आदरणीय पाठक बन्धुहरु,
यो कथा मैले झण्डै एक बर्ष अगाडी चौतारी स्वर्ण महोत्सब मनाउने क्रम:मा लेखेको थिएं। साझा चौतारीमा सीमित आगन्तुकहरु मात्र हुने भएकोले मित्रहरुकै सल्लाहमा साझा ब्लगमा राखेको थिएं। अझै पनि धेरै मित्रहरुले पढ्न न पाएको भन्ने बुझिएकोले ( अनुराधा- कथामा पनि यस कथाको प्रसंग आएको हुनाले), पुन: राखिदिएको मात्र हुं।

Raxi जी को मन छुन सकेकोमा अहोभाग्य मानेको छु। धैर्यका साथ पढिदिनु भो। धन्यबाद।

neprose जी,
जिन्दगी हो, म जस्तै दुख बाच्नेहरु अरु पनि होलान्। अझै हाड घोट्दै छु, एक ओटा सुनको तक्मा कुर्दै छु।

pnja007 जी,
सत्य भन्दा नि जीवन कथा हो, आज सम्म भोगेको ब्यथा हो। केही घट्नालाई कथान्तरण गरेको बाहेक ९९.९९ प्रतिशत सत्य हुन्।

नेपाल् को लाटो जी,
हो, धेरैको मेरो जस्तै ब्यथा हुन्छन् नै कसैले कथामा पोख्छ, कसैले कबितामा, कसैले मन भित्र गुम्साएर दर्दको आशु पिउछन्।
काठमाडौं को सभ्रांत उदास समाजका एक सदस्यले यस्तो ब्यथा झेल्नु दन्त्य कथा जस्तो हुन्छ। तर सत्यहो, त्यो दन्त्य कथामा आफै उपस्थित भएं।

सबैमा पुन: एकपट्क धन्यबाद।
तारेमाम्।