अर्को एउटा: भूपीकै कवितांश जब रात पर्छ जब रात पर्छ युद्धविश्रामपछि लासहरुमाथि हतार हतार चारै दिशाबाट झम्टेझैं चील र गिद्धका कतार अन्धकार त ल झ र्छ डरलाग्दा काला पखेटाहरु फिँजाएर। जब रात पर्छ दिनभरि एक्लाएक्लै बेग्लाबेग्लै उभिएका रुखहरुले एक अर्काका हात समात्छन् अज्ञात आशंका र आतंकले। जव रात पर्छ मलाई मेरो कोठाले निल्न , भित्ताहरुले टोक्न, दलिनहरुले किच्न खोज्छ र झ्यालका सिसाबाहिरबाट मलाई कालो बिरालोले आँखा तर्छ। म अनिद्राको दीर्घ रोगी, सेता परेवाजस्ता कोमल रुवालाई फड्काउनुसम्म फड्काएर , सियोले घोच्नसम्म घोचेर तकिएको डसनामाथि स्वयं डसित अनुभव गर्दै तेर्सिएर, निरपराध मारिएका चराहरुका प्वाँखहरुको पीडादायी पोको: तकियामाथि शिर राखेर म पढेर निदाउने प्रयास गर्छु म निदाउनलाई पढ्ने प्रयाश गर्छु। - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - -- - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - रात: मेरो मुटुभरि भुइँचालोको कम्पन छर्दै जान्छ, रात: मेरो मस्तिष्कभरि ज्वालामुखीको विस्फोटन गर्दै जान्छ।।