? 
Liked by
Futyakarma- धन्यवाद, अव नेपालीले खाने उहि दाल भात तरकारी त हो नि ;)
अन्य पढिदिनुहुने ,like गरिदिनुहुने सवैलाई मुरी मुरी धन्यवाद, अर्को भाग पस्किँदैछु।
म यो कथा किन लेखीरहेकी छु
? तिम्रो मनमा प्रश्न उठ्न सक्छ।फेरि तिमी सोच्लाउ, मलाई कितावहरु मन पर्थे त्यहि
भएर शायद लेख्ने प्रयास पनि गरेँ।तर यो कथा मैले मात्र तिम्रो लागि लेखेकी
हुँ।मान्छेको जीवन एक्लो कट्दो रहेनछ। तर दुक्लो हुनलाई प्रेमी नै हुनु पर्ने पनि
रहेनछ। मेरो जीवनको अर्को पाटो किन किन तिमी नै हौ जस्तो लाग्छ।नभएको प्रेमी,
सवैभन्दा मिल्ने साथी!!!
चसक्क विझ्यो,हो म उसको
नभएको प्रेमी थिए, सवैभन्दा मिल्ने साथी भन्ने चाहिँ आज थाहा हुँदैछ।
"प्रतिक सर,एकै छिन
सरले वोलाउनुभको छ!"
फेरि वोलायो हाकिमले।
"सर आज टाउको दुखेको
छ, म हाफ लिभ लिँदैछु।" मैले उसलाई केहि वोल्नै दिइन। मात्र लिभको एप्लिकेसन
थमाइदिएँ।उसले पहिला त ट्वाल्ल परेर मलाई हेर्यो। अनि हुन्छ भनेर टाउको
हल्लायो।मैले के काम थियो सोधिन, पहिलो चोटी उसले मलाउने काम अह्राउने आँट गरेन।
************
*************** ***************** ************* ******************
एउटा गन्तव्यहिन यात्रा तय
गर्ने क्रममा फेरि पुरानो एउटा क्याफेमा आए पुगेको थिएँ। आकाशमा वादल पनि मडारिन
थालेकोले वाइकमा हिँडीरहनुभन्दा एक ठाउँ वस्नु नै उचित थियो।सुधा र म कहिलेकाहिँ
चिया खान यहिँ आउँथ्यौ। उसलाई एकान्त मन पर्थ्यो। अनि यो ठाउँमा कस्टुमर साह्रै कम
हुने गर्थे। कहिलेकाहिँ त कसरी चलेको छ यो क्याफे भनेर पनि अचम्म लाग्थ्यो।मैले
डायरी फेरि झिकेँ
**************
****************** *************** ****************** ************
आमा र वुवाको झगडा म ठूलो
भएसँगै वढ्दै गयो। कहिले आमा दुई चार दिन हराइदिनुहुन्थ्यो।कहिले वुवा।दुवैको
झगडाका कारण धेरै पुरुष र धेरै स्त्रीहरु थीए भन्ने विस्तारै विस्तारै मैले वुझ्न
थालेकी थिएँ।तर मैले जति प्रयास गरेपनि वुझ्न नसकेको भने चाहिँ " को सहि थियो
को गलत?" पछि छुट्याउनै छोड्दे।खासमा म गलत थिएँ, जसले को सहि को गलत भनेर
छुट्याउन खोज्थ्यो।उनीहरु आ-आफ्नो पाटोमा दुवै गलत थिएनन्।उनीहरु मेरो विषयमा भने
दुवै गलत थिए। दुवैजनाको महत्वको विषयमा म कहिल्यै परिन।आमालाई घरसँग मतलव थिएन
अनि आमा नभएको मेरो वाउलाई रमाइलो।
मेरो आदर उनीहरु प्रति
हराउँदै गयो। ति मान्छेलाई आमा वुवा भनुँ जस्तो पनि लाग्दैन थियो।आमा नभएको वेला
वाउ दिउँसै गएर रक्सी लिएर आउथे।रात सँगसँगै रक्सी वढ्दै जान्थ्यो।नौ वजेतिर मेरो
कोठाको एउटा सानो प्वालवाट प्यासेजमा स्त्री आकृतिहरुको ओहोरदोहोर देख्थेँ।पहिला
खासखुस सुनिन्थ्यो,पछि अचम्म अचम्मका आवाज निक्लिन्थे एकछिन पछि आवाज वन्द
हुन्थ्यो।मलाई विस्तारै विस्तारै त्यो आवाज प्रति मोह जाग्न थाल्यो।त्यसपछि ति
आकृतीहरु त्यो कोठामा छिर्ने वित्तिकै म वाहिर निक्लिन थालेँ र आवाज सुन्न थालेँ।
शरीरमा मलाई कम्पन पैदा हुन्थ्यो।जव भित्र भइरहेका कृयाकलापहरु कल्पना गर्थेँ।
