नयाँ नेपालको यात्रा भाग ७

मनकामना माईको दर्शन र पापीहरुको प्रदर्शन

एक जना चर्चित कबि महोदयले  एक ठाउँमा लेखेका थिए “ मंजुश्रीले काटेको भूगोल बाहेक अर्को भूगोल छैन,काठमाडौ”  | काठमाडौ खाल्डो बाहेक अन्त नगएको बात लाग्ला भन्ने डर भैराख्या बेला अन्त जन्त जाने निम्तो आयो | नारायणघाटमा बिहेको कार्यक्रममा जनै पर्ने भयो | हिसाब किताब गरें, चितवनबाट  फर्किंदा मनकामना माईको दर्शन गरेर फर्किंदा मनमा सन्तुष्टि पक्कै मिल्ने छ | मनकामना जाँदा शनिबारम मंगलबार र बिहीबार न पार्नु भनेर एकना भलादमी महोदयले सल्लाह दिएका थिए |

बिहेको निम्तो बृहस्पतिबार, भोलिपल्ट शुक्रबार बिहानै कुरिनटार, दिउसो आनन्दले माई संग केही भलाकुसारी गरम भन्ने सल्लाह बमोजिम कार्यतालिका बनाइयो| शुक्रबार सांझ फेरी दशकौं  अघि संगै आइ एस्सी पढेका देशका होनहार मित्रहरुले गेट टुगेदर राख्या थिए | समय बडा टाइट थियो |

मोफसलको पहिलो बिहे भोज खाइयो, देखियो | हाइब्रिड कर्मकाण्ड नि हेरियो | एउटा नौलो अनुभव|

शुक्रबार बिहानै फर्क्यौं....र मनकामना माई गन्तब्य | देश र विदेश संग काठमाडौ जोड्ने नारायणघाट मुग्लिन सडक यति जीर्ण कि भनेर , गनेर साध्ये थिएन | सानो गाडीको त हरिबिजोग नै हुने गरी खाल्डाखुल्डी | यस्तो सामरिक महत्वको बाटो समयमै मर्मत नहुनुमा दोष कसको? सरकार, ब्यापारी , जनता ?? देश जसरी नै चलेको छ, यो राजमार्ग जस्तै | त्रिशुलीमा २ ओटा ट्रक खसेको रे , आंग सिरिंग हुने दृश्य शायद दैनिकी हुँदो हो त्यता तिरकालाई |

४२-४३ किमीको बाटो छिचोल्न झन्डै दुइ घण्टा चानचुन लग्यो| केवलकार परिसरमा पुग्दा चढ्नेहरुको लाम बाइरोडको बाटो जस्तो  घुमाउरो र लामो | लाइन बसियो.....एकै छिन त होला भन्ठानेको २ घण्टा बसिए छ | लाइन बस्दा माग्नेकेटाहरुको लर्को अर्को | पाँच रुपैया देउ न साहुजी.....एउटा मायालाग्दो ८-१० बर्ष को केटो .. आयो |

“तिमीलाई मैले ५ रूप्पे किन दिने ?” कारण भन म पचास रूप्पे दिन्छु – मैले लोभ देखाएँ| केटो बोल्दैन....सुगाले जस्तै उही पाँच रुपैया देउ न ...|

मैले पटक पटक भनें “ तिमीलाई किन दिने ५ रूप्पे मैले “ , भोक लाग्या हो कि रोग लाग्या ??

