Posted by: fucheketo April 3, 2013
Login in to Rate this Post:
0 
? 
?
Bairagikanchho- In fact I am writing one :) will let you know once its published.
Akinchan- thank you..again another part in rapid fire :)
आशा दिदी(भाग-६)
समाज
Akinchan- thank you..again another part in rapid fire :)
आशा दिदी(भाग-६)
कहिलेकाहिँ एउटा प्रश्नले पिरोल्छ मलाई "वुद्द कसरी वुद्द वने ?" एउटा रुखको फेदमा वसेर उँघ्दा मात्रै त कसरी पो वुद्दत्व प्राप्त हुँदो हो?घर परिवार आवश्यक छ भनीन्छ, अनि मोह माया सँग दाँजिन्छ पनि ! यदि स्वतन्त्र हुनु वुद्दत्व प्राप्त गर्नु हो भने त म पनि अर्कै मानेमा स्वतन्त्र नै छु नि। सत्यवोध मलाई पनि छ। तर निष्कर्षहरु शास्वत हुँदैनन् । कथाले दृश्य फेर्छ, जसलाई साँचो मानेर मैले तँपाइलाई कथाको आधा पाटो भन्दा वढी डोर्याइसकेको छु त्यो सत्य थिएन भन्ने कुराको ग्यान मलाई त्यो दिन भयो।
समाज
म एकचोटी अँध्यारो वाट उज्यालोमा निस्किँदा प्रकाश सह्य नभएर तिरमिराएको थिएँ। आशाको जवाफ सोचेभन्दा पृथक, मेरो निम्ति कष्टकर थियो।उसले जोडले मेरो गालामा थपड हानेपछि,मैले वरीपरि हेरेका थिएँ। क्यासमा वसेको केटो वाहेक अरुले त्यो देखेनन्, मेरो सौभाग्य नै भन्नुपर्छ।आखिर फेरि सत्य त्यहिँ गएर अडियो "ग्लानी त्यहाँ हुन्छ जहाँ कसैको नजरमा गिरिन्छ, हेर्ने नजर नै नहुँदो हो त ग्लानी पनि नहुँदो हो !"
उ खुरुखुरु गएर दुइ जनाको चियाको पैसा तिरेर वाहिर निस्किई। मैले त्यति खेर आफुलाई नियालेर आफ्नो धरातल खोज्ने प्रयास गरेँ। समय शुन्य थियो।
"म गलत थिएँ, तिमीलाई फरक ठाने,कोहि पुरुष फरक हुन्नन् ! तिमी पनि फरक रहेनछौ !" कानमा शव्दहरु अझै गुन्जिरहेका थिए। मैले विस्तारै छरपष्टिएको मनलाई वटुलेँ अनि वाहिर निस्किएँ। अचम्म उ मलाई पर्खिरहेकी थिई।
"मलाई थाहा छ, मैले छोड्नुपर्ने हो अनि एक्लै जानुपर्ने हो ! तर म फेरि चर्चाको विषय किन वनौँ? अहिलेसम्म त वन्दै आएकी छु ! समाजकै आँखाले त होला तिमीले पनि हेरेको ! "
म नाजवाफ थिएँ । के उत्तर दिउँ उसलाई?
"म अरु जस्तो केटो होइन, म त प्रत्येक दिन स्वाद फरक चाहन्छु त्यहि भएर न हो ! " भनौँ "सरी " भनौँ? मैले चुप लाग्न नै उत्तम ठानेँ। शव्दका लागि त समयको समुन्द्र नै वाँकी छ। विराटनगर साँझ नै भए पनि तापिलो थियो ।गर्मीले उग्र थियो।
"वस !" उसले मलाई स्कुटरमा वस्न भनी ! म स्कुले केटा जस्तो चुपचाप वसेँ , उसलाई छोइएला जस्तो गरेर। वरवेरी को सुगन्ध टाढावाट अहिले पनि आइरहेको थियो। तर मेरो ध्यान तान्ने अरु नै केहि थियो। म हराएको थिएँ। हो पराजयले शिक्षा दिन्छ, यसपाली को पराजय वास्तवमा पराजय थियो वा थिएन थाहा छैन तर त्यसमा शिक्षा अवश्य थियो।जीवन के हो ?आखिर सत्यवोध नै त हो !
************ ************ ********* ************** ************ **********
"कता हराउँछस् हँ त ?" आमा छिर्दा म झसंग भएँ। हिजोको घटना अझै ताजै थियो। भनौँ छापिएको थियो।पहिलो चोटी मैले वुझेँ "नारी वुझ्न कठिन हैन असम्भव छ !" अनी दोश्रो वुझाईँ मा मैले वुझाईँ फेरेँ" आखिर म त लगाम लगाएका घोडा न थिएँ, म मात्र अंगहरु देख्थेँ , अनि तिनलाई छिचोल्ने वाटाहरु। तर समवेदना त सरल कहाँ हुन्छ र ?जटिल नै हुन्छ ! खहरेमा त एकैचोटीको डुवुल्कीमा ढुंगा छुन सकिन्छ समुन्द्र त मोति लिएर वसेको हुन्छ, त्यहि भएर गहिराई जटिल हुन्छ। आंशिक ग्यान अनि फुस्रा पलहरुले मोति टिप्न सकिन्न। मोति टिप्न समुन्द्रलाई वुझ्नु पर्छ।
"हैन टाउको दुखेको छ आमा !" मैले आफुलाई लुकाएँ।
"हिजो दिनभर थिइनस् नि !"
"त्यहि दृष्टीको डेकोरेसन को सामान लिन गएको थिएँ!" आमा किन घाउ कोट्याइदिनुहुन्छ!मलाई पोल्दैछ। जति छुनुहुन्छ , मलाई चर्याउनेछ। म एकान्त चाहन्छु , मलाई चिच्याउन मन लाग्यो, सकिन। फेरि निशव्द भएँ।
"सामान त तिन वजे नै आयो! वावु एउटा कुरा भन्छु नरिसा ल!"
"भन्नु न !" मलाई कौतुहलता जाग्यो।
"मैले धेरै पहिला देखी चिन्छु आशालाई , उ राम्री केटी होइन ! संगत धेरै केटाहरु सँग छ! अलि टाढै वस!"
मैले आमाको आँखामा हेरेँ। चुप नै वसेँ । के भनौँ र खोई।
"तँ सोझो छस् ! उसको केटा खोज्ने वानीले चाँडै विहे गर्दैका ! घर खान पनि सकिन ! अहिले पनि चर्ने रहर होला उसको ! केटामान्छे कतिखेर फस्छन् थाहै हुन्न , केटा विगार्ने आइमाई ले नै हो !"
मलाई आफु देखि घिन लाग्दै आयो। आमामा मैले समाज देखेँ।हो समाजको हेर्ने आँखा फरक छ। पुरुषको पुरुषत्व हुन्छ, आइमाई त कि पतिव्रता हुन्छन् कि वेश्या हुन्छन्।
"आमा भयो त वुझेँ मैले कुरा !" म थोरै झर्किएँ।
"अरु मलाई थाहा छैन, आशा सँग टाढै वस् !" आमा कठोर वन्नु भयो। कसरी भनौँ म आमालाई समाजको चश्मा दोषी छ भनेर !!
क्रमश:
क्रमश: