अब संस्कृति र खाना को कुरो , बच्चाहरुलाइ यो नेपाली परिकार हो , यो यस्तो बेला खाइन्छ , यसको महत्व यो हो भनेर राम्रो संग कुनै बुवा-मुमाले साएद चाहनु हुन्न , कहीं झ्याउ लाग्छ त कोइ संग समय छैन .. अनि कसरि सिकोस हाम्रो संस्कृति ..... घर मा स्यन्द्विच बिद्यालयमा तेस्तै अम्रिकन खान अनि बाहिर घुम्न गयो तेसतई खाना अनि कहाँ बाट मन परोस नेपाली स्वाद ....अलिकाती जिरा-धनिया हाल्दा नि "ओह! स्पैसी" भन्न थाल्चन .... घरको खाना नेपाली होस त अनि संधै खान लागौनुस त के को स्पैसी नि ..... फेरी पनि यस्तो बानी आमा-बाबु ले नै सिकाउने हो ... येहाँ हुर्केको बच्चो नेपाल जाओस त मज्जाले सप्पै खाएको हुन्छ किन कि उसलाई तेही बातावरण मा ढल्किन पर्ने हुन्छ . साएद घर र परिवारको वातावरण र व्यवहार अनि सिख ले नै बच्चाहरु को कलिलो मनस्थिति कुंदीरहेको हुन्छ ....

 

अब जस्तो देश तेस्तो भेष त भैनै हाल्छ अलिअलि तर मूल जरो परिवर्तन हुन्दैन जस्तो लाग्छ , आमा-बाबुले चाहने हो भने दुवै संस्कृतिमा तालमेल गर्दै एउटा बच्ची-बच्चो हुर्किन सक्छ . आफ्नो संस्कृतिलाइ मेरो संस्कृति भनेर र यो देशको संस्कृतिलाइ पनि आत्मासाथ् गर्दै अगि बढ्न सक्छ ...

"Wanna Be" भाका हैनन होला "देश अनुसारको भेष , कपाल अनुसारको केश" गर्न खोज्दा अलिकति बहकिएको मात्र होला साएद . आफ्नो जरो भुलेर कुनैपनि रुख कहाँ जना सक्छ र . बरु जना खोजेमा मरेर जान्छ त्यो रुख . जति सुकै हावा-हुरी , असिना-पानी , मौसम-ऋतु आए गए पानी रुख अढिग रहन्छ , त्यो बास उसको जराको कृपाले हो . नत्र त्यो रुख तेही हुरी-बतास-असिना-ऋतु परिवर्तनको शिकार हुन जान्छ. त्यस्तै जति सुकै नया संस्कृति - बातावरण - देश परिवर्तन भए पानी नेपाल हाम्रो र हाम्रो भबिष्यको पुस्ताको जरो हो . नेपालीपन नै हाम्रो हरेक कोशीकामा छ.. यदि यो बिर्सने हो भने त सकियो नेपाल सकियो उसको जीवन....सधा म  के हो भन्दैमा बित्छ ... म  को हो भन्दैमा बित्छ ..... आफ्नो जरो आफ्नो धरातल खोज्दैमा निसासिन्छ ...... हैन र ? 

 

- थाहा छैन