प्लास्टिकको ब्यागमा के हो सोलुशन हालेर सुघ्नलाई पाँच रुपैया त के पाँच पैसा नि दिन्न, लौ जा भनें |

केवल कारमा १० मिनेटमा पुगियो हुस्सु छिचोल्दै | यसो हेरें लाम त लामै भैसके छ | त्यसो त तल नै २ घण्टा लाम बसे पछी माथि पनि २ घण्टा त बस्ने पर्छ भन्ने अनुमान थियो | पूजा सामग्री किन्ने पसलमै जुत्ता राखी लाइन बस्न गयौं | लाइन मन्दिर पछाडीको उकालोको कति पछाडी थियो हेक्का भएन | चिसो याममा खालि खुट्टा अझ माथि उक्लेयौं | बल्ल पुछार भेटियो|  लाइन लागियो | आधा घण्टा भो एक पाइला पनि सर्दैन बाइ .....|  नित्यपूजा गरिराख्या होलान नि पूजारी बाहरु भन्दै बसियो | एक घण्टा भो लाइन सर्ने नाम लिंदैन बा.......... | के भाको रहेछ, म हेरेर आउछु भनेर गृहमन्त्रीलाई लाइनमा छोडेर तल मन्दिर सम्म आएर हेरेको त .............................

दर्शनार्थीहरु दर्शन गरेर फोटो खिच्दै , धूप बाल्दै, दियो जलाउंदै रमाई बसेका ....|  त्यसो त माई लाई भेट्न आएको यो पहिलो पल्ट , दोस्रो पल्ट  हैन| हिडेरै सात पटक पुगेको यात्री म, केवलकारबाट पनि ७ नै पल्ट हेल्लो भन्न आइसकें हुँला | संसारकै सबै भन्दा फास्ट पूजा गर्ने पूजारी र दर्शन गर्ने दर्शनार्थी मनकामना मै होला भन्ने मेरो मान्यता छ | प्रति व्यक्ति  १० देखि २० सेकेन्ड भन्दा बढी लाग्दैन वा त्यो भन्दा बढी बस्ने अनुमति हुँदैन  मन्दिर भित्र | सन्चो बिसन्चो पनि सोध्न न भ्याउने भन्या .... पहिले को कामना पुरा भो भएन , लेखाजोखा नि गर्न नभ्याइने | उधारो कामनाहरु माथि अर्को एक कामना थप्ने बाहेक अर्थोक हुँदैन होला |

पूजा सुपर फास्ट , लाइन भने लास्टको लास्ट | दाल मे कुछ काला है मात्र हैन दाल पुरै कालो लाग्यो|  नियालेर हेर्दा देखियो, लाइनवालाहरुको हैन बेलाइनहरुको बोलवाला रहेछ | मन्दिर परिसर छेउछाउ लाइन लाग्न फलामे बार बनाएको ठाउँबाट घुसपैठ हुने रहेछ | अर्को एक जना चिनेको मान्छे छ भने एक हूल अतिक्रमणकारीहरु छिर्ने रहेछ | एकजना प्रहरी रोक्ने प्रयासरत देखिन्थ्यो| पापीहरुको हुलमा त्यो प्रहरीको के डेग चल्नु |

हैन पुलिस भाइ , यसरी बेलाइनबाट मान्छे जान दिने हो भने त लाइन भरे सम्म नि सर्दैन नि , रोक्नु पर्र्यो | मैले मौखिक उजुरी दर्ता गरें |

के गर्नु दाइ, सके सम्म रोक्ने हो , कडा गर्र्यो भने हामी माथि नै जाइलाग्छ, अनेक बात लाग्छ |

तपाईं आफ्नो डिउटी गर्नुस्, रोक्नुस ... हामी बिचमा घुसपैठ रोक्ने प्रयास गर्ने छौं |

त्यहाँबाट म भित्र आन्दोलनकारी जन्म्यो | प्रहरी संग बिबाद गर्दा गर्दै दुइ चार जना आन्दोलनकारीहरु जम्मा भैसकेका रैछन |

“ हो दाइ , हामीले नै रोक्नु पर्छ, पापीहरुलाई”  “ लाइनमा भन्दै जाम. कोइ पनि बीचमा न छिराउनुस , बस्न आयो भने निकाल्नुस , नत्र भरे सम्म पनि यो लाइन बाह्र हात सर्दैन भनेर “