एक दिन घरमा कोहि थिएन।विहानै
आमाको झगडा परिसकेको थियो।मैले चुपचाप सुनेकी थिएँ।
आमाले चिच्याउनुभएको थियो,
"तिमीलाई मात्र
आइमाइको शरिरसँग खेल्न आउँछ।"
"तँ चाहिँ के सँग
खेल्छेस् नि रामेको ?" विहानै चुस्की लाउँदै जवाफ फर्काएका थिए मेरा वाउले।
"तिमीले गर्न मिल्छ
भने मैले पनि मिल्छ।"
आमा त्यति भनेर वाहिर
निस्किनुभयो। एकैछिनमा वाउ पनि।
खोइ किन किन मैले एउटा फलामे
काँटी किनेर लिएर आएँ। भान्छामा भएको सिलौटो लिएर आएर झ्यालमा सानो प्वाल
पारेँ।अनि सिलौटो फेरि पुरानै ठाउँमा राख्दिएँ। काँटीलाई झ्यालबाट फ्यालदिएँ।
उस्तै रात आयो। आमा
हराउनुभयो। रक्सी आयो।रक्सी चढ्यो।स्त्री आकृति देखा परे।अनि त्यो ढोका बन्द
भयो।तर आज नयाँ कुरा घट्यो। म सरक्क वाहिर निस्किएँ।भान्छावाट एउटा कुर्सी लिएर
आएँ।कुर्सीमा चढेर प्वालवाट भित्र नियाँले।रातो मधुरो प्रकाशमा दुई शरीर वेरिएका
तलमाथी गर्दै ,म भने जड भएर तिनलाई हेरीरहेँ। लुगाहरु भुईँभरी छरिएका थिएँ।एकछिन पछि
उठेर लुगा लाउन थालेपछि म हत्तपत्त भागेर कोठामा गएँ।ढोका खुल्यो। आवाज आयो,
"सुधा ए सुधा
!!!"
म केहि बोलिन।सिरकमा गुट्मुटिएँ।रोमान्चको
ठाउँ डरले लिए जस्तो भयो।
"यो कुर्सी कसले राखेछ
यहाँ ?"
म यसपाली पनि केहि
वोलिन।फेरि ढोका ढ्याम्म गर्यो।मैले कोठाको वत्ति निभाइसकेकी थिए। मैले अँध्यारोमै
आफ्ना कपडाहरु एक एक गरी खोलेँ।अनि आफुलाई आँफैले धेरै वेर खेलाएँ।पहिला छाति छामे,
अचम्मको उचाइ छ त्यहाँ,पहिला सम्म थियो कुनै तराइको मैदान जस्तै आजकल विस्तारै
चुचुरिँदै छन्। मलाई रमाइलो लागेर आयो। त्यसपछि म तल झर्दै गएँ, रोमान्च थपिँदै
गयो।रातो मधुरो प्रकाशका आकृती मेरो मानसपटलमा पनि देखीँदै गयो।एउटा रमाइलो रात
वित्यो।
त्यसपछिका प्रत्येक रात
मेरो त्यो कोठा चियाउँदै वित्यो। तर एकदिन नहुने भयो।कुर्सी ढोकाको खापामा परेछ। म
लडेँ। मेरो वाउ भनाउँदो वाहिर निस्कियो, अनि चिच्यायो।
"मलाई शंका त लागेको
थियो, तँ ठूलि भकी,केटा चाहिने भकी,त्यहि आमाको खुन त हो, के राम्रो सिक्छेस् र
तैँले....पर्खी तेरो चियाउने धोको म अहिल्यै पुरा गर्दिन्छु" उसले आफ्नो
वेल्ट खोलेर लडीरहेकी मलाई वर्सायो।
त्यो आइमाइले मलाई
सान्त्वना दिँदै उसलाई रोकी,
" नगर.... मर्छे यो।"
"मरे मरोस यो,यस्ता त
म दिनैपिछे जन्माउन सक्छु।"
उसले डोरी ल्याएर मलाई
वाँध्यो।मलाई लडाइयो किचनमा। रातभरी, चिसो भुईँमा।
****************
*************** **************** ***************** *************
मलाई एक दिनको सम्झना आयो
उसको डायरीका ति पानाहरु पल्टाउँदै गर्दा। उ त्यो दिन स्कुल केहि ढिलो आई। चुपचाप
बसी,कुनामा गएर। सुन्निएका आँखा, अनि गालामा खत वसेको थियो।
"के भयो?" मैले
प्रश्न राखेँ।
"सिँढिवाट लडेँ।"
"अनि हेरेर हिँड्नु
पर्दैन त !"
"कहिलेकाहिँ हेरेरै
लडिन्छ, आँखा चिम्लिन पनि जान्नुपर्छ प्रतिक !" उसले सपाट जवाफ फर्काई।
************** ****************
**************** **************** ***************