हाँस्दा हाँस्दै मुख छोपेर रुन मन लाग्छ | लाग्छ रोएर सारा चोट बगाई दिउँ| तर जति रुन्छु चोट माथी लागेका खिया मेटिदै जान्छन्, अनि चोट अझै उज्ज्याला र नयाँ भएर आउछन्, मलाई नै बिथोल्ने गरि. मस्तिस्क खल्बल्याउने गरि | भाँचिएका आशा का कोपिला अझै निमोठ्ने गरि |
यी आशाका बिरुवा पनि अनौठा, भांचिए पछि त नपलाउनु नी… अब सिद्धियो भन्ने बेलामा फेरी बनमाशा जस्तै कता कता बाट पलाउने जात| खरले आगोको झिल्का टिपे झैँ , खुशी हुनै नहुने आशाले पालुवा टिपी हाल्ने| बैगुनी जात..
त्तेस्तरी पहिला मरेको पनि बिर्सन्छन् कोहि? आफ्नै सर्वश्व मेटिंदा पनि बाच्नछन कोहि?
बाध्यता भनौ भने तेस्तो के बाध्यता होला त सबै भाचिंदा,मेटिंदा , फुट्दा पनि पलाउने ? अनि यही पलाएका आशाका पालुवाले अरुलाई घोच्छन्, कोतर्छन, खाटा बसेका घाउ उप्काउछन्.... असत्ति जात.
Please log in to reply to this post
You can also log in using your Facebook
What people are reading
You might like these other discussions...
· Posts 73
· Viewed 17240
· Likes 16