हामी दुई कवि ।

कविजी नमस्ते !
म पनि कवि
तिमी जस्तै ,
तिमी कबिता लेख्छौ
म मान्छे मार्छु ।

हरेक दिन ऐना अगाडीको मान्छे म सँग रुन्छ ,बिलौना गर्छ
म त्यसलाई सिध्याउँछु ।

तिमी आफ्नो कबितामा रस हाल्छौ ।
करुणाको रस , वीरताको रस
मैले वीर बन्नु पर्ने हुन्छ
म लाचार छु
करुणा भोग्छु , शब्दको सिमिततालाई कसरी दर्साउ
 तिमीले खोज्ने रसमा म निचोडिरहेको हुन्छु ।

तिमी देश बिदेश घुम्छौ , ताली खान'छौ
म तिम्रो कबिता सुन्दा सुन्दै काममा ढिलो पुग्छु र साहुको गाली खान्छु ।
तिम्रो भावनासँग खेल्ने कलाको मान्छे कायल छन्
तिम्रो शब्दमा
मान्छे हाँस्छन्, रून्छ्न्
म आफै हाँस्छु , आफै रून्छु ।

म हेरीरहन्छु ,