त्यो आन्दोलन सुरु भयो | शंखनाद भो .  घुसपैठियालाई बहिष्कार गरौँ | लाइन सरे सरे जस्तो भो | तै पनि सोचे जस्तो भएन |  म संग संगै आन्दोलनकारीहरु लाइन लाई निगरानी गर्न थाल्यौं |  तै पनि घुसपैठ हुने रहेछ , त्यै प्रहरी बस्या ठाउँमा | हामी दुइ जना त्यता बस्यौं र बाँकी लाई अर्को १५-२० मिटर सम्म हाते सांग्लो बनेर बस्नु भन्यौं | घुसपैठिया चानसमा डानस गर्न आउने भन्या.......... लाज लाग्दैन तपाईं लाई .. भगवानकोमा आएर नि बेइमानी गर्न...... भन्दै कठालो समात्दै निकाल्दै गर्यौं | लाइन स्वाभाविक रुपमा सर्र्यो | आनोदालनकारी भोलिन्टियरहरु बढ्दै गयो |

आफ्नो पालो आयो, अर्को भाइलाई जिम्मा लगाउदै  माईको घर भित्र छिर्यौँ |  आँखा चिमेर निमेषमाई लाइ पुकारें |

“भाकल छ “ पुजारीले सोध्यो | छैन , हेल्लो भन्न आएको मात्र भनें | पूजारी झन्डै बेहोस........|

यसरी पापीहरु संग आन्दोलन गरी दर्शन गरी फर्किंदा साढे तिन भो | भोको पेट त्यसमाथी घांटी सुक्ने गरी नाराबाजी गरेको ...भोक लाग्यो बेस्मारी |

फर्किने बाटो वरपर खाना खाने होटल नै होटल ... आधा जति त छिमेकी देशबाट लोटा लिएर आएकाहरुको पसल | भाते नेपाली न ठहरियों  भात पसल भित्र हुलें|

मेनु लेउ बाबु भन्दा साहुनी संग छ भन्यो केटो ले |  साहुनी आयो ... मासु भात को कति साहुनी, मोल न सोधी खाँदा थुप्रै चोटी ठगिएको अनुभव थियो |

पहिला बस्नुस , मेनु आउंदै गर्छ | भोक लागेको सहनै नसक्ने गरी ... आग्ने अगाडी टेबुलमा मासु भात दन्काइ रहेको अरु भातेहरु देख्दा कुर्नै सकिन | थचक्क एउटा कुर्सीमा बसियो |  भात आयो तुरन्तै ... क्या प्रम्प्त सर्भिस | मासु नि ?? भात ल्याउने बहिनी ले सोधिन | के को मासु ?

लोकल कुखुराको | लोकल होस् कि ब्वाइलर , भोक लागे बेला जे भए नि हुन्थ्यो | मासु नि ल्याउ , झोल अलि बढी हालेर |

मासु भात , टिमुर हाल्य गोलभेडाको अचार अनि रातो मुलाको पिस पिस............... ढ्याउऊऊऊऊऊऊ हुने गरी खाइयो | साहुनीको पैसा तिर्न गइयो, बिना मेनु भात खाएको अपराध ............. ब्याज समेत असुल उपर गर्र्यो साहुनीले – मासु भात एक जनाको रु . पाँच सय ...................|

केवलकार चढी तल झर्यौं ...........समयले धेरै पछाडी छोडिसकेको रहेछ | साँझ ६-७ बजे भेला हुने अस्कलका साथीहरुको आग्रह .......८ बजे सम्म पुग्न सकिन्छ कि भन्ने आशले गाडीलाई गुड्न भनें | दशकौं पछी मेरो आगमनलाई बहाना बनाई भेटघाट गर्ने कार्यक्रममा आफै न पुगिएला भन्ने डरले गाडीको अघिल्लो सिट काँपेको थियो | अब भने मनकामना माईलाई सम्झे ........माई .....बाटोमा केही समस्या न होस् .. आठ बजे सम्म काठमाडौ पुग्न सकोस .....| घरीघरी घडी हेर्दै नाग ढुंगाको उकालो चढियो | नागढुंगा पुग्न ४ किमी बाकि हुँदा गाडी घ्याच्च रोकियो उकालोमा | आगे एउटा ट्रक पल्तिएकोले बाटो जाम .................कहिले खुल्ने ठेगान छैन .............|

