ग्रज भन्ने शब्द अङ्र्जीनै भए पनि नेपाली जनजिब्रोले आफ्न्त बनाइ सकेको छ् | बाह्र खरी मात्रै पढेकी माताहारी बाट धेरै पल्ट सुनिस्कएको छु | पशुपान्क्षिहरुमा ग्रज हुँदैन भन्ने सोचाइ धेरैको हुन्छ तर यस् कुरामा सहमत छुईन| यो असहम्तीको जड् भराइ मरो बाल्यकाल्को सातौ बर्षको बालापनसँग जोडीएको सानो घटना सँग जोडीएको छ | दसकौ बितिसक्दा पनि मस्तिस्क बाट निकालेर फ्याल्न सकिएको छुईन | साझामा चिहाउनेहरु आ- आफ्नै सोदेस्य चिहाउदछन कोही केही खुराक पस्केको छकी भनी , कोही कोही हास्न पाईेला कि भनी, कोही आफ्नो नाम भर्न मात्रैलाई छिर्छन, कोही यमराजको ढोका ढक्ढक्याउदै गरेकोलाई मृत्‍युको सिघ्र कामना टक्र्याउन, कोही नाम मात्रै देख्दा ग्रजले  भरिएको दिमागले न दाया न बाँया सोच्छ यो लन्ठकले आज पनि नयाँ धागो कोरेछ भनी कमेन्ट को लागि कमेन्ट अपसब्द बाट गर्न हिच्किचाउदैनन |  कुरा ग्रजको गर्दै थिए, चक्रपथ को बाटो तिर मोडिए जस्तो छ | कुरालाई चक्रपथ जस्तो भनौ वा नेपालका सरकारी कार्यालयका कारीन्दाले च्याम्पटी घुमाए झै नघुमाए के को मजा ?
दुई महिना लामो स्कूल बिदा थियो : ओल्लो घर , पल्लो घर , डाडा घरे हामी सबै लाई फुर्सदै फुर्सद थियो |बस्तु भाउ पनि बेसिमा भएकोले चराउन पनि जानु परेन थिएन |  दिन बिताइको मेलो गर्न गाह्रै परेको थियो | फल्फुलको सिजन पनि थिएन, अरुका करेसाबारी छिर्न | सानो ठेकी बोक , भरे मोही ल्याउनु पर्छ भन्दै थिए बाउ, जाने सुरसार नदेखे पछी आमैले बासिभात  तताएर खानु भनिन | आफु लागियो दौतरी भेट्न् | ४ जना भेला भयौ कारीब  १०-११ बजेको थियो होला | त्यो दिनको योजना बादरको बच्चा सामत्ने बनेको थियो | योजना मुताबिक ३ जना डाडा बाट ढुङ्गा मुडा गर्ने, झरेको बच्चा बोक्न म रुखको फेदमा कुरुवा बसेको थिए | ढुङ्गा मुडाको बड्दै गए पछी बाँदरको चिच्याहत बद्नुको साथै तुप्पा तिरा लाइगेकी थीई भने भने चिच्याहट बड्दै गएको थियो  | एका एक थप चर्को आवाज थपियो | म चाँही अब चै बच्चा झर्ने भो भन्दै मख्ख पर्दै थिए | ढेदुको  सिंहनाद सुने पछी सातो पुत्लो उड्यो, होस् तल भुजेल दाइको घरमा पुगे पछी मात्रा आयो | 
मेरो सिर्सक को सुरुआत यहाँ बाट सुरु हुन्छ: | यो घटना सुन्ने गाउलेहरुले भने "लौ कान्छा  बचिछस आज ,  ढेदुको पन्जामा परेको भए त्यो झिङटीघरे अन्तरे जस्तो  हुन्थिस | बच्चा समात्ने योजना अघी त्यो कुरातिर किन ध्यान  गएन | यो घटनाको अन्त्य नभएर सुरुआत भयो | सबै भन्न् थाले अब त स्कूल कसरी जान्छस ? किन्की त्यो जङल्को बाटो भएर जानु पर्थ्यो, अर्को बाटो जाने हो भने आधा घण्टा बढी हिंड्नु पर्थ्यो |
मेरो डर को कारण "ग्रज" हो | सबै भन्न् थाले बाँदरले मान्छे चिन्ने मात्रा हैन तेस्ले कोस टाढा बाट सुङेर पनि थाहा पाउछ | अनी बसौ बर्ष बिर्सदैन भन्दै  कुरा  फेरी झिङटिगरे दाइको कथा सँग जोदेका थिए  | "बनको बाघले खाओस न खाओस मन्को बाघ्ले" भने पिन्ड छोडेको हैन ? अबिश्वास कसरी नगरु ज्वलन्त उदाहरण झिङ्तिघरे दाई छन | उन्को अनुहारमा खुकुरिले छपक्क छप्काएको जस्तो दुईटा लामा धर्सा छ्न, सरिरका कुरै नगरौ |
आज सम्म मेरो दिमागमा यो ग्रज लिएर बस्ने प्राणिमा बाँदरनै पहिलो नम्बरमा हुनु पर्छ भन्ने कुरा मेरो मस्तिस्कमा किला गाडीएर थियो | बिना कारण पशु हरुले ग्रज लिदैन भन्ने कुरामा दुइमत होला जस्तो लाग्दैन | तर तिनै बादरका पुस्ता हामी  बिना कारणनै ग्रज  देखाउन पछी नपरेको देख्दा यो ग्रज पुस्तैनी बड्दै गएको कुरामा पनि हामी दुई मत हुँदैनौ जस्तो लाग्छ | यदा कदा  यो साझामा ग्रज युक्त कुरा पढ्नु पर्दा  मलाई तेही ढेदुको सम्झना आउछ |