Posted by: crazy_love March 21, 2017
उसलाई हतार छैन।
Login in to Rate this Post:     2       ?         Liked by
भाग-2

फेरी त्यो मान्छे तल झर्छ कि भन्दै उसले १ घण्टा कुर्यो। केही आवाज आएन, न रोएको सुनियो। न कोही हिंडेको सुनियो। उसकै मनको भ्रम जस्तो। यो घरमा डेरा बसेको धेरै बर्ष भैसक्यो, उसले कहिले केही सुनेको छैन। खाली आजको रात त्यस्तो महसुस भयो उसलाई। आजकाल उसलाई दिनभरी केही हुँदैन, रातपरेपछी अनेकौ तर्कना आउछन। बिहानको ३ बजेतिर पर पर कुकुरहरु रुन थाले, चित्त दुखेको जस्तो, पीडाले कराएको जस्तो। उसको मन अमिलो भयो। उसको गाउमा कुकुर रुनु भनेको अलछिन लाग्नु हो भन्थे। २-३ चोटि राती कुकुर रोएको हुन्थ्यो, दिउसो कोही न कोही मर्थ्यो। एक मनले बिचरा कुकुरहरु भन्ने लाग्यो! मान्छे जस्तो उनिहरु आफ्नो भावनाहरु ब्यक्त गर्न सक्दैनन। दु:ख त उनिहरुसँग नि हुँदा हुन। भन्न नसकेर मात्रै, उनिहरुको पनि कथा हुदो हो, ब्यथा हुदो हो।

हैन यस्तो तरिकाले त निदाउन नसकिने भो, अब जसरी पनि सुत्नु पर्यो। हा--इ गर्यो, जिउ तनक्क तन्कायो, अनी आँखा बन्द गरेर खाटमा पल्टियो। पल्टिनसाथ निद्रा कहाँ आउनु? भोली महिनाभरिको लागि रासन पानी र डेरा भाडाको पैसा लिन जानु पर्छ दिदीकहा। उसको आफ्नै दिदी त होइन तर पनि स्वास्नीको दिदीलाई “दिदी” भने केही फरक पर्दैन। ससुरालीमा कसैले वास्ता गर्दैनन। तैपनी बेलाबखत उ आफन्त सम्झेर जान्छ। भोज भतेरमा बोलाउछन। पहिले पहिले के काम गर्नु हुन्छ भनेर हैरान पार्थे, अचेल केही सोध्दैनन। बरु कुनै न कुनै घरको काम देखाउछन। कहिल्यै कुनै तार मिलाउनु पर्छ, कहिले हिटर बनाउनु पर्छ। त्यती भए पनि काम लागेकोमा उसलाई आँफै माथि गर्ब लाग्छ। काम पाउन सजिलो कहाँ सजिलो छ, न कोइ आफ्नो भनसुन गर्ने मान्छे न त डीग्री। मुखले भनेको जस्तो काम पाउन सजिलो छैन। झन केही गर्न मन नभए पछी काम खोज्न पनि मन लाग्दैन। उहिले उहिले गरियो दिनरात फ्याक्टरितिर। अब कुनै बिजिनेस छैन, त्यस्तो काम पनि छैन।

आँखा गर्हौ हुन थाले, फिलिमको रिलजस्तो कुराहरु दिमागमा घुम्न थाले, अली अली निद्रा जस्तो। बाहिर फेरी आवाज आउन थाल्यो। सर्याक सुरुक, कोही छिटो छिटो हिंडेजस्तो, खस्र्याक खुस्रुक पनि सुनियो। उसको ढोका अघी भरेङमा बङ्रङ लड्यो जस्तो लाग्यो। सपना हो कि बिपना उसले छुट्याउन सकेन। उ उठेन, एकैछिनपछी माथिबाट एउटा आवाज आयो, "त्यहा को हँ?" घरपेटिजस्तो लाग्यो। बाहिर कोही छ, त्यो कुरामा शँका भएन। उसकै ढोकामा कि आगनमा? बाहिर जाने ढोका त खुलेको छैन। घरपेटिले राती ९ बजे त्यो ढोकामा ताल्चा लगाउछन र बिहान ५ बजे मात्र खोल्छन। आ-- को रातै भरी हिंड्ने ? अर्कालाई डिस्टर्ब गर्ने? उसले तरकारी काट्ने चक्कु लियो र हिम्मत गरेर ढोका खोल्यो। उसको ढोकामा कोही थिएन, न त भरेङमा कोही थियो। तर अनौठो आवाज सुन्यो, कसैलाई स्वाश फेर्न गार्हो भएको जस्तो आवाज अाइरहेको थ्यो। घाँटी बन्द भए जस्तो, भित्र बाटै "उँ ----" गरिरहेको थ्यो।