क्रमश:

नयाँ नेपालको यात्रा भाग ८

बोका , धोका र पोका

भाग सातमा मनकामना दर्शनको बयान गर्दा गर्दै केही रमाइला क्षणहरु लिपिबद्ध गर्न बिर्सेछु | केवलकारको लागि लाम लाग्दै गर्दा ढुवानी गर्ने केवलकारहरु पनि आउ जाउ गर्दै गरेको दृश्य देखिन्छ नै | प्रायमा बलि चढाउने अभिप्रायले “बोका” लाई त्यो चिसोमा खुल्ला कारमा सयर गराउने रहेछ , प्रति बोका रु २५० मा |  धर्म गर्ने नाउँमा पालो मिचेर , बेलाइनमा बसेर पाप कमाउनेहरु संग जुझदा अरुकुरामा ध्यान नै गएन |

फर्किने क्रममा केवल कारको लाइन छोटो नै थियो , ३०-४० जनाको | लाइन केवलकार छाड्ने भवनमा पुग्दा एक जना धर्मात्मा एउटा बोकालाई घिच्याई घिच्याई ल्याई राख्या देखें | घांटीमा केवलकारको टिकेटको ट्याग झुण्डीएको | बल्ल झाल्याँस भएँ |

“आज मन्दिर वरिपरी अलिकति पनि रगतको निशान भेटिएन नि है ?” मैले गृहमन्त्री संग आशंका कन्फर्म गर्न सोधें |

“आज एकादशी नि , मसान्त र एकादशी दुवै परेकोले आज शुक्रबार भए नि भीड भएको |” गृहमन्त्रीको प्रष्टीकरण पछी मलाई त्यो बोका घिच्याउने भाइ देखी दया लाग्यो |

“बोका ..... पनि धोका भए छ “ तलबाट माथि ल्याउँदा २५०, फर्किंदा २५० नि चेट... भाकल नि फाकल फुकल भए छ | लास्तई धोका पाए छ , क्यालेन्डर न हेरी आए छ | आदर्शको कुरा गर्दा बलि दिनु राम्रो हैन, त्यो नि निरही तरिकाले | आफ्नो इच्छा पूर्तिको लागि मान्छेको त अनेक रुपमा बलि  दिने समाजमा जनावरको कुरा गर्नु अलिकति कसो कसो लाग्छ नै | इमानको कुरा हाम्रो पुर्खाले कहिलेइ बलि दिएनन | परम्परा धान्न पनि अण्डा चढाउने गर्छन |

यो त भयो बोका र धोकाको कथा | अब पोकाको कुरा गरम |  केही छिमेकीको सरसामानको “पोका “ बोकेर आएका थियम | केही पोका बोकेर फर्किनु थियो | त्यसो त मेरो आफ्नो सिद्धान्त कसैलाई पनि सामानको पोको न दिने र कसैको पनि न लिने थियो तर पनि समाजमा बसे पछी त्यो सिद्धान्तमा अडिग भैरहन नसकिने रहेछ | छिमेकीको आग्रह , साथी भाइको साहयोगलाई पोकामा रुपान्तरण गर्ने पर्दो रहेछ | पहिलो नेपाल यात्राको क्रममा पनि एक जना छिमेकीको पोकाको साइजमा असहमति जनाउँदाको असर अझै भोग्दै छु |

फर्किने क्रममा आधा सुटकेस खालि नै हुने हुँदा कुनै खास अप्ठेरो नहुने | जजसको पोका लाने भाकल थियो, सबैलाई खबर गर्र्यौं | हिड्ने भन्दा २ दिन अघि सम्म पोका रेडी हुनु पर्छ , पुर्र्याई दिनुस वा लिन आउछु भनेर खबर गरें | पायक परे अनुसार लिने वा लिन जाने काम भयो , बिना झन्झट | लिएर आउने कुरा मात्र थिएन , यता पुगे पछी फेरी अर्को समस्या छदै छ |

