अन्तिम भाग।
…….बिहानी को उज्यालो संगै आशाको संसार अर्को
भईसकेको तियो । जीतबहादुर केहि दिन बिर्तामोडमै बस्यो । उ र आशा बीच अत्याश्यक
कुराहरुमा मात्र बोलचाल भयो । उनिहरु संगै बसे पनि एक अर्का संग धेरै टाढा भईसकेका
थिए । दुबैले एक अर्कालाई धेरै हद सम्म गुमाईसकेका थिए । यो नि:शब्दको पराईपनबाट
दुबै पीडित थिए । फरक मात्र कारणमा थियो ।
एक बिहानी, झिसमिसे संगै जितबहादुर ले
जाने तयारि गर्यो । न उसले आशालाई केहि
भन्ने आँट गर्यो, न आशाले प्रष्टसंग सोध्न नै सकिन् । रातै भए पनि आशाले चिया त बनाईन् तर उ नखाई
हिड्यो । आशालाई चसक्क बिझ्यो ।
बिहानीको चर्को घामले दिन बोलायो । एक दिन,
दुई दिन; समयले आशालाई सत्य संग अभ्यस्त बनायो । भनिन्छ नि, सत्य अंगाले पछि
सजिलो हुन्छ । आशालाई त्यहि भयो । हो पीडा त थियो
तर त्यसलाई समातेर बस्यो भने जीवन कहां संम्भव देखिन्छ र? अन्त्य जे भएपनि
शायद भोगाई त हो जीवन । त्यहि माथि दुई बच्चाकि आमा, कहां लोग्नेले सौता ल्याएको
बिरहमा रोईबस्नु, तड्पिई बस्नु । आशा बिस्तारै पुरानो लय मा फर्किन् ।
जितबहादुरले पुगेर फोन पनि गरेन । पछि पनि
गरेन । आशाले पनि फोन गरिनन्, गर्न मन लागेन
। भित्र चित्त दुखेको थियो । त्यसै त कसरि मान्छ, मन ।
ब्यवहार हो, चलायो भने त्यसै चल्दो रहेछ ।
अपुरो भएपनि आफ्नै घर भएकाले डेरा भाडाको समस्या थिएन । ढाकाको ब्यवसाय ले थोर
बहुत पैसा आईरहन्थ्यो । दैनिक दाल चामलको खर्च त्यसैले टर्दथ्यो । रह्यो नानी बाबुको
स्कुलको पैसा, पहिले पनि ४-५ महिनामा मा तिर्ने गरेको। त्यसले पिरोलो पार्दैन थियो
।
लियो भने कति सजिलो छ, जीवन । बुढा कान्छी
ल्याएर परदेशीएका, जेठि छोराछोरि सहित घर सम्हालेर बसेकी, आफ्नै ईलम गरेर । देख्नेलाई आशाको घर यस्तै एउटा घर देखिन्थ्यो । हुन पनि,
नानी बाबु को जीवन मा खासै ठुलो परिवर्तन आएको थिएन् । तर आशाको मनमा एक्लोपनले
जह्रो गाडेको थियो । जे भएपनि लोग्ने हुदाको र नहुंदाको स्वास्नीमान्छे मा ठुलो
फरक हुन्छ, खास गरि हाम्रो घर समाजमा । यसैले त होला १५औं बर्षसम्म पनि हराएका,
नफर्केका, भए नभएका लोग्ने लाई लिएर हाम्रा नारीहरु निर्जल ब्रत बस्ने, सिंदुर
लगाउने, पोते लगाउने ।
आशा अपवाद थिईनन् । सिंदुर उनले लगाउन छोडिनन् ।
पोत लगाउन छोडिनन्, ब्रत बस्न छोडिनन् । तर पनि उनको समस्या लोग्ने हराएको वा
नफर्केको भन्दा पनि लोग्नेको भाग लगाईएकोमा थियो । अनि त्यो भाग पनि उनको आफ्नै
लोग्नेले लगाएको थियो ।
शायद यो ‘लोग्ने’ भन्ने सम्बन्धमा हाम्रा
नारीहरुको मन केटाकेटीको जस्तो हुन्छ । सबै भाग आफ्नो पार्नु पर्ने । बाड्नै परे
पनि सबै भन्दा ठुलो भाग आफुलाई अवश्य पार्नु पर्ने । चाहे त्यो ‘भाग’ राम्रो होस
वा ठिकै । कत्रो मोह, कत्रो माया ।
तर अर्को तिर, हाम्रो समाजका पुरुषको मन
चाहि मध्य शताब्दिका साहसि योध्दाको जस्तो । स्वास्नीमाथि जितेको राज्य सरि, पूर्ण
आधिपत्य चाहिने । total possession !! अनि फेरि योध्दा न
हुन्, एउटा राज्य मात्र जितेर कहां हुन्छ र?
