खै यो कस्तो नियति?
कहिल्यै नसोचेको
र कहिल्यै नचाहेको
यो कस्तो अचम्मको परिस्थिति!
प्रतिक्षामै बित्थे मेरा सारा रातहरु एक बोली सुन्न जसको
भाग्दै हिंड्नुपर्ने किन मलाई?
आज जहाँ जहाँ हुन्छ उनको उपस्थिति ।

फूलको सुगन्ध सुँघ्न बन्चित पारिएको 
एउटा भँवरा झै भयो आज मेरो गति,
आकाशले धर्तीबाट सदा छुट्टिएरै बाँच्नुपर्ने,
यो के नियम लगाइदियौ तिमीले ए प्रकृति?
लालयित हुन्थे यी नजरहरु सदा एक झल्को हेर्न जसको
आज उनको तस्विरैले पनि खिस्सी मेरो गरे झै लाग्छ,
हेर्छु जति बल्झिन्छ घाऊ अनि पोल्छ यो मुटु भत्भती ।

रङहरु बिनाको ईन्द्रधनुष टाँगिएपछि
कति हाँस्दो होला त्यो कालो बादल?
अनि सूर्यले मान्दो हो लाज कति?
समय बितिसक्यो,
म किन सधैं त्यो अस्वीकृत काहानी बोकुँ ?
अनि किन ठाँनु त्यसलाई आफ्नो अमूल्य सम्पत्ति ?
बिर्सन खोज्छु म, अनि मिल्काउन खोज्छु त्यो कालखण्डलाई,
जसमा देखिएका सारा सपनाहरुको रंग उडिसक्यो ।
तर पनि खै सम्झना मात्रै बढ्छ यो मनमा, उनलाई बिर्सन खोज्छु जति ।

जति नै सजाउँ अब म यो प्रेमको मन्दिर
आस्थाको मूर्ति नै ढलेपछी यसको मूल्य कति?
एउटा दुखीको कामना लाग्ने भए लागोस् तिमीलाई
शुभकामना छ, मिलोस सफलता तिमीले चाहे जति
न रंगाउनसके त्यो सिउँदोलाई सिन्दुरे रंगले
न सजाउनसके तिमीलाई हरियो पोते अनि छड्के तिलहरीले ।
मुटु दुखाइ दुखाइ बाँच्न गार्हो भयो मलाई,
ए यादहरु हो, जाओ तिमीहरु पनि मेरो प्रेमसँगै सती ।

 जी ति दाई तपाई को कविता को बारे बोलेर म तपाई को बेज्जत गर्न चाहन्न , मैले सम्झना सक्ने , बुज्न सक्ने र सोच्न सक्ने भन्दा धेरै माथि का हुन्छन तपाई का कविता हरु .

ए यादहरु हो, जाओ तिमीहरु पनि मेरो प्रेमसँगै सती -- सारै मार्मिक

वाह कति गहन , कति मार्मिक  कविता !! 


मुटु चसक्क पार्ने यी २ लाइन को त झन के कुरा !!

"मुटु दुखाइ दुखाइ बाँच्न गार्हो भयो मलाई,
ए यादहरु हो, जाओ तिमीहरु पनि मेरो प्रेमसँगै सती । "

जिते ब्रो,

कति मार्मिक ब्यथा त्यो
कति मार्मिक कथा त्यो
यादै याद को किताब न यो  हो जिन्दगी,
यादमै बर्बाद भएको हिसाब न हो यो जिन्दगी .

भाव र शैली उत्तम र पनि अझै रसिलो बनाउने ठाउँ भने प्रशस्त छन् है .

भाग्न त भाग्योउ जिते दाइ तर लुक्न सकेनोउ जस्तो छ किन भने उनको सम्झना ले तपाइलाई जहाँ पनि भेटेको छ. सारै मार्मिक कविता, सारै राम्रो लग्यो

जितु-दा दामी लाग्यो.... मनै छुने नियति ...   अन्यथा नलिनुस ल  मेरो सानो टुक्रा पनि जोडदै छु

माया र यादमा सारै पिल्सियेछ मन
बिर्सन खोज्छु बल्जिंछ झन् झन्
सम्झेर रसिलो चोट  कति पटक जीवनलाई निचोरेर पछार्छु
मीठो हिजो खल्लो आज अनि तितो भोलि बनौछु
हरेक कथाको एउटा व्यथा अनि हरेक व्यथाको एउटा कथा यहाँ
सुन्यौ कि सुनेनौ तिमीले तिम्रो मेरो गाथा गाउँछु  आजकाल जहा-तहाँ 
आसुले तिम्रो तस्बिर मुटुबाट पखाल्न खोज्छु
तर तस्बिरमाथि जमेका धुलो मात्र पखालिदारहेछ
हरेक पल हरेक क्षण तिम्रै यादमा सारै पिल्सियेछ मन
बिर्सन खोज्छु बल्जिंछ झन् झन् ||

- भाइ  थाने

 न पोलेर जल्ने

 वा गेओलोग्य तिगेर !
हजुरले येस्तो मार्मिक कविता लेख्नुहुदोरैछ !
निकै राम्रो छ 

मित्र अम्रिकाने, बचता, ठुल्दाइ, ठाने, डल्ले, हराएको नेपाली लगायत कविता मनपराइदिनु हुने सबैलाई धन्यवाद!

यो कविता अलि बढी नै यान्त्रिक भएको अनुभव त मलाई पनि भएको थियो ठुल्दाइ, अबका कविताहरुमा अलि बढी रसिक हुन कोशिस गर्ने छु

थाने भाइले जोडेको कविता पनि सार्है मनपर्‍यो

डल्ले अब वीररस लेख्ने बेला भयो जस्तो लागिराछ हामीलाई त हे हे हे

GT,

khatara cha poem! sati ko sandarva dherai gahiro lagyo!

Keep writing!