फर्किन करिब एक हफ्ता बाकी थियो | निम्तोको ताँती लाग्न  थाल्यो | १-२ हफ्ता अघि देखि “बुक” गरेको ठाउँमा बाहेक हतारे निम्तोलाई धन्यबाद मै समापन गरि दिएँ | कोइ त एक दम रिसाए , कोइ दुइ दम | हरदम रिसाए पनि केही छैन, “मन” ले हफ्तौं अघि देखि निम्ता दिने सहृदयीको  गाँसलाई धोका दिनु हुन्न , मेरो मान्यता हो, मेरो वसुल हो | एउटा निम्ता बडा मुश्किलका साथ मिलाइएको थियो . शनिबार लन्चको | बिहानै गृहमन्त्रीको अन्यत्र भ्रमण कार्यक्रमलाई १२ बजे छोट्याई लन्चमा पुग्नु थियो | निम्ता दिने महानुभाव मेरो लागि आदरणीय नै थियो| जिन्दगीमा यावत दुख खाएर परिवार हुर्काएकी एकल महिला | असमयमै पति गुमाएकी| दुखको बेला सक्दो सहयोग गरेकोले पनि होला उहाँले बडा आदरपूर्बक निम्ता दिनु भएको | १२ बजे त कहाँ पुग्न सक्नु, नेपालमा नेपाली टाइम | १ बजे पुगियो, भोकले चूर भैसकेको बेलाँ मिठा मिठा परिकार | पहिला खाना खाउँ अनि गफ गरौला भन्ने सहमति अनुसार लन्च खाइयो | बडा मिठो |

खाना खाइ केही बेर गफिन थाल्यौं, समय पाबन्दी थियो नै ३ बजे चिया खाने निम्ता थियो , नगई नहुने | ३ त त्यै बज्न लागि सक्याथ्यो | नेपाली टाइमको ग्याप राखी अब हिड्नु पर्ला भनी कुराकानी टुंग्याएको के थियौं  ‘ एक छिन है “ भन्दै उहाँ माथि उक्लिनु भयो र एक पोका हातमा झुन्ड्याई आउनु भयो |

“ मेरो बहिनी उतै छिन , केही सामान मगाएको छ , लिएर जानुस है “ – पोकोको रहस्य खुल्यो | लन्चको मूल्य असुल्यो | म अक्क न बक्क | पुलुक्क गृहमन्त्रीको अनुहार हेरें | इशारा मै निराशा पोखे |  नाइँ भनुं, नून चर्को भात खाइ सकें |

कहाँ पुर्र्याई दिनु पर्ने हो ? धेरै टाढा त ... अलि गाह्रो नै हुन्छ , मैले आफ्नो असतुष्टि जाहेर गरि हालें |

“वाशिंगटन तिर बस्छन बहिनी, आफै लिन आउनु हुन्छ , मैले खबर गरि सकें” | माने बा मानें... सामान लिएर जाने मान्छे म , न लिएर पनि जान सक्छु | कति ढुक्क मान्छे......... लिन जानेलाइ खबर गरि सकेका रैछन |

त्येही हो पोका को कहानी ... | एउटा हुन्छ नि  ब्यबहार र तरिका भनेको |

“ अलिकति सामान बहिनीलाई पठाउनु थियो , अप्ठेरो  छैन भने लिएर गैदिनुस “ भन्ने आग्राह हो भने पोकाको साइज अनुसार हुन्छ हुँदैन भन्नु हुन्थ्यो | सिधै भात खुवाएर “पोका” लिएर जा भन्नु सोहरै आना  धोका हो | सन्तान थरिथरिका भन्छन हो रहेछ | कींकर्तब्यबिमूढ़ म बिचरा भातको बदला २ किलोको पोका बोकेर लुरुलुरु ओर्लें ५ वटा रेलिंग नभएको भर्र्यांग ....................

