? 
मेरो आत्मस्विकृती-२- ध्वाँसे
मेरो कथामा केहि नयाँ पात्र आएका छन्। कथा अघि वढेको छ। अँध्यारो यात्रामा निस्किएको मेरो कथा, मेरो राजनितिको सेरोफेरोमा घुम्दैछ।राजनिति मेरो इच्छाको विषयवस्तु थिएन।म त स्वभावैले प्रेमी मान्छे, प्रेम रस ले भरीएको। राजिनितिले त मेरो रस निचोर्यो जस्तो लाग्छ मलाई कहिलेकाहिँ।तर सोचेको जस्तो त कहाँ नै हुन्छ र जीवन?
काठमाण्डौमा तिनताका जाँड खानेवेलामा राम्रो साथि भएको थियो कान्छो। म मेरो सवै सुख दुख सुनाउँथे। साहिँली मगर्नी सँगको रमाइलो सुनाउँथे, शान्ती सँगको विछोड पनि सुनाउँथे। उ अलि लजाउँथ्यो केटीहरु सँग वोल्न मोरो। उसको वोली थोरै भकभके थियो। तर केटीहरुसँग वोल्नु पर्यो भने वढी नै भकभकाउने गर्थ्यो। शव्दहरु वाहिर निकाल्न उसले आँखा चिम्लिनु पर्थ्यो। तारिफ गर्ने वेलामा पनि कस्तो विडम्वना,जसको उ तारिफ गरिरहेको हुन्थ्यो आँखा चिम्लेर तारिफ गरिरहेको हुन्थ्यो। म कहिलेकाहिँ उसलाई जिस्काउँथे पनि "तिमि राम्री छ्यौ भन्दा तँ मुला आँखा चिम्लेर भन्छस् !" अनि कसले पत्यार गरोस् । उ गम्भिर भएर जवाफ फर्काउँथ्यो
"दाइ राम्रो नराम्रो त भित्रको आँखाले हेर्ने हो नि त !"
"नापिस् !" मलाइ सनक चढेर आउँथ्यो।
धेरै पछि मैले एक दिन कान्छोलाई भेट्टाएँ। भेट्टाएँ के भनौँ वोलाएँ आइज जाँड खान भनेर। भट्टिवाल साहुनी पनि चिनेकै दिदी ! उनलाई पनि नभेटेको धेरै भएको थियो हामी फेरि पाटनमा भेट भयौँ। त्यो दिन कान्छोले शान्तीको विहेको कुरा सुनायो। मन अमिलो भएर आयो! उसले मलाई एक चोटी भेट्न पनि जरुरी ठानिन। मनले त्यत्तिनै खेर निश्चय पनि गर्यो । एक चोटी गएर भेट्छु गाउँमा। अर्को आवेग पनि सँगसँगै आयो ,सिद्याइदिन्छु त्यो केटालाई पनि !
तर जतिखेर म गाउँ छिरेँ।मेरो रिस सवै सेलाएर गयो।शान्ती खुशी नै थिई अरे! उसको विहामा गएर एउटा विद्रोहको इतिहाँस रच्ने योजना मैले परिवर्तन गरेँ। मैले त्यो दिन वरु सुतेरै विताएँ। मन भरी चियावारीका सम्झनाहरु डुलिरहे। जतिखेर उ मेरो छातिमा अडेस लाग्थी। जतिखेर म कपाल खेलाउने वहानाले उसको छातिसम्म हात पुर्याउँथे।जतिखेर उ रिसाउँथी। जतिखेर उसले मेरो निम्ती सुम्पिन चाहेकी थिई। जतिखेर म युद्दमा होमीनु पर्ने डरले डराएको थिएँ। उसका र मेरा सम्झनाका पोकाहरु एक एक गरेर खोलेर ढल्किरहेँ। ओछ्यान एक्लो थियो, शायद सम्झना पनि अव मेरो एक्लो नै होला। उसको त जीवनमा अरु नै कोहीले फूल वुट्टा भरिदिनेछ।
*************** ***************** **************** ******************* ******
चुनाव नजिकिँदै जाँदा मैले गाउँमा देखेँ,हामी पिडित पिछडिएकाको वकालत गरेर हिँडेका थियौँ। तर चुनाव त पुँजीको खेल। केहि पुँजीपति त हाम्रो हातमा हुनु जरुरी नै पनि त थियो।थापाकाजीलाई हाम्रो पाटोमा तान्न सके पार्टी वलियो हुने कुरा मैले केन्द्रमा राखेँ।त्यतिखेर तर्कहरु दुई खेमामा वाँडिए। अन्त्यमा पार्टीमा प्रवेश चाहनेहरुलाई प्रवेश गराउनै पर्ने पार्टीले निर्क्यौल निकाल्यो।
