? 
फलैँचाको अघिल्लो महिनाको इन्स्टलमेन्ट आएछ ।मेरो
एकाउण्ट चेक गर्दा थाहा पाएँ स्कुटर किनुँला भनेर सोचेकी थिएँ ।त्यति सम्म पैसा
निक्लिने भयो । मान्छे किन भौतिक हुन्छ खाली ?मलाई थाहा छ कथा मेरो जीवन हो तर
फलैँचाका इन्स्टलमेन्टहरु बिना मेरो जीवन चल्दैन । मान्छेको चाहना र वास्तविकता
पराकाष्ठा एक अर्काका कट्टर दुश्मन हुँदा रहेछन् । यो महिना न मेरो जीवनमा उतार
चढाव आइरहेको छ ,फलैँचाको इन्स्टलमेन्ट पनि घट्ने निश्चित प्राय छ। आभाष लाई
बिर्सिन कति दिन लाग्ने हो थाहा छैन एक हफ्ता देखि कथाहरु फुरिरहेका छैनन् ,मेरो
कथा रोकिएको छ । म मात्र पढिरहेको छु अरुका जीवित शब्दहरु तर जीवन चिन्नलाई आफू
पनि त जीवित हुनु पर्यो आजकल मेरा हरफहरु शितनिन्द्रा मा छन् आभाष आउँछ झस्क्याएर
बिउँझाउँछ भन्ने आशमा ।
मैले यो हफ्ता भरी मात्र बिपिका किताबहरु खोतलेँ
। धेरै रमाइला रमाइला सम्बन्धहरु भेट्टाएँ । धेरै बेर सोचेँ मायाको पराकाष्ठा के
हो त ? सामिप्यता के शरिरबिच मात्र हुन्छ र के सामिप्यताको अन्त्य हरेक पटक
बिछ्यौना नै हो ? के अन्त्य बाट अर्को नयाँ शुरुवात खोज्न सकिन्छ । किन बिपि आफ्ना
सानो हुँदा का कुरा केलाउन नसक्दाका मायाका कथा लेख्छन् ?के दिमागले माया गर्न
जान्दैन ?मान्छे ठुलो भएर बौद्दिक भएर माया गर्न सक्दैन , के माया दिमागको
,बौद्दिकताको हत्या हो त त्यसो भए ? मैले धेरै बेर कुरा हरु खेलाएँ मेरो प्रश्न को
उत्तर दिनलाई बिपि अब छैनन् । मैले आभाष र म विचको सम्बन्धलाई पनि बिभिन्न लेखकका
किताबहरु बाट हेर्न खोजेँ तर हामी आखिर कथाका पात्रै त थिएनौँ । मैले किन उ सँग
परिचय लुकाएँ ?सहि थियो गलत थियो ? केहि न केहि त पक्कै थियो आखिर ! जवाफ म सँग
नहुनु को अर्थ जवाफ नै छैन भन्ने पनि त होइन नि !
केहि मेलहरु आएछन् अहिले को कथा किन अड्किरहेको छ
भनेर , शुरुवात राम्रो छ भनेर धेरैले लेखेका थिए । केहि खड्किरहेका कुराहरु मलाइ
लागिरहेका थिए दुइ चार जनाले औल्याइदिएछन् । मलाई थाहा छ प्रशंशाका हजार मेलहरु
भन्दा ,केहि गल्तिहरु औँल्याइदिने दुइ चार मेलहरु मेरो पेशाको लागि लाभदायक हुन्छन्
।जहाँ सम्म कथाको कुरा छ त्यो मेरो वश मा कहाँ छ र ?मैले एउटा नौलो प्रयोग पो
गरेकी हुँ त आफूले आँफैलाई कोर्ने अन्तर्प्रयास । पात्र म र लेखक म को बिचको तर
मेरो नायक आभाष हराएको छ ।
टाउको दुखे जस्तो भयो ।
“भाई !!”
फुच्चे टाढै थियो मैले जोडले कराएँ । उसले मलाई
हात देखायो ।शायद यस्को तात्पर्य मैले तँपाई को कफिको अडर बुझिसकेको छु एक छिनमा
आएपुग्छ भन्ने नै होला ।
“तिमीले ढाँटेकी रहिनछौ !”
आवाज आभाषको थियो । मैले पुलुक्क हेरेँ । उ
दाह्रि किन काट्दैन । आज पनि उसको दाह्रि झुसे नै थियो । आज उसले चाहिने भन्दा
धेरै पर्फ्युम लगाएको छ ।शायद त्यो मेरै लागि थियो । मलाई पर्फ्युम को डार्क
प्रेजेन्स मन पर्दैन । उसले हेलमेट खोलेर टेबलमा राख्यो हेयर स्टाइल पनि थोरै
चेन्ज गरेको जस्तो थियो । उसलाई सुहाइरहेको थियो ।
“के बारेमा ?”
