भाग-६

"तेसो भए म सँग कुरा नगर!"
"कस्तो छुच्ची तिमी त! देउ मलाई इ-मेल उसले मेरो इ-मेल लियो।
लिसा कहाबाट टुप्लुक्क आइ। उसले हामी दुबैलाइ पुलुक्क हेरी, अनी आफ्नो धुनमा लागि। हम्बलले बिस्तारै मेरो हात तान्यो र कसैले नदेख्ने गरी लेख्यो उसको फोन न। मैले हत्तनपत्त आफ्नो हात ताने, मेरो मुटु ढुकढुक भयो। ऊ मेरो अनुहारमा मायालु पाराले हेर्दै निस्कियो। मेरो मुटुको "ढुक ढुक" लिसाले सुनी के सुनिन। मैले धेरै बेरसम्म सुनिरहे, त्यसमा "हम्बल"को नाम धड्किरहेको थ्यो।

"तिमी त कस्तो डरछेरुवी!" हम्बलको पहिलो इ-मेल खाली एक लाइनको थ्यो।
"तिमी कतिको बहादुर छौ त?" मेरो प्रश्न थ्यो।
"म जे पनि गर्न सक्छु तिम्रोलागी।"
"यो डाइलग त पहिला पनि सुनेको हो। नयाँ कुरा गर।"
"तर म जुन तारा झार्न सक्दिन। म सँग साधारण मुटु छ। त्यसमा तिमीलाइ राख्न सक्छु।"
"त्यहा त अरु कोही पनि बस्छ हैन र?" मैले अप्रत्यक्ष रुपमा उसलाई सोधे।
"बस्न त धेरै जना डेरा बसे अनी छोडे तर तिमीलाइ म सधैंको लागि राख्न चाहन्छु।"
"मलाई भोली के हुन्छ थाहा छैन। सधैंको लागि कसरी भन्न सक्छु।"
"हुन त! मेरो पनि भोली को ठेगान छैन।" "किन हामी धेरै कुरा सोच्दैछौ? " भोली के हुन्छ कसैलाई थाहा छैन। आज तिमी छौ र म छु। बस यती काफी छैन?"
"तर आज पनि त तिमी टाढा छौ। मैले चाहेर पनि तिम्रो स्पर्श पाउन सक्दिन।"
"मेरो लागि त तिमी धेरै नजिक छौ। यही मेरो मुटु भित्र" उसले त्यसमा हार्ट्को इमोजी पठाएको थ्यो।
"म तिमी भन्दा धेरै बर्ष जेठी छु। मेरो छोराछोरी छन। लोग्ने पनि छ। म बिबाहित हुँ।"
"के विवाह हुँदैमा प्रेमको आयु सकिन्छ? प्रेम त यसै हुन्छ। बिना कारण, बिना स्वार्थ, बिना बिचार। सबै कुरा सोच्यो भने त प्रेम हुँदैन, ब्यापार हुन्छ। यो सबै नियम त समाज को हो।"
"मलाई मेरो चिन्ता लाग्दैन। तिम्रो पीर लाग्छ। तिमी एउटा राम्रो मन भएको मान्छे। कतै तिमीलाइ धेरै दु:ख हुन्छ कि भनेर।“
"त्यसको मतलब तिमी मलाई मन पराउछौ। मेरो बारे सोच्छौ।"
"त्यो त तिमीलाइ थाहा छ। मेरो आँखाले के भन्छ ?"
"मलाई थाहा छ। तिम्रो मनमा पनि म छु भनेर।" उसले लोल को इ-मोजी पनि पठाएको थ्यो।
"कसरी थाहा पायौ?" मैले पनि लोल पठाएँ।
"मेरो आँखाले तिम्रो मनको एक्स्-रे गर्छ नि त!"
"खुब जान्यौ मेरो मनको कुरा! अहिले तिमी को सित छौ?"
"तिमी सित!" फेरी उसले लोल पठायो।
"बदमास!" मैले रिप्लाई पठाएँ।
*******************************************************************************************
बेलुकी म घर फर्के। घर सुनसान थ्यो। छोराछोरी कलेज फर्किसकेका थे। घर एक्लो थियो। घरमा मान्छे भए पनि नभए पनि घर आजकाल शुन्य नै हुन्छ। मलाई मुवी हेर्न मन थियो नेटफ्लिक्स्मा। चस्मा बिना म धमिलो देख्थे। त्यसैले मैले मुविको लागि मात्रै भनेर राखेको चस्मा भेटिन। मेरो बेड्साइड् टेबलमा हुन्थ्यो चस्मा। तर थिएन। कोठाभित्र कही नभेटे पछी मैले लिविङ रुममा खोजे त्यहा पनि थिएन। लिबिङ रुममा जादै गर्दा मैले कसैले बोलेको जस्तो सुने। हैन, कसैले मलाई बोलाएको जस्तो थियो। ऊ आफ्नै कोठाबाट लर्बरिएको आवाजले मलाई बोलाई रहेको थ्यो।

