भाग-८

त्यो दिन देखि मलाइ चम्पाप्रति सहानुभुति जाग्न थाल्यो। उसको प्रश्न गहिरो थियो। त्यो प्रश्न गर्ने साहस पनि हामी कसैलाइ थिएन। तर उसले गरी। धेरैको मनमा त्यस्ता प्रश्नहरु गुजुल्टिएर बसेका हुन्थे। हामी लाज र भयले आफैभित्र गुम्सिएर बस्थ्यौं। तर चम्पा चुप रहीन। मलाइ लाग्यो, चम्पालाइ धेरै कुरा थाहा छ। उ मेरो साथी हुन सक्छे। सुमि र रुबिसङ मेरो कुरा पनि नमिलेको जस्तो लागिरहेको थियो। उनिहरु लजाउने, मुस्काउने, मस्किने चाल नै अर्कै देखिन्थ्यो। खाजा खाने बेलामा मैले चम्पालाइ बोलाए। उ म सङ साथी हुन पाएकोमा खुशी भइ। रुबि र सुमिलाइ चम्पा हाम्रो ग्रुपमा आएको मन परेन। उनिहरु म सङ टाढा हुन थाले, म र चम्पा नजिकिन थाल्यौँ। त्यही मित्रताको आधारमा एकदिन मैले चम्पालाइ सोधें।

"तिमीले बोक्सी देखेकी छौ?"

"छु। किन?" आश्चर्य भएर मलाइ सोधी।

"मलाइ बोक्सीको कथाहरु सुन्न मन पर्छ क्या।" मैले सानुको माइजुलाइ सम्झिदै  भने।

"बोक्सीले आफ्नो लोग्नेलाइ कुकुर बनाउछ।" चम्पाले उहि निस्फिक्री तरीकाले भनी।

"हँ? के भन्यौ?" मैले बिस्वास गरीन।

"तिमीलाइ थाहा छैन? बोक्सीले आधा रातमा पीपलको रुखमा पुजा गर्न जाँदा लोग्नेलाइ कुकुर जस्तो चार हात खुट्टा टेकाएर लैजान्छ।" चम्पाले आफैले देखेको जस्तो गरी भनी।

"कसरी थाहा पायौ?" मैले सोधें।

"हाम्रो घर जाने बाटोमा मन्दिर छ। त्यहाँ बोक्सीहरुको फोटो छ।" चम्पाको कुराले मेरो कौतुहुलता अरु बढायो।

"कहाँ?" मैले फेरि सोधें।

"तिमी जाने भए म लान सक्छु। स्कुल छुटेपछि। तर डराउने मान्छे जान हुँदैन। त्यो मन्दिरभित्रको एउटा भित्ताबाट राम्ररी हेर्‍यो भने सबै कुरा देखिन्छ, फिलिम हेरेको जस्तो।" चम्पाले "फिलिम" भनेपछि मलाइ त्यही बेला स्कुल छोडेर जाँउ जस्तो लाग्यो। तर पनि लास्ट कक्षासम्म कुर्नै पर्‍यो।