पार्टीको तर्फवाट चुनिएका उम्मेदवार "वुधे दाई" सँग मेरो सानै देखीको चिनजान थियो।ति दाइ र म पौडी खेल्न वगान कटेर मेचीको पुल सम्म पुग्थ्यौँ।वुधे दाइ मलाई माछा मार्न पनि सिकाउँथे। पहिला गड्यौँला खोजेर ल्याउनै हैरान।जे होस् वुधे दाइलाई जिताउनै पर्ने वाध्यता। माछा मार्नलाई थापाकाजी नामको गड्यौँला त मैले भेला गरेकै थिएँ।चुनावमा म गौरवका साथ भन्छु वुधे दाई लाई जिताउनमा मेरो ठूलो हात छ। मैले हात समात्दै उनलाई भनेँ
"दाइ अव जनताको सम्विधान ल्याउनुपर्छ!" वुधे दाइको कालो कालो अनुहारमा अचम्मको लालिमा छायो, जितको लालिमा !तर छेउमा कोहि करायो "ल्यायौ हत्यारा हो जनताको सम्विधान !" केटाहरुले त्यो कराउने मान्छेलाई खोजेर ल्याए । वुढो खवटे ज्यान, केटाहरुले कुट्न आटेका थिए वुधे दाइले कुट्न भने दिएनन् । उ छोड्दिइ सकेपछि पनि अनेकथरी फलाक्दै थियो, जुन हाम्रो जितको नाराको अघि दवेर गयो।पछि थाहा भयो त्यो राम सरको काका रहेछ। खुइले सरको । म कहिलेकाहीँ सपनामा त्यो रात देख्छु, मेरो दाह्रा पलाएको हुन्छ त्यतिखेर , म कसैको खुन चुसीरहेको हुन्छु उसको घाँटीवाट रगत वगिरहेको हुन्छ। त्यो रातभर म निदाउन सक्दिन।
एकदिन वाटोमा हिँडिरहेको वेला शान्ती भेट्टिई। वोलाउँ नवोलाउँ को दोसाँधमा परेँ। वाटो पनि हिलो,हिलो भएको थियो। आँट गरेरै पछाडी वाट कोट्याएँ । चकित भएर उसले मलाई हेरी, मानौँ उ पहिलो चोटी मलाई देख्दै छे।वेक्कारमा वोलाएछु कि जस्तो पनि लाग्यो।हामीले त्यो दिन सँगै चिया पियौँ। त्यति नजिक उ भएर पनि कति टाढा छे अहिले जस्तो लाग्यो।उट्पट्यांग कुरा हरु पनि सोधेँ।विहे भएको छ महिनामा नै छोराछोरी कति छन् भनेर सोधेँ। मन ठेगानमै रहेन। तर उ खुशी थिइ जस्तो लाग्यो।खोइ किन किन त्यो दिन मलाई उ आफ्नो शान्ती जस्तो लागिन। अरु नै कोहि जो मेरी शान्ती जस्तो देखिन्थी मात्र त्यस्तो केटिसँग समय विताइरहे जस्तो लाग्यो।
म वाहिर निस्केँ । वाहिर सिमसिम पानी परिनै राखेको थियो।उ सँग छाता थियो, ओढेर हिँडी । म भिजि नै राखेँ एक छिन। भित्र भतभत पोलेजस्तो भएको थियो। उ भिँडमा हराएकी थिई कतै। काठमाण्डौ मान्छे निल्ने शहर हो। हजारौँ इच्छा ,सपना निलिदिन्छ। आज मेरो आँशु निल्दै थियो।कान्छोको फोन डायल गरेँ, त्यो दिन इंगेज थियो।मोरोले त्यो दिन भने मेरो साथ दिएन।
हो म उसको लायक छैन।म त न भुत न भविष्य भएको मान्छे। तर उसले सोचेजस्तो हत्यारा म हैन। मेरो पनि मुटु छ। मलाई पनि त्यो हत्याले मन दुखाएकै थियो।युद्दमा गल्ती त जहिँ तहिँ हुन्छ।तर योद्दाहरु योद्दै रहन्छन् हत्यारा कहलिन्नन्।