Posted by: fucheketo March 8, 2013
मैले सुनेको अन्तिम कथा
Login in to Rate this Post:     1       ?         Liked by
 Thanx Serial and some dai..and to all the readers

भाग-४

आज उ खुशी थियो। उसले कोठामै कपाल र दाह्री काट्ने रहर देखाएको थियो। साथीहरुले एउटा नाइको व्यवस्था गरिदिएछन् । म उसको दारी काट्दै गर्दा पुगेको थिएँ। उसले थोरै मुन्टो वटारेर मुस्कायो।नाइले उसलाई धेरै हल्लिन दिएन , उसको गाला काटिने डरले! तर त्यो मुस्कान मलाई चस्स विझ्यो। के उ मेरो वढ्दै गरेको दाह्री लाई कटाक्ष गर्दै हाँसेको हो त?
"त्यो नाइ कसले वोलाइदेको ?" म आफ्नो कोठामा छिर्दै गर्दा झर्किएँ।
"त्यो त हफ्तै पिछे आउँछ नि सर! कैदिहरुको दाह्री कपाल काटिदिन !" मेरो सहयोगिले सामान्य स्वरमा नै जवाफ फर्कायो।हुन त स्थिति सामान्य हो, वढेको दाह्रीलाई नै त काटेको हो, कसैको घाँटी त होइन नि, मैले केस गर्न मिल्ने ।घाँटि नै काटे पनि, केस पनि कतिवटा गर्ने अव?एउटा त स्विकारिसकेको छ! अव कारागार को कुन पत्रमा थुनौँ र उसलाई ?कतिवटा वयान लिउँ म उसँग।
"सर ,चिया खानुहुन्छ ?" मेरो सहयोगिले मेरो थकान अनुमान गरेको हुनुपर्छ ।
"कालो खान्छु !" मैले पनि चिया खानु नै उचित ठानेँ।
उ वाहिर निस्कियो तर मैले उसको मुस्कान सम्झिरहेँ। चस चस मेरो छाति विझिरह्यो। हैन उसको काटिएको दाह्री सामान्य होइन।हत्याराहरुको दाह्री हुनुपर्छ, हेर्दा चिनिने हुनुपर्छ ,समाजको भीँडमा हराउने छद्मभेषी भइदिए भने त हामीलाई झन गाह्रो हुन्छ। फेरि उ मलाई देखेर हाँस्यो पनि, उसका आँखाले मलाई गिज्याए । "म कैदि होइन , तँ कैदि जस्तो देखिन्छस् !" भनेर जिस्क्याए।यो स्थिति सामान्य होइन , यो ममाथीको मेरो स्वतन्त्रतामाथीको अतिक्रमण हो। मलाई चिच्याउन मन लाग्यो।
"त्यो नाइ अझै वाहिर छ ?" मेरो सहयोगी भित्र छिरेपछि ,सामान्य बन्ने प्रयास गरेँ।
"छ हजुर किन र ?"
"मेरो पनि दाह्री काट्नु छ !"
*********** ***************** *************** ************** ************* ******
"दाह्री काटेको एउटा वेफाइदा थाहा छ तँपाइलाई ?" म प्रश्नकक्षमा छिर्ने वित्तिकै उसले मलाई प्रश्न राखेको थियो। म अलमल्ल परेँ प्रश्न गर्ने म कि उ ?
"अहँ छैन त !"
"मान्छेको अनुहार दुव्लो देखिन्छ , एउटा पत्र उक्किन्छ! उसले लुकाएको दुव्लो अनुहार नांगिन्छ!" उ कुटिल वन्यो अनि म दुर्वल ! मैले उसको अनुहार नियालेँ , उ दुव्लाएको छैन, वरु उसमा त ओज देख्दैछु, किन म उसका आँखामा ग्लानि देख्दिन ?पश्चाताप देख्दिन ! उ सँग वशमा पार्न सक्ने इन्द्रजाल छ जस्तो लाग्छ कहिलेकाहिँ मलाई। भ्रमित वनाउन सक्ने। हुनसक्छ उ दुव्लाएकै होला, म मात्र उसले सृजना गरेको भ्रममा उसलाई मोटो देख्छु अनि आफु सँग दाँजेर लज्जित हुन्छु। म सँग उसका व्याख्याहरुको जवाफ छैन। हिजो त केहि वाक्यहरु मैले वुझेको थिइन त्यहि ठिक थियो।लज्जित हुनु भन्दा त अग्यानी नै जाती!
