प्रौढ शिक्षा कार्यक्रम - "रोल लम्बर एक बिर्खे माईलाSSSS" बिर्खै - "हाजीर माष्टरनी नानीSSSS" :) यहि प्रसंगमा एऊटा कुरा याद आयो कति सम्म सत्य हो मलाई थाहा छैन। नेपालको एक दुर्गम जिल्ला, रसुवामा तामाङ्ग जातिको बाहुल्यता छ साक्षरता प्रतिशत धेरै कम छ। झनै रसुवाको उत्तरतिर तिब्बतको सिमानामा पर्ने गाउँहरुमा त साक्षरता शुन्य प्राय छ। यस्तै एउटा गाऊँको घटना मैले सुनेको थिएँ। एकजना माष्टरलाई त्यहाँको एक प्राथामिक पाठशालामा पढाउने जागिर मिलेको रहेछ र त्यहाँ जम्मा ३ जना केटाकेटि मात्र पढ्ने रहेछन्। ति पनि कहिलेकाहिँ मात्र आउने। एकदिन त एउटा बच्चाको बाबु पाठशाला आएछ। माष्टर - " खै त दाजू तपाईँको छोरा? आज स्कुल आएन नि? बच्चाको बाबु - " सर आज चौँरिलाई ओखति किन्न छोरोलाई बजार पठाएँ उसको सट्टामा म आएको" यस्तो छ हाम्रो केहि दुर्गम स्थानको स्थिति! अझै पनि कयौँ नेपाली बाबुआमाले पाठशाला जानुलाई पनि मेलापात गएको जस्तो एउटाको सट्टामा अर्कोले गरिदिए हुन्छ भन्ठान्छन! शिक्षाको चेतना कहिले पुग्ने हाम्रो गाउँ गाउँमा?