स्कुल छुटेपछि सुमि र रुबि पनि हामीसङ आए। चार जना भएपछि डर पनि कम हुन्थ्यो। नभन्दै गल्ली गल्लीबाट चम्पाले हामीलाइ एउटा ठुलो पीपलको रुख निर पुराइ। रुखको दाँया एउटा ढोका थियो र बाँयाबाट अर्को ढोका। बाँया ढोका नजिकै एउटा ठुलो घन्टा थियो। बाँयाबाट गएर दाँयाबाट निस्के पनि हुने र दाँयाबाट गएर बाँया निस्के पनि हुने। भित्र पुगेपछि अध्याँरो कुनामा देउता छ भनी चम्पाले। मन्दिर त्यतिखेर सुनसान थियो। कोहि पनि मान्छे थिएन। दाँया ढोकाको माथी बोक्सीहरु हातमा दियो बालेर पीपलको रुखलाइ घुमिरहेको चित्र थियो। त्यो चित्रमा राति पीपलको रुखको केहि पर उनिहरुको लोग्नेहरु निर्बस्त्र चारहात खुट्टा टेकेर पछि पछि आएको जस्तो देखिन्थ्यो। त्यो देखेर सानुको मामाघरको मैले पहिलो घटना सम्झे, मध्य रातमा मुख्य ढोकामा स्त्री आक्रिती, कपाल कम्मरसम्म छोडेको, रातो सारी। त्यसपछि मैले माइजुले मामालाइ यसै गरी कुकुर बनाउनु भएको कल्पना गरेँ। त्यो चित्रमा मैले सानुको माइजु र मामालाइ मात्र देख्न थाँले। मामा चार हात खुट्टा टेकेर कुकुर जस्तै माइजुको पछि पछि लाग्नु भएको जस्तो लाग्यो मलाइ त्यो फोटोमा।मलाइ कस्तो कस्तो लाग्यो, अलिकति चिन्ता अलिकति भय पनि।

रुबि र सुमिलाइ अब त्यहा बस्न मन लागेन। घर जाने भनेर कर गर्न थाले। मैले एक्छिन कुर्नलाइ भने।

"अनि खोइ त कहाँ देखिन्छ त फिलिम जस्तो द्रिश्य?" चम्पालाइ सोधेँ।

"भित्र जानु पर्छ, एउटा अध्याँरो कुना छ, त्यो सङैको भित्तामा पहिला कान थापेर सुन्नु पर्छ, जब मान्छेहरुको गुनगुन आवाज आँउछ। अनि त्यस्पछि त्यो अध्याँरो कुनामा हेर्नु पर्छ। अनि सबै देखिन्छ।" चम्पाले भनी।

"जाँउ न त भित्र।" मैले रुबि र सुमिलाइ भने।

"हामी त नजाने।" दुबैले एकै स्वरमा भने। अघि नै कुरा मिलि सक्या रैछ उनिहरुको।

"चम्पा हिँड न भित्र हेर्न जाँउ।" मैले चम्पाको आश गरेँ।

"एक्लै भए मात्र देखिन्छ। दुइजना गयो भने केहि देखिदैंन।" चम्पाले अर्को कुरा गरी त्यसबेला।

"ल ठिक छ, कोहि नआउने भए म एक्लै जान्छु" भन्दै मन मनमा देउताको नाम लिदैं भित्र पसेँ। भित्र त चुक घोप्ट्याएको जस्तो अन्धकार थियो, मेरो त सास रोकिएला जस्तो भयो। फर्कु भने साथीहरु अघि आफु पनि डरछेरुवा भन्ला भन्ने पीर। नफर्कु भने केहि देखिन्न कतै। अलिकति भित्र पसे पछि अध्याँरो कुना देखेँ र त्यसको नजिकै भित्ता छाम्दै कानलाइ सकेसम्म नजिक लगेँ। मान्छेहरुको गुनगुन त सुनियो। अब देखिन्छ होला सबै कथा आँखा अगाडी भनेर अध्याँरो कुनातिर हेरेँ। त्यो कुनामा निस्पट अध्याँरो छ, केहि देखिदैन। मैले अझै दुबै आँखालाइ त्यही कुनामा केन्द्रित गरेँ, धर्का धर्का आए जस्तो भयो। त्यही बेला "टन्नsssssssssssssss" कानको जाली फुट्ला जस्तो आवाज आयो, लौ अब के आयो त्यो कुनाबाट भन्दै म  अध्याँरोमा आँखा चिम्लेरै बाँया ढोकातिर दौँडे।  बाहिर चम्पा, सुमि र रुबि मिलेर त्यो ठुलो घन्टा मलाइ तर्साउनको लागि पालै पालो बजाउदै रहेछन्। नक्कलीहरु! आफ्नो चाहि झन्डै सास फुस्केको।

क्रमश: