो मन पराउंछे. र मोरी को पसिना खल्खली आउँछ. एश्ली एकदमै राम्री ठिटी हो, तर वास्तविक सौन्दर्य मलाई त्यति मात्रै बेला थाहा भयो जब एक शनिवार् म र मेरी बुढी एउटा ओपन एअर बिस्ट्रो मा गयौँ जहाँ त्यो रात एउटा डी जे पनि थियो र एश्ली पनि पुगेकी थी. ११ बजे राती डोजा क्याट को गीत मा एश्ली जाँठी ले एस्तरी आँखा चिम्लेर चाक हल्लाएर नाची, मुजी मेरो बुर्ज खलिफा पड्किन मात्र सकेन. त्यो रात देखि जिम मा भेट्दा मेरो आँखा जहिले पनि एश्ली माथि हुन्छ.

तर माटोक्ने समस्या के छ भने हेरेर चित्त बुझ्दैन - त्यस्ती राम्री र धनी लाई चिक्न भने असम्भव.

त्यसै भएर आजकल केही सीप नलागेर त्यस्को पसिना सुंघ्छु. अब मुजी भन्ठान्नु होला यो मुजी अन्डर्वियर बौलायो भनेर. तर त्यो एश्लीको पसिना हो, बडेमान का दुध हलाउन्दै तीज मा छमछमी नाँच्ने अध्बैंसे नेपाली स्वास्नीमान्छेहरु को गन्हाउने पसिना होइन. माटोक्ने त्यस्ती राम्री, धनी र सफा सुघ्घर केटी को पसिना हामी गोर्खाली का लागि अम्ऋत बराबर हो. त्यसैले जहिले पनि त्यस्ले वोर्काउट गरेको बेन्च बाट उठ्ने बित्तिकै र त्यस्ले वाइप गर्नु अघि त्यसो चाक तल को पसिना ले भिजेको ठाउँमा आफु गएर बस्छु र अलिकती औँला रघडेर सुंघ्छु, माटोक्ने बर्बेरी र वर्स्याची बास्ना आउँछ.

मुजी के गर्नु, माटोक्ने आफु मुजी पनि सिङल भएर मासराटी गाडी चलाऊने भएको भए जान्ठी लाई ओल्टाइ पल्टाइ ठ्याक लाइन्थ्यो मुजी गोर्खाली जस्तो हरुवा जात भएर जन्मियो अनि घण्टा होस् त?

तर मलाई खेद के लागेको छ भने म जस्तो शिकारीले मात्र पसिना ले चित्त बुझाउनु पर्छ, म आफैँ लाई धिक्कार्छु, मुजी आफैँ हीन भावना ले ग्रसित हुन्छु, त्यस्माथि बेन्नेडिक्ट ले त्यस्तो नपुँसक कथा लेख्छ, अनि जिन्दगी नै उजाड भएको जस्तो अनुभूती हुन्छ.

आजलाई यति नै, नमस्कार.