शायद यि सबै समानुपातिक कुरा हरु हुन् । सोचाई
संगै परिभाषा बदलिने । आधार(reference) संगै सत्यको
मात्रा घटबढ हुने ।
आशाले आफ्नो वरिपरि हेर्ने थालिन् । आफ्नो
लोग्नेको राज्य बिस्तार र आफ्नो ‘भाग’को समानुपातिक सत्यको लेखाजोखा गर्न थालिन् ।
बिर्तामोड बिकासतिर लम्केको शहर भएपनि बासिन्दाहरु पहाडबाट नै झरेका थिए । गांउ, घरमा दोहोरो स्वास्नी भएका ‘लोग्ने’हरु अपवाद
थिएनन् । समाजको त्यो सत्यले आशाको मनमा जीतबहादुर माथिको चित्त दुखाईको मात्र
घटायो । तर आशालाई दोहोर स्वास्नीको सत्य अफ्ठ्यारो लाग्न छोडेपनि, दोहोरो स्वास्नी
ल्याउने लाई उनले राम्रो भनेर चाहि मान्न सकिनन् । यहि नापतौलमा जीतबहादुर पनि
पर्यो ।
…………………………………………………………………………..
महेश दाई हेर्दा बिशेष त थिएनन् । तर
तानको धागो ल्याउने, ढाका लैजाने र पैसाको लेनदेन उ संगै हुन्थ्यो, आशाको । तर पनि
उनि बोलि रहेने, जिस्कि रहेने, हांसी रहने मान्छे थिए । उनको ब्यवहार बडो प्रष्ट
थियो । पैसाको कारोबार सफा संग राख्ने । आशालाई महेशदाईको ब्यवहार मन पर्दथ्यो ।
जीतबहादुरले सौता हालेपछि गाँउका अरु मान्छे आशासंग खुलेर कुरा गर्न डराए पनि
महेशदाईले जिस्काउन छोडेका थिएनन् ।
दिनहरु संगै, आशाको पुरानो हास्ने,
रिसाउने, जिस्कने बानीहरु पनि महेशदाईको
आगमनले बोलाउन थाल्यो । हुन त अरु पनि मान्छे हरु आउँथे, तानको काम लिएर । तर
आशालाई महेशदाईको आगमन राम्रो लाग्दथ्यो । हुन पनि उनले आशाको व्यवहार संगै नानी
बाबु को पढाई सम्म सबै कुरा सोधि दिन्थे। कुराहरु सुनि दिन्थे ।
एक्लिएकि आशालाई थाहै नपाई महेशदाईको
मीजासिलो ब्यवहारले बाँध्न थाल्यो । महेशदाई आईरहोस जस्तो लाग्ने । बोलिरहोस
लाग्ने । कुराहरु सुनाई रहुं जस्तो लाग्ने । हुन त महेशदाई पनि बिवाहित नै थियो ।
तर दुईवटि स्वास्नी नल्याएको । यो पनि
एउटा थपिएको गुण थियो, महेशदाईको ।
लोग्ने मान्छे र आईमाई मान्छेको सम्बन्ध पनि
अचम्मको हुंदो रहेछ । आशा दिनानुदिन महेशदाईको छांयामा रमाउन थालिन् । उनको
प्रत्येक आगमन संगै आशाको मुहार उज्यालो हुन्थ्यो । महेशदाई बढि समय बसिदेओस जस्तो
लाग्ने । कहिले ढाकाको नयां डिजाईन देखाएर केहि समय जित्दथिन त कहिले चिया ढिलो
गरि पकाएर ।
एउटा नजानिदो तागत ले आशालाई महेशदाई तिर
धकेलिरहेको थियो । यो कुरा आशाले थाहा पनि पाईरहेकि थिईनन् ।
महेशदाईको सोचाई भने पढ्न नसकिने थियो ।