क्रमश: 

नयाँ नेपालको यात्रा अन्तिम भाग

साझा भेटघाट

नेपाल भ्रमणको एउटा उल्लेख्य पाटो साझाका मित्रहरु संग भेटघाट पनि रह्यो | साझा च्याटमा चर्चित मर्सिनोभाको पहलमा साझामा सक्रिय केही सदस्यहरु संग भेटघाट एवं खाजा कार्यक्रम गरिएको थियो | त्यसो त मर्सी बहिनी आफ्नै टोलको  भए पनि भेटघाट कहिलेइ भएको थिएन | दिनको दुइ बजे जुद्ध शालिक निर उपस्थित हुने उर्दी जारी भएको थियो मर्सीको |

“को को आउंदै छन् त ? “ मैले फोनमा सोध्दा , त्यो त गोप्य हो भन्दै कौतुहलता बढाई दिएकी थिइन् | दुइ  बजे ठ्याकै जुद्ध शमशेरको शालिक नियाल्न पुगेको थिएँ | केशब राज पिंडालीको शालिकहरुको सम्मेलन याद आयो | एक दिन सबै शालिकहरुको भेला सैनिक मंचमा बोलाइएको थियो रे | सबै पुगे, जंगेले हाजिर लिंदा जुद्धे गायब | चन्द्र शमशेरलाई बुझ्न भने छन् जंगेले | पछी थाहा भो , जुद्धे त घोडा नभएको शालिक भएर हिडेर आउन न मानेको रहेछ|

त्यै ठिङ्ग उभिएको जुद्ध शालिक निर उभिंदै यता उता अस्त ब्यस्त ट्राफिक र मानव सागर हेर्दै थिएँ – मर्सीले हात हल्लाउदै  क्रिस्टल होटल तलआउन इशारा गरी| पहिलो पल्टको भेट थियो तै पनि बर्षौं देखिको चिनजान र नाता जस्तो आत्मियता थियो |

“रिडललाइ फोन लाउछु , २ बजे आइपुग्छु भन्दै थियो “ मर्सीले फोन लगाई | रिडल बिचरा बिशाल बजार निर को पेटीमा हामीलाई खोज्दै रहेछ| भोक पनि लाग्ने लाग्ने बेला भैसक्याथ्यो | साढे ९ मै भात बजाएर घरबाट निस्केको | आवारा र इक्लेतिक दुइजना नि आउदै छन् , अहिले हामी जाँदै गरम भन्दै पिपलबोट अगाडी को बडेमानको टावरको सबैभन्दा माथिल्लो तल्लामा लागिन् | यो आठ दस वर्षमा भएको काठमाडौको भौतिक बिकासको एउटा नमूनाहि टावरहरु | बत्ति नभएको देशमा १०-१५ तल्ले बिल्डिंगहरु ठडिनु बिकास भन्दा बिनास हुनसक्दछ | सोच्ने कसले ??

केही भन्यो कि तिमीहरु  अमेरिकामा बसेर नेपालको बारे मा धेरै न खोक भन्ने चेतावनी पाइन्छ | म:म: चिया कफी फ्रेन्च फ्राई आदि इत्यादि मगाई खाइयो | खाने त बहाना मात्र थियो | साझाका साथीहरुको १२ सत्ताइस  कुरा जो गर्नु थियो | एक डेढ घण्टा पछि  इक्लेतिक र आवारा दुवै आए |  अंग्रेजीमा राम्रा कथा लेख्ने इक्लेतिक, कथा भन्दा धेरै शालीन र कम बोल्ने रहेछ | त्यसो त कुरा काट्ने बाहेक अन्य कुरामा सबै जना लास्तई भलादमी थिए नै | शान दाइ देखि भान दाई सम्म को कुरा काटियो, लहरे देखि पहरे सम्मको समालोचना गरियो | सवा दुइ बजे भेला भएका हामी निस्कदा झन्डै ६ बज्दै थियो | चार घण्टा त्यो अनमोल घडी .. साझाले जुटाई दिएकोमामा शान दाई लाइ धन्यबाद |