"तँपाइको वारेमा नै सुनुम् न , अनि के भयो त विहे पछि !" म उसको कथामा लुसुक्क घुस्रिएँ, विरालो तातो पाउने आशले मान्छेको छेउमा घुस्रिए जस्तै।
"दुइ वर्ष हामी सँगै वस्यौँ, पहिला उसको यौवनको मलाई नशा चढ्यो, लत वढ्यो । तर समयले आवरण फेर्छ, मान्छेका चाहनाहरु मिराज जस्ता हुन्छन् जे भेटिन्न त्यो पछ्याइन्छ सिता भेटाएपछि मलाई विस्तारै उ सामान्य लाग्न थाली मैले अर्को मिराज पछि भौतारिनुमा स्वभावत केहि गलत थिएन, थियो त?"
उसले मलाई प्रश्न राख्यो। किन उसले मलाई फेरि प्रश्न गर्यो। उसले त सुनाउनु पो पर्ने!
म सोचमा परेँ।उसको कालो पाटो देखियो त्यो प्रकाशमा !
"त्यो माया होइन त्यसो भए!" मैले साहस वटुलेर उसलाई सम्झाउन चाहेँ!
"तँपाइ विरामी हुनुहुन्छ, लुकाउनुहुन्छ आफ्नि श्रीमति सँग विरामी भएका कुरा त्यसलाई चाहिँ माया भन्ने ? मैले त केहि लुकाएको थिइन! यहाँसम्मकि उ मलाई आजकल सामान्य लाग्न थालेको समेत वताइदिएको थिएँ!"
म छक्क परेँ। उ क्रुर थियो ! थीयो हैन अझै पनि छ, उ भावनाहरु भन्दा कोषौँ टाढा छ , उ सँग मात्र तर्क छन्।
मेरो मोवायलको घण्टी वज्यो। म वाहिर निस्किन आँट्दा उसले जिस्क्यायो
"विरामी छुइन भनेर नढाँट्नु होला ! त्यो माया होइन !" 
अचम्म लाग्यो उसले कसरी थाहा पायो यो मायाको फोन थियो भनेर!!!
************* ************ ************* ***************** *********** **********
" खाना खायौ?" 
मैले सामान्य हुने प्रयास गरेँ। रातको नौ वजिसकेको थियो ।मैले मायालाई भन्न विर्सेछु, म इन्टेरोगेसनमा छु भनेर।किन उल्झाउँछ उ मलाई घरी घरी!
"कुरेर वसेको थिएँ!" उसले म आइदिए हुन्थ्यो भने जस्तो गरेर इच्छा प्रकट गरी!
"आज अलि वढि नै समय लाग्छ होला !"
"त्यो केस कहिले सिद्दिन्छ ?" उ सिधा विषयवस्तु मै प्रवेश गरी। जुन विवरणले म कथा सुनिरहेको थिएँ। मलाई शंका लाग्न थालेको छ आजकल आँफैसित । के म चाहन्छु साँच्चै नै यो केस सिद्दियोस् भनेर ?
"हुँदैछ इन्टेरोगेसन् !घर आएर सुनाउला न तिमीलाई!"
"भो सुन्नुछैन मलाई!" उ लाडिइने प्रयास गरी फोनमैँ।
"के गर्छौ जागिर नै यस्तै छ !" मैले फेरि दोष जागिरमा थोपरेँ।
"अलि विरामी हुनुहुन्छ भनेर चिन्ता लागेको मात्र हो !" उसले आफ्नो चिन्ता जनाई!
"छैन ,ठिक भइसक्यो !" मैले संक्षिप्त उत्तर फर्काएँ। तर कता कता टाढावाट एउटा आवाज कानमा ठोकिए जस्तो लाग्यो।
"विरामी छुइन भनेर नढाँट्नु होला ! त्यो माया होइन !" 
क्रमश:
Read Full Discussion Thread for this article