उ आएर मैले पाएको खुशि मैले लुकाएँ ।मैले पढेकी
छु लोग्नेमान्छेको अघि केटी जति रहस्यमयी देखिन्छन त्यति नै उनीहरु त्यसतिर
आकर्षित हुन्छन् भनेर । म उसको अघि खुल्न चाहन्न ।
“तिमी सँधै यहि कुर्सिमै भेट हुन्छौ भनेर !”
नौ दिन हराएको थियो उ दिन गन्ति गर्दा !
“तिमी जति बिजि छैन नी म !” मैले उसमाथी कटाक्ष गरेँ ।
“कसले भन्यो म बिजी थिएँ ? अफिसको टिम नै
पोखरा घुम्न गएका थियौँ !”
“रमाइलो भयो होला हैन !”
“रमाइलो त भयो तर तिमी पत्याउँदिनौँ एउटा
कुरा भने भनेँ !”
“के कुरा !”
“मलाई यो क्याफेमा बस्ने रहर थियो पोखरा
जानुभन्दा !”
“प्रत्येक भेट पहिलो भेट हुँदैनन् आभाष !” म मुस्कुराएँ ।
“खोइ मलाई त आज पनि पहिलो भेट जत्तिकै
रमाइलो लागिरहेको छ , तिमी कहिले बिपि सँग हुन्छौ कहिले धारावासी सँग तर मलाई त तिमी सँगै रमाइलो लाग्छ !” उसले आफ्नो कुरा एक वाक्यमा नै सिध्यायो
।
मैले हत्तपत्त आफ्नो हात हेरेँ , सुम्निमा अझै
मेरो हातमैँ रहेछ ।
“मैले तिमी नआएका नौ दिनमा सिध्याइसकेकी
थिए ।“
उसले म तिर अनौठो नजरले हेर्यो ।
“तिमी धेरै कुराहरु लुकाइरहेकी छ्यौ जस्तै
लाग्छ । के हामी अझै साथि बनिसकेका छैनौँ ?”
“के छ र लुकाउन लायक जीवनमा ?”
मैले उसको आँखामा आँखा जुधाउन चाहिन
कहिले काहिँ आँखा लुकाएका कुराहरु बोलिदिन्छन् ।
फुच्चे टेबल नजिकै आएर हामी दुवैलाई हेरिरहेको
थियो ।म पनि उसलाई हेरेर मुस्कुराइदिएँ । उ फेरि ङिच्च हाँस्यो । उसको गन्जि
काखिमा फाटेको छ । भोलि उसलाई एउटा गिफ्ट ल्याउनु पर्ला मैले बिहानै सोचेकि थिएँ ।
आज टेबलहरु प्राय खालि थिए । त्यसैले त उसले फुर्सद पायो हामीहरुका गफहरु सुन्ने ।
हुन त उ त्यस्ता माया प्रेम का गफ सुन्दा सुन्दा वाक्क भइसकेको होला ! क्याफेमा
दिन भरिमा धेरै जोडिहरु सँग भेट हुन्छ उसको । कोहि केटाहरु आएर उसमाथि रवाफ
देखाउँछन् प्रेमीकालाई म सर्वशक्तिमान छु भनेर जनाउन !कोहि उसमाथि सहानुभुति
दर्शाउँछन् ,आफ्नो प्रेमिकालाई म कति मायालु छू भनेर जनाउनलाई ! उ क्याफेमा
प्रेमिहरुको दर्शाउने साधन भएको छ ।
“त्यसो भए मैले नै चिन्नलाई ढिलो गरिरहेकी
हुँला !”
“हामी दुवै जना सँग पर्याप्त समय छ ,एक
अर्कालाई चिन्नलाई !”
“आज छैन , म यहाँ लन्च आवर भरिलाई मात्र
थिएँ ,भोलि भेटौँला !”आभाष ले बिल मगायो ।
“यहाँ मेरो खाता चल्छ ,आभाष !” मैले उसलाई रोकेँ ,मलाई थाहा छ केटाहरु
बिलको कुरो आफ्नो स्वाभिमान सँग जोड्छन् तै पनि मैले उसलाई रोकेँ । उसले आफ्नो
ज्याकेट र हेल्मेट टेबल बाट उठायो अनि बाहिर निस्कियो !
क्रमश: