प्रभो! माष्टरपिस बन्न लागेको रहेछ! यो कृती छुटिराको रहेछ! धन्य भइयो!

नारी र पूरूष दुबैको मनोबिज्ञान बुझ्ने कलालाई सलाम छ!

सके सम्म छिटो थप्दै जाउँ, शुभकामना छ!

गजब!!

मैले अहिले कथा जुन वाक्यहरुबाट सुरु गरेको थिएँ तिनै बाक्यहरुमा पुगेर रोकेको छु। यहिँ सम्म लेख्ने बिचार थ्यो। के कथा सकियो त? अहँ। निरन्तरता त जिन्दगी सँगै मात्रै हैन कति पटक त त्यस पछि पनि अस्तित्वमा रहिरह्न्छ। प्रस्तुतीमा स्थिती अहिले एउटा जटिल मोडमा छ। अगाडी के होला त? म साथिहरुलाई नै त्यसको बिस्लेषक बनाउँछु।

साथिहरुलाई मेरो हार्दिक आभार।

यतिखेर म के सोच्दैछु ? म आफै बयान गर्न सक्तिन । कथा चै हिजोस्ति नै पढेको । असाध्यै राम्रो लायो, धेरै पछि दीप झुल्किएछ, लाहुरबाट फर्क्या लाहुरेले टन्न कोसेली ल्या'झैं अरेर टन्न कथा पस्के । पढ्दै गएँ, सक्यो होला भन्ठान्या सक्या होइन, आर्को पछि आर्को भाग लुतुलुतु आ'को आइ । बिचाँ छोड्न नि नसक्नि । तर त्यस्तरी हुरुरुरु पढ्न पाउँदा साह्रो मज्जा आउने रेछ । अब देखुन भाग भाग गरेर कथा राख्नीहरुलाइ अन्तीम भाग कहिले राख्ने हो भनेर सोधेर मात्र  पढ्न बसम्ला जस्तो नि लायो । यति सम्म ठीक थ्यो ।

आज आएर दीपले फेरी "कथा जुन वाक्यहरुबाट सुरु गरेको थिएँ तिनै बाक्यहरुमा पुगेर रोकेको छु " भन्दा पो झल्याँस्स भएँ । हो रैछ त । शुरुको भाग त एकबाजि विर्सिसक्या रैछ । उही रोकिएको ठामबाट पढ्न ला'सिन त्यताहुँदीको कुराहरु याद आ'र क्रमभंग नभा' रेछ । अनि फेरी शुरुको भाग पढ्न थाले - पढ्दा पढ्दै लास्टसम्मै पुगिएछ, टाइम पास भ'को यादै भएन गाँठे । अनि फेरी सक्किएसिन शुरुबाटै पढ्न मन लाउन थालो ।

यस्तो चक्रे धाराबाहिक कथा त मैले जिन्दगिआँ फसटाइम पढेँ । माने प्रभो माने दीपज्यो क्षमतालाइ । एकमनाँ रीस नि उठीरा'छ - कस्तो कथा लेख्या होला, चक्रब्युह जस्तो - फस्याफस्यै हुनि ।

प्रकाश सोझो भन्थान्या त खतरा रइछ। आखिर आगोको अगाडि त पग्लिहाल्छ मैन

जे होस् समाज को राम्रो चित्रन गर्नु भा छ । गजबको लेख्नु भा छ । 

lau ghar ta tahas nahas bhayecha... tara kya jiwanta katha... atti nai raamro laagyo!

deep,

its a very good story. i can predict your conclusion at this point but i don't want to comment right now.

but one thing i personally believe, your story really reflects the storming situation of men woman of this so called modern society.

good luck and keep it up

सम्मोहक अनि एउटा पर्फेक्ट कथामा हुनपर्ने सबै तत्वहरु भएको कथा !

अब केही शुष्क समिक्षागत टिप्पणी । दीपका पुराना बाल्यकालिन कथाहरुलाई तीनमा भएको पाकृतिक काँचोपनाको विशिष्टताको आधारमा नेपाली कथासाहित्यको एउटा नविन विधा (genre) मा राख्नुपर्ने मत राखेको थिएँ मैले ।

दीपको यो कथाले भने विषय र प्रस्तुती दुबैको हिसाबले विधागत छलाङ मारेको छ र मूलधारमा आईपुगेको छ भन्दा हुन्छ । कथाले मूलधारका साहित्यमा स्वीकृत ‘शास्त्रिय सौन्दर्य’ (aesthetics) लाई झन्डै पूर्ण रुपले ग्रहण गरेको छ (फाट्टफुट्ट केही शाब्दिक प्रयोगका अपवाद बाहेक) ।

यस्ता रचनालाई सिमित पाठकमा सिमित राख्नु रचनाप्रति अन्याय हुनेछ । वृहद पाठकवर्गलाई पस्किने गरी पेशेवर पस्कुवा (प्रकाशक) खोज्ने हो कि ?

Nepe

नेपे प्रभोले मेरो लेखाई प्रति राखेका बिचारलाई मैले मेरो लागि एउटा पुरस्कारको रुपमा लिएको छ। तर त्यो पुरस्कारको दाबेदार म अझै भैसकेको छैन। जित्ने त अरु परको कुरा हो।

साथीहरुको सदभाव नै हो जस्ले मेरो लेखाई प्रतिको रुझानलाई जिवन्त राख्छ।

A very different genre then usual !