मलाई पुतली सडक जानु थियो, इक्लेतिकलाइ भक्तपुर तिर | संगै गफ गर्दै नेपाल हावा सेवा निगमको अगाडी माइक्रो  र टेम्पूको रणभूमिमा पुग्यौं | कुन टेम्पू पुतली सडक भएर  जान्छ भन्ने सोध्ने समेत अवसर मिलेन , दाइ त्यै टेम्पू मा झुन्दिनुस – इक्लेतिकले सल्लाह दिए | म माइक्रो मा जान्छु  भन्दै हुइकिदै गरेको माइक्रोमा झुण्डिए |  

अमेरिकामा अध्ययन गरी , काम गरी , स्वदेश फर्केर काम  भन्दा बढी हल्ला गर्ने जमातलाई साझाका मित्रहरुले हल्ला नगरिकन देश सेवा गर्न सकिन्छ भनेर देखाई दिएका छन् | आशाका किरणहरु  न देखिएको हैन , धमिलो छ त्यति मात्र हो |

उपसंहार

समष्टिमा नेपाल भ्रमण मिश्रित रह्यो | घोषित ३ बूंदे काममा २ काम बनेन | अनेक झन्झट पार गरी एम आर पी बनाउने बाहेक मेरो व्यक्तिगत अड्डाको काम बनेन | दोष कसैलाई दिन्न | सिस्टम भित्रको एउटा मान्छे आफै पनि भएकोले धेर्थोक दोष आफ्नै मानेछु | रेमिट्यान्सले चलेको अर्थ तन्त्र निकै फस्टाएको देखें | बेकारको मान्छे पनि कार चढेको देखें| साथी भाइले प्रगति गरे | संगै बिना चप्पल पांग्रा गुडाउने साथी चार पांग्रे हुन्डाई गुडाउन्छन् | इलाहाबादी साथीहरुले  आयोजना गरेको पार्टीमा ६५ वटा हात्ती गनेर भुक्तानी देइएको पनि देखें ( १० जना को भेलामा ) |  पहिलो पल्ट डबल ब्ल्याक लेबल भन्ने मदिरा देखें र अलिकति चाखें| हामी अम्रिका बस्नेहरु पो गरिब देखें | १० सेन्ट सस्तो ग्यास स्टेशन खोज्दै हाल्ने हामी, ६५ हजार अर्थात ६५० डलर त्यो पनि दुइ जनाली मात्र बेहोरे |

जिन्दगी कसको सफल भन्ने कसको असफल, अलमल मा छु | जिन्दगी हो, आफ्नो आफ्नो हिस्सा को जिन्दगी जिउनै पर्छ , आफ्नो आफ्नो किस्सा सिउनै पर्छ |

परदेशमा न पाइने आफन्तको माया, आत्मीयजनको साथ धेरै पाएँ | ग्वारामरी. लाखा मरी, सेल मालपुवा ...........| महेन्द्र बौचाको म:म:, झोछेंको छोयला, सपू:म्हिचा, जिब्रो फ्राई , टाउको फ्राई , आलु तामा , चो ही , पांग्रा फ्राई ........ यिनीहरुको स्वाद म परदेशमा कहाँ खोजुं??  दुइ टन धुलो खानु परे पनि नेपाल जाउँ जाउँ लागि रहन्छ |

{ टर्किस इअर र इस्तानबुल हवाई अड्डा बारे अरुले पनि लेखि सकेका छन् , पहिलो भागमा नि लेखेको थिएँ , जाँदा खेर भन्दा आउँदाको अनुभव अझ तितो रह्यो, बेलिबिस्तार लाउन मन लागेंन }

बाकी अर्को भ्रमणमा ........ अस्तु !!!