साझामा लेखिएका अनेकौँ कविताहरुलाई एकै ठाउँमा राख्न, पढ्न र प्रतिकृया आदानप्रदान गर्न सुरु गरिएको कविताको देशले पनि २ भाग पुरा गरिसकेछ। पहिलो र दोश्रो भागमा अनेकन मित्रहरुले यो धागोलाई अत्यन्त माया, सद्भाव र चाखका साथ पढिदिनुभयो, लेखिदिनुभयो र साथ दिनुभयो; ति सबै मित्रहरुलाई निरन्तर सहभागिताको आग्रह सहित धेरै धेरै धन्यवाद् छ!
पहिलो र दोश्रो भागमा जानको लागि तलको ठेगानामा जानुहोस!

पहिलो भाग- - http://sajha.com/sajha/html/OpenThread.cfm?forum=2&ThreadID=25557
दोश्रो भाग- - http://www.sajha.com/sajha/html/OpenThread.cfm?forum=4&ThreadID=28216

बिश्वास छ, धेरैले यो कविताको देशमा गाउँहरु थपेर सिंगार्नुहुनेछ!

सुरुवातमा यो एउटा कविता-

जिन्दगी-

कहिले ढकमक्क
आँगन सिँगार्ने सयपत्रिको,
कोमल स्पर्ष र सुगन्धले
बाग बाग गराउँछ!
कहिले ओसिलो भुइँमा,
बर्षौँ फालिएको
पुरानो मजेत्रोको,
फोहोर चिप्लोपना सहित
डुङ्ग ढुसि गनाउँछ!
बलेसिबाट चुहिँदै गरेको
निराश थोपाहरु जस्तै,
कहिले एकछिन टल्केर
माटोमा कतै सेलाउँछ!
बिउ फाटेर कहिले,
नितान्त नयाँ संसार हेर्दै
मसिनो टुसा पलाउँछ!
यसैगरि, यता उता भौँतारिँदै,
कहिले चुलिँदै,
कहिले खस्किँदै,
मेरो जिन्दगी;
केवल जिन्दगी बिताउँछ!!

 संवेगहरू

मनभित्र बर्सौदेखी गुम्सिएका संवेगहरू

आज एक्कासी बिस्फोट भएर

मलाई गाली गर्न खोज्दैछन

अनि प्रत्येक पल प्रस्न गरिरहेछन

"त्यो उराठलाग्दो मनभित्र किन कैदी बनाइस हामीलाई

बर्सौदेखी सुनौलो किरणको आशा देखाएर

अन्धकार परिवेशहरुमा किन भुलाइस हामीलाई

तलाई थाहा हुनुपर्थ्यो हामी एकदिन बिस्फोट हुनेछौ

अनि ज्वालामुखी ल्याउनेछौ “|

 

म संवेगहरूसंग केहि बोल्न सक्दिन

म तिनिहरुसंगै उठ्छु , तिनिहरुसंगै सुत्छु

हो, मलाई मेरा संवेगहरूले आजकल

बन्दि बनाएका छन् |

 

म ज्यादा सोच्दिन, संवेगहरूसंग हिंड्छु

म ज्यादा खुल्दीन,संवेगहरूसंग डुल्छु

कैयेन् प्रहार र चोटहरुले सिकिस्त घाइते भएर

युधभुमिको एउटा सिपहिजस्तो

अलिअलि आत्मसमर्पण  अनि अलिअलि आत्मसम्मान

भित्रभित्र उमारेर बाचिरहेछु आजकल |

 

सायद म आजकल बाच्ने कला सिकिरहेछु

न बर्तमानको चासो छ ; न भाबिसेय्को चिन्ता

बस म यताउति प्रहारहरुलाई पन्छाउदै

एउटा जीवनकहानी लेखिरहेछु पत्थरहरुको सहरमा

कुनबेला काहानेर कता गएर के गर्छु

कुनै पत्तो छैन

बस हिडीरहेछु संवेगहरूको  लहरमा  |