जुनेली रात
सुनसान बाताबरण
म र मेरी समिक्छ्या
एक्लै!

 

स्वर्ग छुन्छु म त्याँ

@DR
wah.....wah......wah 

Jethobatho ji,

"Ekai chhaak khayera, swarga chunchu ma tyaha"

Sarai ramro lagyo. Man (muttu) chhune :(

Thanks all. I would  like to have more participation. Come on sajhaites lets have poems and stories dedicated to our biggest festival  Dashain. :)
Love u all.
Samikshya

नयाँ पनि लेखुला तर यो पनि एउटा पुरानै प्रयास

ऐना र मुकुन्डो

जिङ्रिङ्ग कपाल, फुस्रो अनुहार र कलेटी परेको ओठ देखेपछि
नाक खुम्चाउँदै मेरो एक मित्रले सोधे।
के तिमी ऐना हेर्दैनौ?
प्रश्न सुनेर मलाई हाँसो उठ्यो।
मैले भने मसँग ऐना नै छैन।

सत्य हो, जव म ऐना हेर्छु
म आँखा, नाक, मुख र सिङो अनुहार सबै देख्छु।
दार्ही काटेको चिल्लो गाला, क्रिम दलेको नरम अनुहार,
र काँइयोले सलक्क मिलाएको कपाल सबै देख्छु।
तर मलाई थाहा छ, यो त मेरो अनुहारै होइन।

यदी यो मेरो अनुहार हुँदो हो त
खै मेरो दिमागमा मडारिरहेको शैतानको दुष्ट अनुहार?
खै षड्यन्त्रको तानाबाना बुन्दै गरेको शकुनीको अनुहार?
खै यौनको प्यासले पशु भएको पिपासुको अनुहार?
खै धन र सम्मानले भोकाएको लालचीको अनुहार?
तर ऐनाले देखाउने त केवल एउटा मुकुन्डो मात्र हो, अरु केही होइन।

झुक्किएर कहिलेकाँही ऐना हेरे भने
म खोज्छु, म भित्रको
अशान्ती र घ्रिणासँगको युद्दमा पराजयले लुत्रुक्क परेको बुद्धको अनुहार,
झुठ र धोखाको कठोर प्रहारले थिलथिलो भएको युधिष्ठिरको अनुहार,
लक्ष्मीको प्रसादको लोभमा पुरिएको लक्ष्मीप्रसादको अनुहार।
तर म देख्छु त केवल मुकुन्डो, मात्र मुकुन्डो, त्यो बाहेक अरु केही छैन।

म यो मुकुन्डोलाई हेरेर आँफैलाई झुक्याउन चाहन्न।
आफूभित्रका कुरुप अनुहारहरुलाई पालेर
म दुनियाँसामु यो मुकुन्डोलाई चिटिक्क पार्न चाहन्न।
जवसम्म म भित्र त्यो शैतान छ, त्यो शकुनी छ, त्यो यौन पिपासु छ,
म दशवटा अनुहार भएको रावण हुँ, मुकुन्डोरुपी राम होइन।
त्यसैले म ऐना हेर्दिन, ऐनामा देखिने त केवल मुकुन्डो हो, म होइन। 

हुन त सूर्यका किरण झै तेज, ब्यापक अनि उर्जामा रचनात्मक लेखकहरुको माझमा बत्ति लिएर आउने आँट गरे मैले -- तै पनि बाली हालेँ बत्ती अब सूर्य नमनमा यहीँ राखेर जान्छु --



धनुष झै घातक उस्का ती अधर
ताँदो चढाउँदा झैं उस्का ती नजर

हो की होईन झै बाण मुस्कान ती उस्का
निशानामा परे है मेरा यी धडकन उस्का

उठ्दै गरेका ती परेली निम्तामा हो की
उदाउँदो जुन पनि उस्कै जिम्मामा हो की

यथार्थमा धर्ती झै, भावमा अनि आकास झैं
रहरको जिन्दगीमा मेरो उ केवल क्षितिज झैं

ओहो दीप प्रभु! सार्है सुन्दर रचना लिएर आउनुभएछ ।  

@GT very true said bro.... there's a saying ni .......It's not what you are but what you do...............

Thnx Samikshya, Peaceinhevan and Jethobatho,
enjoyed reading GT poems and Deeps'

Here goes another from my side, hope everybody will like it

'तरेली'

ती तरेली हरु यसरि नै भिजेका हुन्थिय
ती खेत का तेरेली हरु,
जब म उनलाई भेट थिए
जूनेली सितमा निर्लाज भिजेका हुन्थीए
ती तरेली हरु यसरि नै भिजेका हुन्थीए
ती फुलका तेरेली हरु,
हरेक भेटमा सँगाली राख थिए
प्रेम को मादक्तामा सरम ले भिजेका हुन्थीए
ती तरेली हरु विवश भिजेका थिए
उनका नयनका तेरेली हरु
त्यो अतिम भेटमा,
त्यो पहिलो बिछोडमा
बस लाचार भीजिरहेका छन्

 तिमी झ्याल भये म doka

साथीभाइहरु माझ कम रुचाइएको तर म आँफैलाई चाँही एकदमै मन पर्ने एउटा पुरानो प्रयास

'हाइ' र 'हेल्लो'

घामको प्रचण्ड रापले शरीरमा रहेको थोपा थोपा पानी सोसिरहँदा,
बर्षा! कहिल्यै पूरा नहुने मरुभूमीको एउटा सुन्दर मृगतृष्णा,
तर क्षितिजपारि सेता बादलका केही टुक्राहरुको आगमनसँगै,
बन्द हुनै लागेको मेरो मुटुको गतिमा तिव्र संचार,

मनमा हर्षको बर्षा,
आहा, बर्षा आयो!
कस्तो उत्साह! कस्तो जोश!
यस्तो लाग्यो
म सगरमाथाको त्यो आकाश छुने उचाइ एकै उक्लाइमा उक्लिदिन्छु,
म प्रशान्त महासागरको त्यो अथाह गहिराइ एकै फड्कोमा तरिदिन्छु,
खेतमा लगाएको बाली घामको रापले डढिरहँदा तिम्रै प्रतिक्षारत एउटा किसान जस्तै,
काठमाडौंको झलमल-अन्धकार शहरमा मैन बत्ती बाल्दै गरेको एउटा शहरिया जस्तै,
हो बर्षा, म तिम्रै प्रतिक्षामा थिए,
म तिमीमा निथ्रुक्क भिज्न चाहन्थे,
बर्षौ देखीको यो प्यास!
शरीरको हरेक अंगमा म तिमीलाई अनुभव गर्न चाहन्थे,
तिमीसगैँ भेलिएर जिन्दगीको स्वाद चाख्न चाहन्थे,
ती सेता बादलहरु काला हुँदै जव मै माथिको आकाशमा आए,
मलाई लागेको थियो यो चोटि त साँच्चै मेरो प्यास बुझ्ने भयो,
बर्षौ बर्षौ देखिको मरभूमीको मृगतृष्णा साकार हुने भयो।

उफ्फ!
तर सधैं सधैं झै यसपाली पनि तिमीले
'हाइ' र 'हेल्लो' मात्र भन्यौ।  

GT ji, tapai ko kabita dherai mitho cha. gahiro bhab yukta rachana.

 thanks facebook, samkishya and peace!

@ Geology tiger: Nice ...I would love to hear more from u ...as Laxmi Jayanti is coming. Thanks for ur creation. Certainly u r inspiring new writers here in sajha.
   Hey all sajhaites, express ur feelings and  creations here.

 This is how I felt this morning. I hope y'all will like it.

@impro: Thanks....Great creation!!!

This was what I had written some seven years ago when I was a carefree undergraduate student at Tri-Chandra College. I will very sincerely appreciate constructive criticisms on this .  I dedicate this poem to Kathmandu Valley which has consumed a large chunk of my life.

चोक

प्रत्येक समयको अस्तित्वमा
त्यो विशाल शून्य आकाश
सधैँ घोप्टिन्छ
यो चोकमा
प्रत्येक विहानीको पदचापमा
त्यो प्रत्येक उज्यालो सूर्य 
सधैँ घोप्टिन्छ
यो चोकमा
यो बुढो  शहरको नौलोचोकमा
जहाँ
धानखेतका आलीहरू भत्काएर
हावाको पासोमा झण्ड्याएर
जमिनमै गाडिएझै यी कंक्रिट-भवनहरूमा
अझै गन्हाइरहेछ
स्यालका पुराना लाशहरू
जो
यो चोक
चोक नहुन्जेल
हरेक चीसो सन्ध्यामा
उल्लूको गीतसँगै
यहाँ भुकिरहन्थे

तर
अब
मालिकका करोड पाङ्ग्राहरुले
किचिरहँदा पनि
यो चोकलाई कुनै रिगँटा लाग्दैन
र यहाँ
समय
कम्युनिकेशन कर्नरको काखमा
भरियाहरुसँग बाघचाल खेलिरहेको छ
सुनमाया चित्रकार
आशाहरूको कुनै ओतजस्तो  पाटीमा   
हरियो साग बेचिरहेकी  छ
भोला महर्जन
कुनै स्याल गन्हाउने पर्खालबाहिर
आफ्नो प्यान्टमा मुतेर सुतेको छ

Nice tenthfactal

लौ फ्र्याक्टल मित्र गजबको कविता लेखेको रहेछौ,

र रमाइलो कुरा तिमी र मेरो अड्डा पनि एउटै परेछ, तिमी चोकमा सुनमायाको साग हेर्दै हुन्थ्यौ भने म चाँही हरी साउको पसलमा कालो भइसकेको शिसाको गिलासलाई दुवै हातले समाएर तातो चिया सुरुप्प सुरुप्प पर्दै हुन्थे ।

ल ल नयाँ नयाँ पनि जाओस् मित्र...