शायद उसले आशाको बदलिदै गरेको देखेको हुंदो हो । तर उसको ब्यवहार न बिसको एक्काईस
भयो, न उन्नाईस नै । आशाले डिजाईन देखाईन्
भने हेरि दिन्थ्यो । चिया दिए खाई दिन्थ्यो । तर आक्कल झुक्कल छोईएका आशाका हात
उसले कहिले समाएन् । काम बिना, कुनै हप्ता दोहोरो आएन् ।
दिनहरु बिति नै रहे । भदौको अन्तिम हप्ता
थियो । घाम डुब्न लागेको बेला थियो । आशा बारीमा
फाट्ट फुट्ट बाकि रहेका हरिया मकै पोल्दै थिईन् । गर्मी प्रसस्त थियो । पसिना त
उनलाई दार्जिलिङ्गमा नै आउँथ्यो, बिर्तामोडको के कुरा । पल्ला घरकि मैया नानीले
चिच्याएर बोलाईन्
“आन्टी छिटो आउनु, ट्रंकल छ” उनि मकै
त्यसै छोडेर फोन उठाउन गईन् ।
‘संन्चै छेस्”
‘अं छु, तपईं नि?’
‘ठिक छु ‘
‘केटा केटि को के छ’’
‘राम्रो छ, नानीलाई जरो आएको थियो, अहिले
ठिक छ ।’
‘अरु कुरा ठिक छ, कृष्णदाईको हात ११ हजार
पठाएको छ । बुझेर खर्च चलाउँदै गर्नु । पराजुलि ठेकेदार संग कुरा गर्दै गर्नु, दशै
अगाडि छत ढलाई गरिदिउंला । रंगलाउन त्यस्तै होला, अब यता पनि घरखर्च पुर्याउनु
पर्यो । ल अरु कुरा पछि गरौला ।‘
यति भनेर जितबहादुर ले फोन राख्यो ।
आशा बिस्तारै घर फर्कन् । पश्चिममा घाम आधी बांकि थियो । उनलाई अचानक
आएको खुशिले थिचेको जस्तो भयो । उनि दंन्ग भईन । जीतबहादुर संगको रिस, चित्त दुखाई
सबै हराएर गयो । उनले त्यो महेश दाई पनि बिर्सिन, पोल्न हालेको मकैका घोघा पनि । उनका
जीवनका साना तिना समस्या र सबै उजुरी निमेषमै बिलाएर गए । लोग्ने को एउटा बोलिले नारीको
सोचाईमा कत्रो प्रभाव पार्दो रहेछ, प्रष्ट देखिन्थ्यो आशाको अनुहारमा, आंखामा । उ
पूर्ण खुशी देखिन्थिन् । चार पांच महिना देखि सम्पर्क नगरेको जीतबहादुरको एक
मायालु बोलि नै काफि थियो, आशाको मन फर्काउन ।
कहां पहिलो प्रेमको बेजोड तागत, जसले आफ्नो सारा घर, सम्बन्ध त्यागेर
जितबहादुर संग आउने शक्ति दिएको । कहां लोग्ने को एउटा गल्ति, जुन अक्ष्यम्म
थिएन्, आशाको लागि । अरु तनाब जे भएपनि जीतबहादुर ले माया गर्छ भनेर आशालाई राम्रो
संग थाहा थियो । अनि उनले जीतबहादुरलाई गरेको माया एउटा सौताको सम्बन्धले कहां
पखाल्न सक्थ्यो र । आशाको रिस कहिले लामो हुन सकेन । उनि मन मनै पुलकित भईन् ।
आशा अग्लिएका सुपाडि संगै कल्पनामा
अकाशिईन् । ढलाई गरेको छत, थपेका कोठाहरु । दुई श्रीमतीलाई संगै राखेर टिका लाउँदै
गरेको जीतबहादुर र उसको त्यो मीठो हांसो । ……………………
यो 'आशा' यति नै ।
meaninglessthinkings@somewhereondearth.