Posted by: fucheketo March 29, 2013
Login in to Rate this Post:
2 
? 
Liked by
?
Liked by
Serial, Duderino,थाने ,lolitalover- thank you ..
Thanks to all readers.
भाग-३
Thanks to all readers.
भाग-३
कथाको दोश्रो अंश पनि म वाटै शुरु हुँदैछ।आशा दिदी खोइ त कथामा ?पढ्नेलाई अचम्म लाग्न सक्छ आशा दिदीको वारेमा सोचेर, तर कथा त आशा दिदीको नै हो, म त यो कथा वुन्ने फगत एउटा धागो हुँ।त्यो धागो जसले कथा मा पत्र पत्रमा रहेकी आशा दिदीलाई उक्काउने छ।हुन त धागोले जोड्छ, तर जोडिदिने वस्तुले नै उक्कायो भने ? प्रश्न अचम्मको छ, हुनैपर्छ । किनकी म पनि अचम्मको छु,समाज अचम्मको छ अनी मेरो कथा पनि ।
कथामा म कति मेरा रातहरुको वयान गरौँ, पहिलो र दोश्रो अंशको विचमा मेरा शिकार फेरिए, रातका परिदृश्यहरु फेरिए,म माझिँदै गएँ।झन झन चम्किलो भएँ, झन धैर्यवान भएँ अनि झनै शितल भएँ। भो अहिलेलाई ! कति आफ्नो पुरषार्थलाई आफ्नो कथामा व्याख्या गरौँ?कथामा थोरै गति थप्छु, कथालाई थोरै अघि लैजान्छु।
दृष्टीको विहे
"यसपाली तँ र म तराइ जानुपर्छ वुझिस् ! दृष्टीको विहेमा !" आमाको आँखामा अनौठो खुशी देखियो। घरले वाँधेको छ,कहिलेकाहिँ पखेटा फिजाउन चहानुहुन्छ।वाहिर वार्दलिमा निक्लेको वेला आकाश हेर्नुहुन्छ। आकाश त अझै अनन्त छ, आफु खुम्चिएकोमा दुख लाग्छ। वुवाको सेमिनार अनि अफिसको विचमा वुवा घर विर्सिनुहुन्छ।तर आमालाई मात्र घर याद रहन्छ! पर्दाहरु सुम्सुम्याउनुहुन्छ झ्यालका ,धुलो लागेको जाली सफा गर्नुहुन्छ।कहिलेकाहिँ विस्कुन सुकाउनुहुन्छ छतमा!जीवनलाई घरका कुनाकुनाहरुमा बाँड्नु भएको छ।
समय पनि अचम्मको हुन्छ,वाँडिन्छ वाँचिन्छ अनि विक्री पनि हुन्छ।वुवा समय विक्री गरेर पैसा किन्दै हुनुहुन्छ। आमा समय सँग स्वतन्त्रता साट्न खोज्नुहुन्छ। म दुइजनाको तराजु नियाल्छु।छुट्याउन सक्दिन को वढि खुशि छ , छुट्याउन सक्दिन खुशी के हो ! दिक्क हुन्छु , नियाल्न छोड्छु मलाई आफ्नै जीवन ठिक छ ।
मेरो पनि कलेज सिद्दिएको थियो,आमाले राखेको प्रस्ताव नकार्न सकिन।
"कहिले जानुपर्ने ?" आफ्नो लामो घुम्रिएको कपाल भित्र कन्याउँदै मैले सोधेँ!
"अर्को हफ्ता , जाँच त सिद्दियो ! अव तेरो जागिरमा छुट्टि मिलाउन सक्छस् कि सक्दैनस् !" वहाँको भनाइमा आग्रह थियो। कति कमजोर वनाएको छ समाजले आइमाइ मानिस् लाई सिकाएको छ साथ खोज्नलाई, तरुनीमा पतिको वुढेसकालमा छोराको !