"यता आउ त!"
"किन?" उसलाई लागिसकेको थ्यो। म झगडा गर्न चाहन्थे। ऊ खाटमा बसेर सुतेर मेरो चस्मा लगाइ रहेको थियो।
"तिम्रो चस्मा खोइ?" मैले सोधे।
"हरायो।" उसको जवाफ।
"मेरो चस्मा किन लगाएको?"
"मेरो चस्मा हरायो भन्छु!"
"मैले चाँही लाउनु पर्दैन?"
"हेत्तेरी! कस्तो निहु खोज्ने यो आइमाइ? मेरो चस्मा पाए पछी दिन्छु नि!"
"मलाई नेट्फ्लिक्क्स हेर्नु पर्‍यो। देउ, मेरो चस्मा।"
"पहिला मलाई उठाउन, यार। तिम्रो चस्मा म खान्न क्या क्या!"
"आफै उठ्न सक्दैनौ?"
"कस्तो दया नभएकी आइमाइ। यस्तोमा त शत्रुले नि मद्दत गर्छ यार। अली धेरै भएछ क्या आज। मलाई बाथरुम जान पर्‍यो। छिटो प्लिज।"
“सबभन्दा पहिला त उठ्न नसक्ने गरी किन खान पर्‍यो?”
"थाहा हुने गरी कसले रक्सी खान्छ? ए, बाबा! आफुलाई पिसाब लागिसक्यो, उसलाई चाँही हाजिरजवाफ प्रतियोगिता छ।""
"अरु बेला त वास्ता गर्दैनौ त। अहिले उठाउन त मै चाहिदो रैछ त तिमीलाइ।"
"हे भगवान! कुन जुनिको पापले मैले यस्तो श्वासनी पाएछु!" भन्दै उसले जिउ उठायो, आधा पनि नउठ्दै फेरी बेडमा ढल्यो।
"ल, देउ तिम्रो हात!" मैले उसलाई उठाउन कोशीश गरे।
"मलाई मात्रै उठाउ। हात उठाउने हैन।" ऊ जोक गर्दैथ्यो, मैले उसलाई हात मात्र समाएर उचाल्न सकिन। अलिकती घोप्टो परेको थिए। मेरो खुट्टा भुइमा खसेको उसको टि-सर्टमा अल्झ्यो र म झन ऊ माथि नै लडे।
ऊ हाँस्यो। म उसको अगाडि हासिन। रिस उठ्यो तर भित्र भित्र हासे।
"अब हामी दुबै जना लडे पछी कसले कसलाई उठाउने?" ऊ मरी मरी हाँस्दैथ्यो। म हत्त न पत्त उठे।
"सुन त!"
"के?"
"तिमी कथा लेख्दैछौ है साझामा?"
म झस्के। उसले कसरी थाहा पायो? मैले उहिले एक चोटि धाक देखाएकी थे। मेरो साझामा फ्यानहरु छन भनेर। तर मलाई उसले साझा हेर्छ भन्ने थाहा थिएन।
"किन?" मलाई डर लागेको थ्यो।
"तिम्रो कथामा म हिरो हुन्छु कि विलेन?" उसले ब्यङ गर्‍यो।
" म अरु कसैलाई किन पात्र बनाउछु। मेरो कथाको हिरो पनि मै हुँ र विलेन पनि मै। “
मैले सम्झे, कतै पढेको कुरा। “ तिमीलाइ थाहा छैन लेखकलाई कहिले रिस नउठाउनु। यदी चाह्यो भने लेखकले अनायासै पात्रको मृत्‍युको कथा लेख्न सक्छ।“
"ठिक छ, कलम तिम्रो, कथा तिम्रो, तर बदनाम म!" उसको आवाज सानो हुँदैथ्यो, उसलाई निद्रा लागेको जस्तो थ्यो।
"तिमी उठ्ने की न उठ्ने?" मैले सोधे।
"भैगो, नउठ्ने।" ऊ आँखा बन्द गर्न लागेको थ्यो।
"मेरो चस्मा देउ!"
"लग!" मैले चस्मा लिए। ऊ घुर्न थालयो। उसको दारी फुल्न थालेको थ्यो। कपाल जिङरिङ्ग थ्यो। मैले उसको  निदाएको अनुहार हेरे र सम्झे यो त्यही अनुहार थ्यो, यो उही मान्छे थ्यो, जसलाई मैले धेरै अघी मन पराएको थिए। आफ्नो बनाएको थे। तर अहिले यही अनुहार, यही मान्छे मलाई किन मन पर्दैन? मान्छे बदलिएको की  समय?

पहिलो चोटि उसलाई मैले कलेजमा भेटेको थे। म चन्चल, बोल्ने, हास्ने। ऊ एकदम गम्भिर। मलाई क्लास बँक गर्दै मुवी हेर्न जानु पर्ने। ऊ सधैं पढाईमा मस्त। उसले मलाई कहिले हेर्न थालयो मलाई थाहा भएन। मेरो साथीहरु भन्थे, "तिमीहरुको जोडी आकाश जमीनको फरक छ, केही मिल्दैन।" त्यतिखेर मलाई ती कुराहरु त्यती वास्ता लागेन। बिहेको केही बर्ष सम्म ऊ खुलेर बोल्ने भइसकेको थ्यो, बिस्तारै बिस्तारै ऊ फेरी बन्द किताब जस्तै हुन थालयो। मलाई उसको मनभित्र के भैरहेको छ भन्ने कुरा बुझ्न एकदम गार्हो थ्यो।