Wonderful piece..athough fictional, it says something about real life- events or characters-we’ve seen everywhere. I believe that a good piece o literature is always connected to life because human being -the enduring character -behaves in fairly consistent way, and that is what I have found in this piece. There is no doubt that deep’s writing always attract big crowd of fans, including me of course, this kind of writing definitely broaden the range of reader. After all that is what a writer craves for - readers--readers--and more readers , is he/she not?  Thanks for sharing such a beautiful story!

Was a long read. Enjoyed every bit of it. 

Deep Jyu, I should say, you have a God given gift. Please share more with us. Thank you so much.

दीप ज्युको कथाको बारेमा मैले केहि बोल्नु भनेको हीराको गहनाको बारेमा साधारन मान्छेको अड्कल जस्तै हुन जान्छ। तै पनि 'घर' सुरु देखि नै रोचक भयेकोले आफुलाइ लागेको केहि कुराहरु भन्न मन लाग्यो।

कथामा मानब मनोबिग्यानको संकुचनहरुलाइ प्रस्ट देखाइएको छ। सुकिर्तिको पारदशी र अलि खुला बिचारधाराबाट सुरु भएको कथाले प्रकाशको असुरक्षित मानसिक अबस्थालाइ "अर्की आइमाइ"  (डेरावालको स्वास्नीसङको सम्बन्धमा)सुरक्ष्या  पाँउछ। स्वभावैले सुकिर्ति "निर्भिक" छे, उ महत्वाकान्क्षी पनि देखिन्छे। उ पढ्नको लागि बिदेश जान चाहन्छे र प्रकाशलाइ "मेरो सफलतादेखि तिमिलाइ डर लाग्छ हो?" भन्न हिच्किचाउदिन। प्रकासको डेरावालकि स्वास्नीसङको सम्बन्धको केहि सुइको पाएपनि उ पछाडी बसेर चियो चर्चो गर्नु भन्दा प्रकासको आँखामा आँखा मिलाएर सत्य कुरा बुझ्न चाहन्छे र त्यस कुरालाइ संकाको आधार बनाएर प्रकास जस्तो तनाबमा देखिन्न। उ प्रत्यक्ष्य सोध्छे अनि चुप लाग्छे। बुझे जस्तो गर्छे तर बिनाकारण झगडाको मुद्धा बनादिन। यस पक्ष्यबाटा हेर्दा सुकिर्ति प्रकास भन्दा धेरै कुरामा परिपक्व ब्यबहार देखाँउछे। उ आधुनिक महिलाले पाउने पर्ने स्वतन्त्रताको लागि सासु सङ छुट्टिएर टाढा जान चाहन्छे, त्यसैले उसको मुख्य उद्धेश्य जसरी पनि घरबाट सर्नु हो। उसले प्रकास र अर्को आइमाइको सम्बन्धमा त्यति चासो देखाउदिन।

स्वर्णीम मेरो साथि हो तिमी लोग्ने। त्यस्को फरक तिमीलाई थाह छैन भने तिमी लोग्ने हुन लाएक छैनौ।"

प्रकास सुकिर्तिलाइ माया गर्छ तर सुकिर्ति जस्तो ब्यक्त गर्न सक्दैन। उ खुलेर नाच्न जान्दैन न त पिउने कुरामा रुचि राख्छ। सुकिर्तिको ब्यबहारबाट शसंकित प्रकास लोग्ने स्वास्नीको सम्बन्ध बिग्रेला भनेर पनि डराँउछ र कता कता सुकिर्तिलाइ हराउने डर पनि लाग्छ उसलाइ। उ स्विकिर्ति जस्तै अघि बढ्ने स्वभाबको छैन। उ पछ्याउन चाहन्छ। उ पुरुश दम्भको कारण पनि स्विकिर्तिको खुलापनालाइ सजिलै पचाउन सक्दैन। उ कतै रिक्त छ, उ त्यो खालिपनलाइ पुरा गर्न कमलाको शरणमा पुग्छ। जहाँ उ बास्तबिक जिवनभन्दा रमाइलो रोमान्चकता पाँउछ। कमला उसमा दोशहरु देख्दिन किनभने कमला उसको बिहे गरेकि स्वास्नि होइन।

कमला आफुलाइ जिबनको परिबेशमा ढाल्न सजिलै सक्छे। उसलाइ लोग्नेको कान्छि स्वास्नी हुनुको दुख् छ र पनि उ प्रकाससङको सम्बन्धलाइ स्पस्ट ब्याख्या गर्न सक्छे। उ आफ्नो लोग्ने र प्रकासलाइ रेखाले छुट्याउन सक्छे।

"उहाँ उहाँ, तपाई तपाई मैले के गर्न सक्छु?" उस्ले उदास भएर भनी।

बहिर्मुखी सुकिर्ति, अन्तर्मुखी प्रकास र सम्योजित कमलाको भुमिकाहरु आ-आफ्नै ठाँउमा उतिकै महत्वपुर्ण देखिन्छन्।
समग्रमा "घर" मानब जीबनको जोडघटाउहरुको सफल उधाहरण हो, जहाँ सन्तुलन मिलाउन  पात्रहरु पराइसङ समर्पित हुन्छन् र आफन्तसङ पराइ बन्छन्। अन्त्यमा, सन्तुलन कतिसम्म रहन्छ र कसरी अघि बढ्छ भन्ने कुराको प्रस्नले कथालाइ अझै अनुतरित बनाएको छ।

दीप ज्यु, भुलचुक माफ पाँउ है।