यतिखेरसम्म पनि बाहिरको बत्ती नबालेकोमा उसले घरपेटिलाइ मनमनै सराप्यो। तलमाथि कोही केही नदेखेपछी उसको आँखाहरु बाहिर जाने ढोकातिर गए, आवाज त्यतैतिरबाट आइरहेको थ्यो। बाहिर जाने ढोकाको दाँयातिर नासपातिको रुखमा कोही हल्लिरहेको जस्तो छाया देख्यो। त्यो आवाज पनि त्यतै बाट आएको थ्यो। उ तुरुन्त टर्चलाइट लिन गयो र एकैछिनमा नासपातिको रुखतिर दौडियो । रुखै नजिक गएपछी टर्चलाइटको उज्यालोमा उसले कहिले नसोचेको द्रिश्य देख्यो। एउटी आईमाई रुखमा पासो लगाइ झुन्डिरहेकी थी, छटपटिरहेकी थी, रुख तल एउटा सानो मेच ढलिरहेको थ्यो। उ हत्त न पत्त मेचमा चढ्यो, त्यो आईमाईको खुट्टाहरु समात्यो र भन्न थाल्यो "हुँदैन, हुँदैन!" मेचको सन्तुलन बिग्रिन शुरु भैसकेको थियो, मेच हल्लिन थाल्यो, अघी -पछी, उसले त्यो आईमाईको खुटाहरु अरु जोडले समात्यो।

एकछिनमै घरपेटि लगायत केही मान्छेहरु जम्मा भए, हल्लाखला हुन थालयो, "डोरी काट्नु पर्यो" भन्दै कराउन थाले। कुनै एक पुरुषले रुख चढेर डोरी काटे, त्यो आईमाईसङै उ पनि भुइमा खस्यो । उसलाई त खासै धेरै चोट लागेन, दरफरायो मात्रै। भुइमा हुँदै कसैले "श्वास फेर्दैछे!" भनेको सुन्यो । “सुधा---- के गरेकी यस्तो?” एउटा पुरुष "ह्वाँ ह्वाँ रुदैथ्यो। "लौ न एम्बुलेन्स बोलाउन पर्यो।" घरपेटिको तिखो स्वर सुनियो। कसैले तुरुन्तै मोबाइलबाट फोन गर्यो। "होश छैन, छिट्टो हस्पिटल लानु पर्यो।" कुनै पुरुषको आवाज सुनियो। त्यो हुलमुलमा उ उठ्दै गर्दा भुइमा एक टुक्रा सेतो रुमाल जस्तो देख्यो, छामी हेर्दा कागज रैछ। कसैले देखेनन, उसले छिटो छिटो गोजीभित्र राखे।

के के भयो भनेर सोच्न नपाउदै एम्बुलेन्स आयो र त्यो आईमाईलाई हस्पिटल लग्यो। म दरफराएको घाऊ लिएर आफ्नै कोठामा गयो , कोठामा गएपछी उसले घुँडामा रगत बगिरहेको देख्यो। शायद कुनै ढुङ्गामा ठोकिएको हुनु पर्छ। बाहिर गाइगुइ हुन थालयो।

"नया डेरावाल हुन दिदी?" गाउलेहरु घरपेटिलाइ सोध्दै थे।

"दुइ महिना भयो, लोग्ने स्वास्नी मात्रै भनेर कोठा देको, यस्तो हुन्छ भन्ने के थाहा?" घरपेटि बज्यैको स्वर सुनियो।

"कती राम्रा चखेवा चखेवी जस्ता जोडी थे, के भएछ त्यस्तो?" अर्कै मान्छे सोध्दैथ्यो।

"लोग्ने गतिलो छैन होला, सबै लोग्नेमान्छे उस्तै त हुन नि।" कुनै आईमाईको स्वर सुनियो।

"हेर्दा त दुबै खुशी देखिन्थे, सङै काममा जान्थे, सङै फर्किन्थे।" घरपेटिको उत्तर थ्यो।

"२५-३० होला होइन उमेर, धेरै पाको नि हैन जस्तो छ।" कसैले भन्यो।

"होला, त्यस्तै, बिहे भएको पनि एक बर्ष मात्रै भयो भन्थ्यो लोग्ने चाँही।" यसपल्ट अरु कोहिको आवाज आयो।

लोग्ने स्वास्नी सङै बस्न पाउने, दुबै काम गर्ने हुँदाहुँदै त्यस्तो के कारण हुन सक्छ जसले त्यो केटीलाई जिबनप्रती मोहभङ गरायो? दुबै जवान, बच्चा पनि भएको छैन, सङै काम गर्ने, तैपनी त्यसले किन आत्महत्या रोजी? उसको मनमा प्रश्न माथि प्रश्न उठ्न थाले। अब त्यो केटी बाच्छे कि बाच्दिन? कस्ती अभागी!

उसले पाइट रगतले भिजेको देखेपछी अर्को हाफ पाइट खोज्यो। फुकाल्न लाग्दा गोजीभित्र राखेको कागज भुइमा खस्यो। हतार हतार त्यो कागज टिपेर पढ्न थालयो। उसले सोचे जस्तो त्यो सुसाइड नोट लामो थिएन। गोलो गोलो सुन्दर निलो अक्षरमा एक लाइन मात्रै लेखिएको थ्यो। उसले एकै श्वाशमा पढ्यो।

"माफ गर ! म तिमीलाइ माया गर्न सक्दिन!"

क्रमश:











Read Full Discussion Thread for this article