"छुट्टि त मिल्छ होला!" मेरो कपाल कन्याइ यथावत थियो।
"तँलाई जान मन छैन भने छोड्दे न त !" आमाले मेरो कपाल कन्याइको आशय निकाल्नुभयो।
"हैन ?जान्छु नि ! मेरो पनि त वहिनी हो !" मैले आमालाई फेरि आफ्नो ढाँट उत्तर फर्काए। मलाई खासै जान मन छैन त्यो विहेमा । रातका अल्लारे पार्टीहरु,अनि नयाँ अनुहारहरु, केहि नयाँ कोठाहरु,अनि केहि सपनाहरु छुट्नेछन्।
आमा खुशी हुनुभयो किनकी मैले आमाको उडानमा पखेटा थप्ने प्रयास गरेको थिएँ।
*************** **************** **************** ************** *********
"आइस् तँ पनि !" दृष्टी मलाई हेर्दै हाँसेकी थिई। उमेरले चार महिना भएपनि उसको दाजु नै थिएँ। तर उसले कहिल्यै तँपाइ भनिन मलाई।मैले पनि सम्वोधनमा "तँपाई" खोजिन।
"किन आउँदिन जस्तो लागेको थियो र?" मैले व्याग उसको खाटमा हुत्याउँदै प्रश्न राखेँ।
"के भर तेरो ! मलाई त ठुलोमामु मात्रै आउनुहुन्छ कि जस्तो लागेको थियो!"
"इक्जाम सिद्दियो, काम वाट पनि छुट्टी पाइयो !तँ रोएको पनि हेर्न मन लाग्यो !"
म थोरै ढल्किएँ,उसैको खाटमा।विहेको सामानहरुले कोठा अस्तव्यस्त थियो।उसको कलेजको ग्र्याजुएसनको फोटो उसको टेवलमा थियो।
"तेरा साथीहरु त आउँदैनन् होला है काठमाण्डुवाट?" मैले ग्र्याजुएसनको फोटो हेर्दै प्रश्न राखेँ।
"आउँदैनन् होला ! यति टाढा!! फेसवुकमा म्यासेज त पठाको हो ! के गर्छन् थाहा छैन !"
उसले मेरो प्रश्नको आशय नवुझीकन साधा उत्तर फर्काई। मेरो आँखा अझै तस्विरमै अडिएको थियो।कन्या क्याम्पसका पुतलिहरु दृष्टीलाई घेरेको तस्विर ! आमा आफ्नै वहिनीसँग गफमा व्यस्त होला। सके मेरो लागि पनि केटी खोज्नुपर्छ भन्ने सम्म कुरा पुगिसक्यो होला।अरुले पनि "हो दिदी अव सत्ताइस् पनि भयो,काम पनि गर्दैछ ! मास्टर्स सिध्यायो ! अग्लो गोरो राम्रो केटो जसले पनि केटी दिन्छ ! अहिल्यै हो विहे गर्ने पनि!" भनी सके होला। आमा दंग परिनै सक्नु भयो होला वुहारीको सपना देख्दै !!
मलाई त्यसैले पनि कसैको विहेमा जान मन लाग्दैन।किन मान्छेहरुलाई अर्काको जीवनको यत्रो चासो? सपनाको सारथी वनिदिने यत्रो धोको!मैले टारिसकेको थिएँ दुइ तिन चोटी त प्रस्ताव पनि। तर आजकल वोल्न मन लाग्दैन। आखिर के भनौँ ?मैले प्रत्येक रात स्त्री भोग्न पाएको छु, चाहेको जस्तो! अनि विहान उ मलाई न त कपाल काट्नु नै भन्छे, न त मेरो टिशर्टको कलर चुज गर्छे! म स्वतन्त्र छु। मान्छे मलाई वाँध्न चाहन्छन्। मान्छेको स्वतन्त्रताको जलन हो सवै यो।
******* ******* ************** ************* ************ ****************
"दृष्टी चिया खान निस्की न वाहिर कति कोठामा घोत्लिरहन्छेस् ?हामी सँग पनि गफ गरे हुन्छ !" आवाज मधुरो थियो मेरो ध्यान तान्न सक्ने गरी पर्याप्त थियो। भौतारिरहेको मेरो पनि पहिलो चोटी धैर्य वन्न वाट अटेर गर्यो। मैले अनुहार हेरीसकेको थिइन तर अनुहार पक्कै राम्रो हुनुपर्छ मैले अनुमान गरेँ
"को हो दृष्टी ?" मैले ढोका तिर नजर दौडाउँदै प्रश्न राखेँ। ढोकाको खुलेको भागवाट केहि देखिएन । मात्र पदचाप सुनियो, किचन तिर कोहि गए जस्तो लाग्यो।
"तँ चिन्दैनस्! आशा दिदी ! मेरो काकाको छोरी !"
क्रमश: